Notre ami, Romain Duris

έχασε το César...

For Old Boy's Mormons

The March of the Mormons

de la psychanalyse?

- How many psychoanalysts does it take to change a light bulb?

- How many do you think it takes?

LA BIBLIOTHEQUE

Χιονίζει από νωρίς. Ψιλό χιόνι, ως συνήθως, δεν πρόκειται να το στρώσει αν συνεχίσει έτσι.

Σήμερα το πρόγραμμα προβλέπει δουλειά από τη British Library, κάτι ιστοριογραφικές λεπτομέρειες για τους Argentinean caudillos, μία λεπτομέρεια για έναν Βέλγο νομοθέτη της Ουρουγουάης... τελικό (;) φινίρισμα στο κομμάτι. Αν βρω χρόνο να θυμηθώ να κοιτάξω και κάτι στην Encyclopédie… Μου αρέσει πολύ η BL, συχνά κάνει κρύο, ειδικά στο βάθος του Humanities 1, όλοι οι ξένοι ερευνητές παραπονούνται, η ευγενική απάντηση των υπευθύνων συνήθως είναι: «ναι, το ξέρουμε αλλά εάν ανεβάσουμε τη θέρμανση μετά έχουμε παράπονα ότι κάνει πολλή ζέστη». Οπότε παγώστε! Έχουν ένα δίκιο πάντως και αν όχι για τίποτα άλλο, τουλάχιστον για οικολογικούς λόγους, καλύτερα έτσι. Να θυμηθώ μόνο να πάρω κανένα κασκολ.

Η προοπτική της βιβλιοθήκης με έκανε να σηκωθώ πιο εύκολα από το κρεβάτι. Αν ήταν να πάω στο γραφείο, θα το σκεφτόμουν σοβαρά. Ίσως να αποφάσιζα ότι αυτή η μέρα ενδείκνυται για teleworking.(το word υπογραμμίζει τη λέξη ως λανθασμένη. Προτείνει αντ’αυτού teleporting! Σωστό και αυτό!)

Φεύγω λοιπόν κι ας χιονίζει. Με λίγη τύχη, όταν μετά απο 7 ώρες αποφασίσω να βγω από τη βιβλιοθήκη, όλα θα είναι κάτασπρα, King’s Cross, St Pancras όλη η Euston, μέχρι πέρα καλύπτοντας όλο το Λονδίνο. Οι ηλικιωμένοι readers θα βρούν κατάλυμα στο απέναντι ξενοδοχείο, το οποίο όμως θα είναι ήδη γεμάτο απο commuters που ξέμειναν στο Λονδίνο. Εγώ θα περάσω τη νύχτα στην King’s Library, στον γυάλινο πύργο που βρίσκεται στη μέση του κτιρίου. Εκεί φυλάσσονται όλα τα βιβλία που συνέλεξε ο King George ο τρίτος. Πάντα νιώθω ότι με κάτι με τραβάει να μπω σε αυτή τη γυάλα. Πάντα αναρωτιέμαι πώς θα τα καταφέρω. Ένας απλός επισκέπτης δεν μπορεί να μπει εκεί για να διαβάσει, πρέπει να παραγγείλει τα βιβλία και θα του τα φέρουν στην αίθουσα των σπάνιων βιβλίων και μουσικής. Σήμερα όμως δε θα υπάρχει άλλη λύση, η βιβλιοθήκη θα είναι γεμάτη από αποκαμωμένους αναγνώστες, ξαπλωμένοι εδώ και εκεί, τα ασπρογάλαζα powerbooks για προσκεφάλι. Εγώ θα καταλύσω στην King’s Library, στον τελευταίο όροφο, ψηλά.

Laser turntable plays LP records like CDs!

The ELP laser turntable reads LPs with lasers -- the manufacturer claims that the lasers can read "virgin" parts of the grooves that haven't been touched by needles and produce a better sound, and that the five laser read-head lets you skip forward and back across or within tracks as you would with a CD.Two Tracking Laser beams are directed to the left and to the right shoulders of the groove of the record. Only the part of the beams that reach the groove are reflected to two PSD (Position Sensitive Detector) optical semiconductors. The part of the beams that fall on the land area of the record are deflected and not picked up by the PSD devices. The signals are sent to a microprocessor via analog to digital converters, then to servos to maintain the reader head position directly above the groove.Two additional laser beams are directed at the left groove wall and the right groove wall just below the tracking beams. Modulation on the individual grooves is reflected to scanner mirrors and onto left and right photo optical sensors. The variations of the modulated light cause the audio sensors to develop an electrical representation of the mechanical modulation of the grooves. The entire sound reproduction chain is analog.

http://www.audioturntable.com/

Now, IS THAT SHIT COOL OR WHAT!?!?!?!

(Thanks Πάνο :)

mavili-gate.... seriously???!!!

lunch break στη δουλειά, λέω να ρίξω μια ματιά στις κυριακάτικες ελληνικές εφημερίδες γιατί δεν πρόλαβα εχθές. Πρώτη σελίδα στο Βήμα:

... το σκάνδαλο Μαβίλη-γκέητ. ΜΑΒΙΛΗ-ΓΚΕΗΤ!!!

παιδιά, έλεος!!!!!

τον Bob Redford μου μεσα δλδ!!!!

The cardinal rule for any 24 viewer

Και τώρα, ώρα για λίγη κουλτούρα...

The cardinal rule for any 24 viewer faced with a preposterous plot twist is “Just Accept It and Move On” – your brain starts melting down if you don’t.

If the first couple of episodes are anything to go by, season 5 looks like being one of the best yet. And there’s an important landmark being reached here – assuming Jack Bauer survives to the end of the series, he’ll have finally completed a full five-day working week.

Furthermore, there’s slightly less gleeful lingering torture than usual, so it shouldn’t feel quite so close to watching snuffy internet death porn this time round.

Still, in case I am wrong, here’s an idea: every time Jack contravenes the Geneva Convention, let’s all donate a pound to Amnesty International. Or we could adopt a sliding scale – a quid for every broken finger, 10 quid for a gouged eyeball, and a cool 200 if he starts undoing his flies. Oh come on. It’ll really piss the producers off!

By Charlie Brooker

Για την αντιγραφή an always repentant viewer….

Γυναίκες και Godot

Διαβάζοντας τις Σαββατιάτικες εφημερίδες μου τραβάει την προσοχή ένα άρθρο του Guardian: “Beckett estate fails to stop women waiting for Godot”.

Σύμφωνα μ’αυτό, οι κάτοχοι των δικαιωμάτων των εργών του Beckett (“known for [their] iron grip” ...) προσπάθησαν να σταματήσουν μία ιταλική παραγωγή του Περιμένοντας τον Γκοντό διότι τον Βλαντιμίρ και τον Έστραγκον θα τους υποδύονταν γυναίκες(!) Ο σκηνοθέτης και ο θίασος αγνόησαν τις προσπάθειές τους και ξεκίνησαν κανονικά τις παραστάσεις. Τώρα το δικαστήριο της Ρώμης τους δικαιώνει, αποφασίζοντας ότι «οι άντρες δεν έχουν το μονοπώλιο στους ρόλους». Ο δικηγόρος του θεάτρου μιλάει για νίκη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο σκηνοθέτης για μια παράλογη μήνυση κλπ κλπ.

Χμ... Συνέχισα να διαβάζω για να βρω την αιτιολογία της μήνυσης:

L’Agencia Teatrale D’Arborio που κατέχει τα δικαιώματα του έργου του Beckett στην Ιταλία και η Εταιρεία Γάλλων Συγγραφέων ισχυρίστηκαν ότι η γυναικεία διανομή θα δυσαρεστούσε τον Beckett… αν αυτός βέβαια ήταν εν ζωή. Προς επίρρωσιν των ισχυρισμών τους ανέφεραν ότι ο Beckett πριν πεθάνει (1989) είχε αρνηθεί άλλες γυναικείες διανομές και παρέθεσαν μία απόφαση γαλλικού δικαστηρίου το οποίο το 1992 είχε απαγορεύσει το ανέβασμα του έργου με γυναίκες πρωταγωνίστριες με το δικαστή να δηλώνει ότι πρόκειται για παραβίαση των ηθικών δικαιωμάτων του Beckett.

Στην παρούσα ιταλική παράσταση οι γυναίκες υποδύονταν τους άντρες και δεν υπήρχε καμία αλλαγή στο σενάριο ή στις σκηνοθετικές οδηγίες.

Σκέφτομαι πως πρόκειται για τη συνηθισμένη, πονεμένη ιστορία των πνευματικών δικαιωμάτων: η χήρα, τα παιδιά ή τα ανίψια που δεν επιτρέπουν την πρόσβαση στα αρχεία, που θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο για τη χρήση τους ή που, αντιθέτως, τα δίνουν εδώ και εκεί, με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή απολαβή, τα πουλάνε σε ιδιώτες, για χρήση σε projects που «ευτελίζουν» το καλλιτεχνικό έργο κλπ κλπ.

Κάτι άλλο με κεντρίζει όμως... τι; Πρώτα πρώτα, σαφώς το θέμα των γυναικών ηθοποιών. Αυτές είναι προσωπικές ευαισθησίες που καλώς ή κακώς προστάζουν το πως διαβάζω μία είδηση. Αλλά σε δεύτερη ανάγνωση, με κεντρίζει το πώς ερμηνεύευονται οι επιθυμίες κάποιου που δεν είναι πια στη ζωή. Και αν ο Beckett άλλαζε στο εντωμεταξύ γνώμη; Και σε ποιόν ανήκει ένα μεγάλο έργο; Μόνο στον δημιουργό του; Και αν είναι έτσι, μία διαθήκη είναι αρκετή για να νομιμοποιήσει τις αποφάσεις των κληρονόμων; και μέχρι πότε; Ένα έργο δεν έχει ζωή από μόνο του; Και τι λέει κανείς για τις άλλες εκδοχές του Godot; (μου έρχεται στο μυαλό μία πειραματική εκδοχή στη οποία ο Godot έρχεται στο τέλος... δε θυμάμαι όμως πού την είδα και πότε). Ότι είναι καταδικαστέες γιατί ο Beckett δεν θέλησε ποτέ μία παραλλαγή;

People are bloody ignorant apes.

Ο Steve Martin ψωνίζει γάντια: Shopgirl

Πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια, τόσες ταινίες (επιτυχημένες και αποτυχημένες) να συνεχίζει να με εντυπωσιάζει ακόμα αυτός ο άνθρωπος; Απέφυγα να τον αποκαλέσω ηθοποιό γιατί στο συγκεκριμένο παράδειγμα ο Steve Martin αποδεικνύει και άλλα ταλέντα: συγγραφέας και σεναριογράφος.

Είχα ακούσει καλά λόγια για το Shopgirl, οπότε το κατέβασα πριν καμία εβδομάδα (DVD quality, όχι Cam, Telesync και παπαριές :) και τελικά το είδα σήμερα το πρωί πρίν αρχίσω δουλειά. Με ξάφνιασε το πόσο καλή μου φάνηκε. Προσπαθώ να θυμηθώ (χωρίς να κλέψω κοιτάζοντας το IMDB) ποιός ήταν ο τελευταίος σοβαρός ρόλος του Steve Martin που είχα δει, και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Spanish Prisoner του Mamet. Αλλά νομίζω ότι τέτοιο acting δεν τον έχω ξαναδεί. Τέλεια απεικόνιση του 50η ο οποίος είναι επιτυχημένος με πολλά λεφτά, έναν αποτυχημένο γάμο που τον έχει κάνει να κλειστεί σαν άνθρωπος, και ένα κρυμμένο ενθουσιασμό για τη ζωή και τον έρωτα.

Η Claire Danes που την θυμάμαι μόνο στο Romeo+Juliet με τον Leo είναι καλή, της βγαίνει αρκετά ο ρόλος της μοναχικής και χρεωμένης πωλήτριας που είναι καλλιτέχνιδα μέσα της και έχει την ανάγκη να αγαπήσει, αλλά βέβαια πάντα καλύπτοντας τα κοινωνικά δεδομένα όσον αφορά τον αγαπημένο. Και το τρίτο άτομο στο τρίγωνο, ο Jason Schwartzman παίζει τον τυπικό ρόλο από το Rushmore του μοναχικού music geek με ενδιαφέροντα αλλά καμία γνώση στο παιχνίδι του flirting.

Some nights alone, he thinks of her
Some nights alone, she thinks of him
Some nights these thoughts occur at the same moment
And they are connected without ever knowing it...

Τί είναι αυτό που μας γοητεύει όλους με το ανεκπλήρωτο της αγάπης; Ένας μαζοχισμός που μας κάνει να κάνουμε το λάθος πράγμα την κατάληλη στιγμή για να αποτρέψουμε την πιθανότητα ολοκλήρωσης μιας σχέσης; Γιατί τελικά δεν θέλουμε πραγματικά να είμαστε πλήρως ευτυχισμένοι; Μήπως είναι γιατί έχουμε εξελιχθεί σαν είδος και δεν έχουμε τελικά πραγματικά την ανάγκη του ολοκληρωτικού δεσμού; Μάλλον η τεχνολογία φταίει για όλα... :) Εμένα πάντως μου έφερε λίγο στο μυαλό το Rules Of Attraction του Avary και ας με κράζουνε που μου αρέσει. Και βέβαια το Prime, την τελευταία ταινία της Uma Thurman, πάλι με τον μεγάλο/η που ενθουσιάζεται με την μικρή/ό λόγω νεαρού και ενέργειας πλην όμως όχι αρκετού για να κρατήσει μια σχέση...

As he watches her walk away, he feels a loss
How is it possible to miss a woman whom he kept at a distance
So that when she was gone, he would not miss her?

Only then does he realise
how wanting part of her and not all of her
had hurt them both
and how he cannot justify his actions
except that...

...well, it was life

From Siberia With Love

...ή αλλιώς, έσπασε ο θερμοσίφωνας και την ειδα McGuyver