Happy Birthday Xilaren!

This birthday is sponsored by Bières de Chimay S.A.

Φιλιά πολλά!

The rise of Rand

Of all the scary things you can get a graph to show, surely the most terrifying is a surge in sales of Ayn Rand novels. Such a graph, with an ECG-like flicker, has recently appeared in the Economist: there are clear peaks corresponding to whenever the US government has tried to rescue the banks. Last October, the time of the big Bush bailouts, sales of Atlas Shrugged, Rand's 1957 thousand-pager, spiked. In January, it was Obama's economic stimulus package; Atlas spiked again. Figures collected by TitleZ, an online tracking service, show that over the past week, it has been the 46th highest-selling book on Amazon, way ahead on its two-year average ranking of 531. In January, it was - albeit briefly - selling more than Obama's The Audacity of Hope. On Thursday, it was at 78, between the movie tie-in edition of The Reader and the latest James Patterson.

Could this be because Rand's wordy masterwork foretells the collapse of capitalism? That is indeed what happens in the book: machines break, production dwindles, society collapses into riot. And the novel knows exactly where to point the finger: it's all the fault of big government, which is choking the free market under layers of anti-business law. Rand's novel is also clear as to who can save us. Its hero, John Galt, is handsome and virile, a brilliant inventor, and the leader of a revolutionary vanguard composed of all the world's great talents in industry and science, finance and the arts; eventually he will be joined by the beautiful Dagny Taggart, her body "slender", her daddy's railroad the biggest the world has ever known. Soon, more and more of these "superior minds" abandon the "second-handers" - also known as "mediocrities", "parasites" and "mindless hordes" - to join Galt in his mountain hideaway. When Galt and Dagny at long last get together, the sign of the almighty dollar is traced upon the earth.

Ayn Rand was born Alicia Rosenbaum in 1905 in St Petersburg, and worked in Hollywood in the 1920s before settling in New York in 1934. Her work has never been as widely read here as in America - Ronald Reagan was an admirer, and Alan Greenspan, the former chairman of the Fed. Of the novels, it's Atlas that really matters to the market libertarians who make up her committed fan-base, but The Fountainhead (1943) is probably better known. The story of a fanatical architect who blows up his own building, it was made into a film in 1949, with Gary Cooper in the lead. Because of contractual problems Atlas Shrugged has yet to make it to the screen. But Angelina Jolie is reportedly "attached" to a forthcoming movie, in the part of Dagny. Brad's name is also mentioned, and that of Russell Crowe.

Atlas Shrugged was Rand's fourth and final novel. After it, she devoted herself to what her fans consider her "philosophy", and to building the movement she called objectivism, which was, briefly, a presence in 50s American culture before imploding in feuds. Rand was, at her height, quite a figure - bob-haired, Russian-accented, dressed in a cape with a dollar-sign brooch, smoking a cigarette in a long holder - "When a man thinks, there is a spot of fire alive in his mind - and it is proper that he should have the burning point of a cigarette as his one expression," she wrote in Atlas Shrugged.

Since Rand's death in 1982 - from lung cancer - her heirs have carried the movement forward, with a growing presence in academia: the University of Texas at Austin has a chair in objectivism, endowed by a bank. And it is massive on the internet, where a whole parallel society chats, blogs, runs its own dating agency, in a veritable Galt's Gulch of the mind. Recent highlights include "Anti-Smoking Paternalism: A Cancer on American Liberty" and, most pithily, the Ayn Rand Institute's solution to the current crisis: "Let Them Fail!"

According to Noam Chomsky, Rand was "one of the most evil figures of modern intellectual history". But this is surely an overstatement, given that during Rand's lifetime, personal muddle and inherent ridiculousness limited her capacity to do harm. Slavoj Zizek gets closer to it when he writes that, though artistically "worthless", her work has a lastingly "subversive dimension". By taking "capitalist ideology" to extreme conclusions, Rand shows up its "fantasmatic kernel" - the babyish fantasies of power without consequence that, one could argue, caused the banks to sink themselves in the sub-prime mess in the first place.

The question, then, isn't so much why Rand now? It's more whether Randianism can have a long-term future, now that capitalism no longer seems to need any help when making a fool of itself. Though if Brangelina stays on board for the projected movie, the legacy is probably safe for a year or two yet.
Jenny Turner

Η ζωή στους βράχους

Στα πλαίσια του 11ου φεστιβάλ ντοκυμανταίρ Θεσσαλονίκης προβάλλεται στις 16 Μαρτίου, 8.30 μ.μ. στην αίθουσα «Π. Ζάννας» η νέα δουλειά της Αλίντας Δημητρίου.

Στην ταινία, τριαντατρείς γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945, επειδή έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Για να σωθούν άλλες πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό ενώ άλλες συνελήφθησαν και είτε φυλακίστηκαν είτε βρέθηκαν στην εξορία.

Στο πρώτο μέρος, οι γυναίκες μιλάνε για το Δημοκρατικό Στρατό: γιατί πήγαν στο βουνό, ποιες ήταν οι συνθήκες διαβίωσης, πώς πολέμησαν στην πρώτη γραμμή δίπλα στους άνδρες. Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στις γυναίκες στην εξορία, Χίο, Τρίκερι, Μακρόνησο.

Μολονότι η ζωή στους βράχους είναι αυτοτελής, συνδέεται με τα πουλιά στο βάλτο, ταινία που στο ίδιο φεστιβάλ έλαβε πέρυσι το μεγάλο βραβείο κοινού. H Seven φαίνεται να πήρε τα δικαιώματα για το dvd, εδώ μια μικρή ιδέα.

Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαϊδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας - Αφροδίτη Νικολαϊδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Δεύτερη προβολή στην ΑΚΜΗ, Κυριακή, 22 Μαρτίου 2009 - 15:30.

21 χωρίς αναστολή

Στο λύκειο ο Κουσουρής με κούραζε. Τον θεωρούσα πάντα too much. Βρισκόμενη με περίσσιο ιδεαλισμό ξαφνικά σ'ένα σχολείο 1000 ατόμων όπου στις εκλογές για το δεκαπενταμελές κατέβαινες σχεδόν με ψηφοδέλτιο, ο ίδιος και κάποιοι άλλοι συμβόλιζαν για μένα την απόλυτη απομυθοποίηση της πολιτικοποίησης αφενός και (μιας αφηρημένης εικόνας) της αριστερής ευαισθησίας γενικότερα. Μετά από λίγα χρόνια, τον ξαναπέτυχα στις συνελεύσεις της φιλοσοφικής όπου η γνώμη μου δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Το επεισόδιο του '98 στην Ευελπίδων με τάραξε τόσο που έκανα μέρες να ηρεμήσω και να το πιστέψω. Αφού συνήλθε, δεν ξανάκουσα για αυτόν αλλά χάρηκα όταν είδα αυτό πριν 10 μέρες. Συγκινήθηκα ίσως λίγο, για άσχετους με το επεισόδιο λόγους. Ο ίδιος μου φάνηκε πολύ αλλαγμένος, ο ρυθμός της ομιλίας του να έχει πέσει, η εκφορά του λόγου του όμως να παραμένει ίδια.

Διαβάζοντας τα σημερινά δεν ξέρω ποια είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα: το επεισόδιο αυτό καθ'αυτό; το ότι η αστυνομία έκανε την πάπια; το ότι μετά από τόσα χρόνια ο Ανδρουτσόπουλος ακόμα διατείνεται πως δεν ξέρει και δεν είδε; Τι ακριβώς έχει να φοβηθεί ένας αθώος; Την τηλεόραση;

Όσο για τα ΜΜΕ, ας προσποιηθούμε όλοι ακόμα μία φορά πως ο θάνατος του Γρηγορόπουλου έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία.

μαρτιάτικο

Μάρτης. Τα γνωστά-άγνωστα μέρη (Oxford Street, British museum, Camden market) είναι γεμάτα από Έλληνες (και Ισπανούς, αλλά αυτό φαίνεται να είναι μόνιμο πρόβλημα) τους οποίους μόλις αντιληφθείς, σταματάς να μιλάς ελληνικά όπως και εκείνοι σταμάτησαν να μιλούν όταν είδαν με τη σειρά τους ένα συμπατριώτη σας λίγο νωρίτερα. Η κατάρα της φυλής, όλοι είμαστε ανώτεροι, πιο «μπασμένοι» ολωνών, απαρνούμαστε αλλήλους, σαν τις γάτες που δεν αναγνωρίζουν στον καθρέφτη τον ίδιο τους τον εαυτό.

Για 200^η φορά διαβάζω πως η κρίση είναι χειρότερη από ό,τι όλοι οι οικονομικοί αναλυτές φαντάζονταν και πλέον περιμένω στωικά πότε θα χτυπήσει και μένα. Στο μετρό του Angel διαφήμιση ενεχυροδανειστών (!) με βάζα και δαχτυλίδια, στην εφημερίδα πιο εκλεπτυσμένα ο οίκος Bonham μας καλεί να πουλήσουμε τον πίνακα που μας κληροδότησε η γιαγιά μας (no kudos to this copy-writer: my equities are down, my hedge funds are down, my property valuations are down. So granny’s painting had to come down, too). Για τη γενιά που απαρνήθηκε τα σερβίτσια της γιαγιάς και ψώνισε την οικοσυσκευή της στο ΙΚΕΑ, τα δύο προσεχή έτη προβλέπονται δύσκολα.

Από την άλλη, τα ρούχα των σχεδιαστών είναι πιο πολυτελή και ακριβά από ποτέ, οι Financial Times κυκλοφορούν με ένθετο “How to spend it” διαφημίζοντας χωρίς ίχνος ειρωνείας ακριβά ρολόγια, gadgets, yachts, εγώ ακόμα δεν κάνω οικονομία. Διαβάζω επίσης πως το Fortune Forum κάνει lobby στην κυβέρνηση για περαιτέρω φοροαπαλλαγές στους πλουσίους. Η Marina Hyde σωστά παρατηρεί πως αύτη η κίνηση - Give to the rich to help the poor? [is] An idea worthy of Bono. O οποίος Bono εκτός του ότι έβγαλε χωρίς κανένα λόγο ακόμα ένα δίσκο, θυμάται τους Beatles και δίνει συναυλία στην ταράτσα του BBC. Αν και δύο βήματα από τη δουλειά, δεν το πήρα είδηση και χαίρομαι για αυτό. Λυπάμαι μόνο που δεν είμαι εγώ αυτός ο θεατής που, σύμφωνα με αυτήκοους μάρτυρες, τον προέτρεψε να πηδήξει όταν κάποια στιγμή πλησίασε κοντά στο παραπέτο. Θα μπορούσα να είμαι όμως.

Αφυδάτωση που γίνεται ημικρανία που συνοδεύεται από πυρετό, ένας σκύλος κυνηγά την ουρά του. Η απόσταση, οι καλές προθέσεις, η μοναξιά που γίνεται συνήθεια, το μέχρι πριν από λίγο ζωηρό σπίτι, παλεύοντας ενάντια στην τάση να ζεις με το μυαλό στραμμένο στο μέλλον και ενάντια στο υφέρπον άγχος για το χρόνο που περνά, πάλη και με το παρελθόν που σε τραβά από το μανίκι. Λέω να δοκιμάσω την τύχη μου και αυτή την άνοιξη.

Καλό μας μήνα.