Λυσσάξτε Μωρή !!!

The King


Ο Gael ως Elvis (what the f...?)

Όπως είπα, λυσσάξτε μωρή!

Για να μην ξεχνιόμαστε...

Εσείς τι θέλετε να είσθε; Κρέας ή κιμάς; Οι ξένοι θέλουν να μας κάνουν κιμά, ενώ το κρέας είναι στέρεο πράγμα.

Για ακολουθήστε το παραπάνω λινκ στη Vita Moderna

George, make my day!

Πρώτη μέρα στα πάτρια (;;;) εδάφη και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται! Με ξύπνησε ένας εκτυφλωτικός ήλιος (γιατί κανένας εδώ δε λέει ότι έφερα τη λιακάδα από την Αθήνα ενώ στην Αθήνα όλο και κάποιος κακεντρεχής θα σχολιάσει πως έφερα τη βροχή;;; ΟΥΣΤ!), είχα μία ευχάριστη συνάντηση στο λεωφορείο, στη δουλειά επικρατεί παραδόξως νηνεμία και πριν καλά καλά φτάσει το μεσημέρι μαθαμε τα της τουρ του GM (as in genetically modified) or George Michael και βρήκαμε και εισιτήρια παρά τις αντίξοες συνθήκες!!!! (αυτό το θρίλερ κάθε φορά με τα εισιτήρια σε αυτή την πόλη δεν αντέχεται!)

Τέλεια, τέλεια, τέλεια!

I am with blogger: THE HANGOVER

THANKS!

Are women human?

Έχει καταντήσει λίγο αηδία η συνεχής αναφορά σε άρθρα του Guardian, αλλά είναι η πρώτη εφημερίδα που διαβάζω μόλις φτάσω στη δουλειά και πώς να αντισταθώ σε τέτοιο catchy title?

η C. MacKinnon ("undeniably one of feminism's most significant figures, a ferociously tough-minded lawyer and academic who has sought to use the law to clamp down on sexual harassment and pornography") δε μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής και με ενοχλεί η πολιτικά ορθή διάσταση των γραπτών της αλλά η συγκεκριμένη συνέντευξη είναι ΠΟΛΥ ενδιαφέρουσα.

On gender equality, law, pornography etc

Στη Sage που θα την εκτιμήσει...

The return of upper class snobbery in Britain (was it ever really gone?)

Στερεότυπα στη Daily Mail-land, ΜΜΕ και αλλού:

"in popular culture, the working class is everywhere, albeit successively demonised in comedy or in debate around fear, crime and antisocial behaviour - seen through caricature while patronised by reality TV. Arguably, the cumulative effect of this is that the working class itself has been dehumanised - now to be feared and simultaneously served up as entertainment."

(Chav is a slang term which has been in wide use throughout the United Kingdom since 2004. It refers to a subcultural stereotype of a person with fashions such as flashy "bling" jewellery and counterfeit designer clothes or sportswear, an uneducated, uncultured, impoverished background, a tendency to congregate around places such as fast-food outlets, bus stops, or other shopping areas, and a culture of antisocial behaviour.)

Useless Infromation Part II - Stanislaw Lem

Διαβάζοντας τον επικήδειο του Stanislaw Lem, μαθαίνω ότι γύρω στα μέσα του ‘70, ο Philip K. Dick που εκείνη την εποχή είχε προβλήματα με τον Πολωνό εκδότη του και θεωρούσε τον Λεμ υπεύθυνο για αυτό, έγραψε στο FBI και κατήγγειλε πως ο Λεμ ήταν apparatchik του Κομμουνιστικού κόμματος ή ακόμα και μέλος της επιτροπής που οργάνωνε την ανατροπή της αμερικανικής επιστημονικής φαντασίας (;). Το γράμμα αυτό δημοσιεύτηκε πολύ αργότερα από τον ίδιο το Λεμ ο οποίος παρατηρούσε συγκαταβατικά πως ο Dick (όνομα και πράγμα by the look of things!) υπέφερε από σχιζοφρένεια εκείνη την εποχή.

Ο Λεμ θαύμαζε τόσο τον Ντικ όσο και τους άλλους Αμερικάνους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Παρόλα αυτά, τα χιουμοριστικά του σχόλια και οι κριτικές του προς το πρόσωπό τους πάντα κατέφταναν κακομεταφρασμένα και out of context στην οργάνωση των επαγγελματιών συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας της Αμερικής (SFWA) η οποία τελικά τον διέγραψε κακήν κακώς (ήταν επίτιμο μέλος από το 1973).

Ο Christopher Priest στον Guardian λέει πως στο κέντρο της διαφωνίας υπήρχε ουσιαστικά μία εγγενής διαφορά προσέγγισης: “Lem himself resisted the idea of being an SF writer. For instance, he once said of Solaris: "It's about a human encounter with something that certainly exists, in a mighty manner, perhaps, but it's one that cannot be reduced to human concepts, ideas or images." In this way, from Lem's point of view, both film adaptations were inevitably about the wrong things. The American culture of science fiction not only failed to understand him, it never had a chance to. He did not translate well.”

Το τελευταίο σχόλιο περί μετάφρασης μπορεί να εκληφθεί και κυριολεκτικά: η μετάφραση του Solaris στα αγγλικά βασίστηκε σε μία ήδη προβληματική γαλλική μετάφραση και παραμένει ίδια μέχρι σήμερα. Το γεγονός αυτό απαντάει μερικώς την απορία που μου είχε δημιουργηθεί όταν πριν λίγα χρόνια, με την ευκαιρία του remake του Solaris από τον Soderbergh, είδα μια παγερή αδιαφορία και άγνοια γύρω από τον Λεμ και το έργο του στα βρετανικά media .

hobgoblin?

εγώ πάλι το ξέθαψα...

thanks again

De quoi demain ... (για τη συζήτηση του Manifesto και του Erva)

... sera-t-il fait ?

(For what tomorrow will be) γράφει ο Victor Hugo στο Napoléon II ποίημα του.

Ο Μανιφέστο άνοιξε πρόσφατα μία συζήτηση εδώ.Ο Erva τα συζητάει εμπεριστατωμένα εδώ και καιρό, πιο πρόσφατα εδώ, εδώ και εδώ.

Αυτές οι συζητήσεις στα μπλογκ με "φοβίζουν" ενίοτε γιατί οι φωνές είναι τόσες πολλές και οι παράμετροι δεν είναι από την αρχή συμφωνημένες οπότε συχνά η συζήτηση καταλήγει είτε να φεύγει από το θέμα ή να κάνει κύκλους γύρω από αυτό. Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι συζητήσεις χρειάζονται, σε όλα τα θέματα και ειδικά σε αυτό όπου τα μεγέθη και τα είδη των προκαταλήψεων είναι πυκνά και αξεπέραστα.

Στο μυαλό μου το θέμα φαντάζει απλό. Η απλότητα της άγνοιας ή της ασχετοσύνης αν θέλετε, δε θα φέρω αντίρρηση. Όμως στο μυαλό μου 3 πράγματα είναι ξεκάθαρα:

α. η οικογένεια είναι ένας θεσμός που εξελίσσεται. Δεν είναι σε καμία περίπτωση οι οικογένεια των παππούδων μας, ή ακόμα και των γονιών μας. Το πιθανότερο είναι πως και τα εγγόνια μας θα είναι σε θέση να αποδεχτούν κάποια άλλα μοντέλα οικογενειών που αυτή τη στιγμή φαντάζουν αδιανόητα. (λέγοντας αυτό, έχω στο νου μου τις απο συνειδητή επιλογή μονογονεϊκές οικογένειες και αυτές των ομόφυλων ζευγαριών)

β. Όλοι κουβαλάμε πάνω μας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οικογένειάς μας. Δεν υφίστανται τέλειες οικογένειες, τέλειοι γονείς, τέλεια παιδιά. Μερικά χαρακτηριστικά μπορεί να είναι πιο προβληματικά, πιο δύσκολα αλλά πάντα υπάρχουν. (αυτό ως προς τα "στίγματα" των παιδιών των ομόφυλων ζευγαριών)

γ. Από τη στιγμή που κάποιος αποδέχεται την ομοφυλοφιλία ως κάτι «νορμάλ» (hate this word) το “ναι, μεν αλλά" (“ναι, αλλά δεν εγκρίνω το γάμο/ την υιοθεσία” κλπ κλπ) είναι μία μέγαλη αντίφαση.

Το De quoi demain είναι ένα βιβλίο που διάβασα το 2002 και το οποίο μου έδωσε το έναυσμα να σκεφτώ γύρω από αυτό θέμα. Νομίζω πως με βοήθησε να σχηματίσω την άποψη μου η οποία δεν έχει αλλάξει πολύ από τότε.

Στο De quoi demain… Dialogues, η Elisabeth Roudinesco, ιστορικός της ψυχανάλυσης, συζητά με τον Jacques Derrida μερικά μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά θέματα της εποχής μας:

Θέματα διαφορετικότητας, μετανάστευση, φιλοξενία (ethics of hospitality), ισότητα των φύλων, πολιτική ορθότητα, βία κατά των ζώων, θανατική ποινή, το θέμα της επάναστασης μετά την πτώση του κομμουνισμού, νέες μορφές αντισημιτισμού (ο αντισημιτισμός ως το κατ’εξοχήν μίσος απέναντι στο Άλλο) κ.α. Εκεί εξετάζεται και το θέμα της ταυτότητας της οικογένειας, της εξέλιξης της, και η θέση των ομοφυλοφιλικών ζευγαριών σε αυτή.

Είναι ένα βιβλίο που θα συνιστούσα σε οποιονδήποτε ανεπιφύλακτα (and please, don’t let Derrida’s name put you off, it is such a shame!). Κυκλοφορεί στα αγγλικά (For What Tomorrow...: A Dialogue) και μετά απο μιά περιπετειώδη μεταφραστική πορεία και στα ελληνικά (Συνομιλίες για το αύριο). Δεν έχω ξεφυλλίσει καμία από τις μεταφρασμένες εκδόσεις, αλλά διατηρώ σθεναρά την καχυποψία μου για τις αγγλικές μεταφράσεις του Ντερριντά. Στην Ελλάδα συνήθως γίνεται καλή δουλειά και το ότι έχει βγει από τις εκδόσεις Μεταίχμιο νομίζω είναι καλό σημάδι. Βέβαια αν διαβάζετε στα γαλλικά, πηγαίνετε στη γαλλική έκδοση χωρίς δεύτερη σκέψη (ed. Fayard). Είναι μία ανάσα καθαρού αέρα.

Παρακάτω δύο αποσπάσματα, το ένα για τον θεσμό της οικογένειας, το άλλο για τα ομοφυλοφιλικά ζευγάρια, από μία συνέντευξη που έδωσε η Roudinesco στον Nouvel Observateur το 2002 (n.1978, semaine du jeudi 3 octobre 2002) για να πάρετε μία ιδέα. Να με συγχωρήσετε που δεν τα μεταφράζω, ο χρόνος πιέζει...

De la famille

« Après avoir été tant critiquée en 1968, elle [la famille] est maintenant aimée, rêvée. On lui demande d’être tout à la fois: le creuset de l’épanouissement individuel, du bonheur et du plaisir sexuel, la grande forteresse dans laquelle se ressourcer dans un monde dépressif… Ainsi la famille contemporaine se cherche, se transforme, elle est monoparentale, homo parentale, recomposée, déconstruite… Et pourtant elle reste la cellule de base de la société, notamment parce qu’elle est indispensable à la structuration du sujet. C’est ce que Freud entendait démontrer avec la thèse du meurtre du père et de la réconciliation nécessaire des fils avec la figure paternelle. La famille, c’est le lieu par lequel le sujet construit inconsciemment son autonomie, à travers une relation conflictuelle avec ses parents, représentants de l’autorité. »

« A partir du moment où l’on considère l’homosexualité comme une sexualité ordinaire, je ne vois pas pourquoi on continue à discriminer les parents gays et lesbiens. D’autant que personne ne peut dire que les enfants d’homosexuels sont plus perturbés que les autres, qu’ils sont élevés avec moins d’amour et d’attention. Il faudra bien admettre un jour qu’ils portent, comme d’autres, la trace singulière d’un destin difficile. Et il faudra bien admettre aussi que les parents homosexuels sont différents des autres parents. C’est pourquoi notre société doit les accepter tels qu’ils sont, en leur accordant les mêmes droits et les mêmes devoirs. Et ce n’est pas en se contraignant à être «normaux», à participer à des enquêtes prouvant que leurs petits vont parfaitement bien ou sont à l’aise avec le sexe opposé que les gays et lesbiennes parviendront à prouver leur aptitude à être de bons parents. Car, en cherchant à convaincre ceux qui les entourent que jamais leurs enfants ne deviendront homosexuels, ils risquent de donner d’eux-mêmes une image désastreuse. Rappelez-vous: tous les enfants héritent dans leur inconscient de l’enfance de leurs parents, de leur désir et de leur histoire. »

το συριστικό σου σίγμα

τώρα για το V for Vendetta δε λέμε τίποτα, τα (παρα) είπαν τόσοι και τόσοι. Μόνο μία μικρή παρατήρηση: ο Hugo Weaving (V / William Rookwood) δεν έχει απίστευτα sexy φωνή; Στις δύο ώρες που κράτησε η ταινία (ακόμα δεν ήξερα ποιός τον υποδυόταν) έσπαγα το κεφάλι μου να "τοποθετήσω" τη φωνή. Kατά το τέλος, μου ήρθε:

Mr. Andersssssssson

p.s. διαβάζω στο imdb πως πέρασε την παιδική του ηλικία στην Νοτια Αφρική και Αγγλία προτού μετακομίσει μόνιμα στην Αυστραλία. Λες εκεί να οφείλεται η ιδιάζουσα προφορά του;

Oh, well... enough with work ;-P off to curzon to see transamerica. have a good weekend!

... you take a nap-a...

Στα πλαίσια ανάζητησης φτηνού beaujolais για το λαό στο πρόσφατο πάρτυ, με την Ο. ανακαλύψαμε ένα εξαίρετο fumé blanc από τη Napa Valley



το οποίο βεβαίως καταναλώθηκε πάραυτα.

Αυτοσχέδιο quizz:

όποιος καλός άνθρωπος μαντέψει από που προέρχεται η παρακάτω ατάκα, κερδίζει ένα μπουκάλι robert mondavi...

"If you're tired of New York, you take a nap-a, you don't move to Napa..."

Sick and tired ...

...with work during the last few days…

Δεν ξέρω πώς γίνεται πάντα, αλλά τον τελευταίο χρόνο, πάντα λίγο πριν τις διακοπές (όπου διακοπές βλ. Ελλάδα τους τελευταίους 10 μήνες, κάποιος με μούτζωσε με τα ταξίδια γμ το Ελ βένι μου γμ!) πνίγομαι στη δουλειά. Frantic τρέξιμο, παράλογα deadlines κλπ κλπ. Σκέφτηκα μήπως το κάνω υποσυνείδητα, τιμωρώ τον εαυτό μου γιατί σύντομα θα πάω διακοπές, προτεσταντική ηθική και τα λοιπά, αλλά είναι καθαρή τύχη. Ατυχία δηλαδή αλλά τέλοσπαντων. Έτσι και τώρα: μικρό διάλειμμα στην έρευνα, έχουμε βγει στη γύρα για λεφτά, funding για το επόμενο project... και καλά... The future of representative democracy, με applications παντού. Στην πρώτη τη γλίτωσα, το ανέλαβε ο Berlin partner αλλά τώρα τέρμα τα δίφραγκα (δίλιρα, δίευρα κοκ) Τρεις αιτήσεις όλες και όλες αλλά εδώ και μία εβδομάδα κοντεύει να μου στρίψει. Απίστευτη γραφειοκρατία (έτσι να μάθουμε να κλαιγόμαστε για το Ελλάντα), κουφές απαιτήσεις και όλα αυτά σε μία εποχή που δεν έχω κουράγιο ούτε να παραγγείλω βιβλία στη βιβλιοθήκη. Δεν καταλαβαίνω και τίποτα από τα financial details, ευτυχώς έχω βρει μία καλή, υπεύθυνη αγγλιδούλα (ω, ναι, έχει και από αυτές!) στο finance dept., μάλλον επειδή έχει έρθει από τον ιδιωτικό τομέα είναι ακόμα ψαρωμένη και το εκμεταλλέυομαι όσο δεν παίρνει. Σήμερα μάλλον την εκνεύρισα προσπαθώντας να επισπεύσω τη διαδικασία, κατάντησα σαν τον John (“it shouldn’t take you more than 10 mins”. “Guess again bitch” μου είπε if I read correctly through the lines!!!”), αν πετύχουμε έστω και σε μία θα της στείλω λουλούδια... ή chocolates ή κάτι τέλοσπάντων.

Θεωρητικά όλη η διαδικασία είναι μία καλή εμπειρία. Μαθαίνω πως λειτουργούν τα πράγματα, κάνεις «κοννέ» όπως λέμε στη νεοελληνική, όλα αυτά θα μου χρειαστούν όταν έρθει ο καιρός για την προσωπική μου έρευνα (αν έρθει ποτέ αυτός ο καιρός...) Αλλά είναι τρέλα, ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του: το Nuffield foundation έχει κόλλημα (ή κώλυμα, τι εννοούμε όταν λέμε kolima? Help, anyone?) με το ethics scrutiny, η British Academy με τα δικά της αποικιοκρατικά κολλήματα, το Leverhulme θελει 800 σελίδες research statement. Αποτέλεσμα: γράφεις 3 τελείως διαφορετικές αιτήσεις ενώ στην ουσία περιγράφεις το ίδιο πράγμα. Και συστατικές επιστολές και υπογραφές, και, και, και ... Το μόνο ευχάριστο ήταν που ξαναήρθα σε επαφή με έναν παλιό μου καθηγητή, ο οποίος τυγχάνει να είναι ένας από τους referees μας : Ινδός, μέλος της Βουλής των Λόρδων, he has written extensively on multiculturalism, his classes always inconclusive αλλά απίστευτος αφηγητής... μισό εξάμηνο μας έκανε μάθημα, τα μόνα πράγματα που μου έχουν μείνει είναι η περιγραφή του Karl Popper (τον είχε καθηγητή στο LSE, ο Καρλ Πόπερ ήταν supposedly τοσο επιβλητικός που κανείς δεν τολμούσε να καπνίσει στο μάθημα του εκείνη την εποχή! :-))) και η συνάντηση την οποία οργάνωσε ως deputy chair of the Racial Equality Commission μεταξύ του προεδρικού επιτελείου του Muslim Council of Britain και της Thatcher όπου της προτάθηκε η θεσμοποίηση της πολυγαμίας για τους Μουσουλμάνους (όλες του οι αφηγήσεις παρεμβάλονταν ως παραδείγματα στα μαθηματά του, το δεύτερο γλαφυρό παράδειγμα σε συζήτηση για το relativism).

Σήμερα απελπίστηκα αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αύριο θα τελειώσω ό,τι και αν γίνει. Ελπίζω να καταφέρουμε να πάρουμε έστω και μία από αυτές, κατά προτίμηση αυτή του Leverhulme όπου ζητάμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 150.000 λίρες (σιγά καλέ!). Έχω σοκαριστεί λίγο από την ξεδιαντροπιά μας, ή την απληστία καλύτερα, βεβαια σκέφτομαι ότι τη σήμερον ημέρα στο Λονδίνο ούτε studio apartment της προκοπής δεν αγοράζεις με αυτά τα λεφτά αλλά 220,000 ευρώ με παραδοτέα μόνο 2 βιβλία (already too optimist a forecast in my opinion αλλα τέλοσπαντων!) είναι λίγο υπερβολικά... το καλό είναι ότι δεν με έπιασε μελαγχολία για το τι θα μπορούσε να γίνει με αυτά τα λεφτά στην Ελλάδα όπως θα με έπιανε στο παρελθόν. Ή ίσως αυτό να είναι και κακό μιας και σημαίνει ότι αφομοιώνομαι σε αυτό το σύστημα which I love to hate.

En tout cas... παράλληλα, ένα σωρό σκέψεις, οι ίδιες του τελευταίου μήνα, εξάμηνου, χρόνου: παραμένω στην ακαδημία, αποτολμώ να κάνω κάτι ουσιαστικό; Βάζω ως γνώμονα μία μεγαλύτερη οικονομική άνεση; Ξεκουνάω επιτέλους προς οποιάδηποτε κατεύθυνση; Και σε προσωπικό επίπεδο τα γνωστά...

Βέβαια, “no aghos!” που λεει και η αυστριακή μου φίλη: σύντομα για λίγο στην Αθήνα, συναντήσεις με καλούς φίλους που βρίσκονται λίγο πολύ στην ίδια κατάσταση, όπου απλώς κάνεις ερωτήσεις και αποφεύγεις να μιλήσεις για τα δικά σου, αλλώστε τα ξέρουν, γιατί να τους πρήζεις;... μέχρι να επιστρέψω θα έχω λίγο ξεχαστεί. Στρουθοκαμηλισμός; Ε, ναι, not really proud of it but the best I can do under the current circumstances. Άλλωστε οι μέρες θα είναι τόσο λίγες: τα βράδια ήδη κλεισμένα με δύο θέατρα (ρε Σ. τι θα γίνει με το Bella Venezia ργμτ;;;), μία συναυλία, dinners κλπ (προτιμώ να μη σκέφτομαι ότι μετά την πρόσφατη κλοπή έχω να φάω στη μάπα αστυνομίες για εκδόσεις ταυτότητας, διαβατηρίου κτλ όπου αν είμαι τυχερή θα φάω μόνο 3 μέρες!). Έχουμε και την άφιξη του νέου μέλους της οικογενείας... άσε ... τουλάχιστον δε θα πλήξουμε...

Τι ήθελα να πω; Α, ναι, λοιπόν τι θέλετε να σας φέρω;

Perhaps my best years are gone...

Perhaps my best years are gone. When there was a chance of happiness. But I wouldn't want them back. Not with the fire in me now. No, I wouldn't want them back.
(not true but anyways)

Krapp's Last Tape του Samuel Beckett
(click για το κείμενο)



double bill για τον John Hurt χθες μιας και πρώτα είδαμε αυτό και το βράδυ το V for Vendetta





Το Krapp's Last Tape γυρίστηκε σε ταινία από τον Atom Egoyan την εποχή που ο Hurt το έπαιζε στο θέατρο.





Στο Barbican άλλες ταινίες βασισμένες στο έργο τουBeckett και αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του μέχρι το τέλος του μήνα. Πληροφορίες εδώ