Squeaking in the land of bubbles pt. 1

(Bubble and squeak (sometimes just called bubble) is a traditional English dish made with the shallow-fried leftover vegetables from a roast dinner. The chief ingredients are potato and cabbage, but carrots, peas, brussels sprouts, and other vegetables can be added. It is traditionally served with cold meat from the Sunday roast, and pickles.
The name bubble and squeak is also Cockney rhyming slang for "Greek").

Amber: so not my colour...

THE SECURITY ALERT STATUS TODAY IS AMBER.

Διαβάζω σε μία μεγάλη επιγραφή σήμερα το πρωί φτάνοντας στη δουλειά. Ε; Έγινε κάτι χτες και το έχασα; Ρωτάω στη reception. It's because of the anniversary. E; You know, it's been a year since the July bombings. This is why. A. (Δεν ξέρω τι μου φαίνεται πιο παράξενο: το ότι πέρασε ένας χρόνος ή το ότι το έχω αποβάλλει εντελώς από τη μνήμη μου. Η επιγραφή μου φαίνεται χαζή. Και με ενοχλεί). Πηγαίνοντας προς τις σκάλες, ακούω να μου λένε: If you notice anything suspicious, report it to security immediately. Μάλιστα.

Χμ. Κάποιος μου βούτηξε τις φράουλές μου από το ψυγείο. Is this suspicious enough? Τις φράουλες μου πίσω, γμ την Αλ Κάιντα μου γμ!

θα κοιμηθώ στο αεροπλάνο...

Τον τελευταίο καιρό δεν υπάρχει περίπτωση να ταξιδέψω και να μη με πάρει ο ύπνος από την κούραση στο αεροπλάνο. Παλιά συνέβαινε συνήθως όταν επέστρεφα από διακοπές (σχήμα οξύμωρο), τώρα σχεδόν πάντα! Τη δε τελευταία φορά, ο ύπνος με πήρε τόσο γρήγορα που ξέχασα να κλείσω το κινητό... Ευτυχώς, δε με αναζήτησε κανείς στο τρίωρο της πτήσης, δε θα άντεχα την ξεφτίλα!

Αρχικά πίστευα ότι έφταιγαν οι συγκυρίες, το ότι τελευταία δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά στο κρεβάτι μου, τυχαία περιστατικά, η δουλειά (πάντα να μπει σε σειρά αφού θα λείψω για λίγο), ο νόμος του Μέρφυ. Τώρα ξέρω. Είvαι εγώ. Έχω ένα σχεδόν ψυχαναγκαστικό πάτερν το οποίο με κάνει να τρέχω μέχρι την τελευταία στιγμή, τακτοποιώντας, κάνοντας επισκέψεις, τραπεζώνοντας (καλή ώρα χθες) ψωνίζοντας κτλ. (εδώ να προσθέσω και το bloggάροντας πλέον). Κυρίως όμως ξενυχτώντας. Τα ίδια και χθες. Πετάω σε λίγες ώρες και είμαι ήδη zombie. Και δεν επιτρέπεται γιατί αυτή τη φορά φέρνω δύο ξένες φίλες μαζί and I have to take them safely at home and then to see Athens and then to the islands... (zzzzzzzzzzzzzzzzzz, sleeping already!)

Τελοσπάντων αυτά είναι εντελώς αδιάφορα αλλά θα χρησιμοποιούσα οποιαδήποτε δικαιολογία για να ανεβάσω τις παρακάτω δύο φωτογραφίες που έβγαλα στους δρόμους του Λονδίνου αυτές τις μέρες:

Η δεύτερη είναι λεπτομέρεια από τη βιτρίνα του Selfridge's για την 1η Ιουλίου, gay pride day. Την πείραξα αλλάζοντας την ημερομηνία σε 6/07, χαρούμενη μέρα σήμερα που "την κάνω" (Νικ, καλό το φωτοσόπι; Όχι, ε; χμ...)

Η πρώτη είναι η επιγραφή ενός μικρού φορτηγού που παρολίγο να με πατήσει προχτές έξω από τη δουλειά! Ο οδηγός δεν έφταιγε αλλά αισθάνθηκα κάπως παράξενα που ο μοντέρνος στρατός του Ιησού με θέλει νεκρή...

Καλά να περάσετε!!!

(κανείς για να μαζέψει μία ψηλή Σκανδιναβή και δύο κοντές αδιάφορες από το ΕΛ Βένι τα ξημερώματα; Anyone? Ουφ, ελπίζω να μην έχουν καμία απεργία τα ταξί...)

Bus rides...

Μια μέρα θα είχε ενδιαφέρον ένα πρότζεκτ με ιστορίες για τους ανθρώπους που συναντάς ή κάθεσαι δίπλα στο λεωφορείο: Ο ραβίνος με το βιβλίο των ψαλμών του και το ακουστικό στο αυτί. Φαντάζεσαι ότι συνδέεται με ένα mp3 player και ότι είστε complices ενώ πρόκειται απλώς για ένα old style hands-free ενός sony ericsson. Χτυπάει και μιλάει για θέματα της συναγωγής, κάτι για τα υδραυλικά, ξενερώνεις, no spiritualism anywhere nowadays.

Η μικροκαμωμένη Κινεζούλα που κάνει επανάληψη στο μάθημα των αγγλικών, μουρμουρίζει δυνατά τις διορθωμένες προτάσεις αλλά δε σε ενοχλεί… Αντιθέτως σου ηρεμεί το χάος στο ξενυχτισμένο σου κεφάλι σαν μάντρα διαλογισμού. Μόνο που έχει εμφανώς πρόβλημα με τα phrasal verbs και τα έμμεσα αντικείμενα. Αλλά πόσο anal μπορείς να είσαι και να επέμβεις;

Σήμερα στο 189 ένας γλυκός παππούς. Στέκομαι απέναντι του στο κάτω deck όρθια γιατί κάνει πολλή ζέστη και με περιμένει μεγάλη μέρα καθισιού στην British Library. Ο διπλανός του τον ρωτάει σε σπαστά αγγλικά "if he has the time". Εκείνος απαντά "at my time [meaning age] I don’t want to think about time. I bought a new car and the first thing I did was to cut off the clock. You see, λέει και προτάσσει τους καρπούς του, I have no watches here either". Λίγο αργότερα, παρατηρώντας με να σημειώνω εδώ και λίγη ώρα μου λέει So, you are writing the next great British novel, huh? "Hm, British? I don’t know", ψελλίζω. "Well your notebook is big enough for it".

Οπότε τώρα πια ξέρω τι χρειάζομαι για να γράψω the next great British novel: απλώς ένα σημειωματάριο με πολλά φύλλα. Αμέσως μετά κατεβαίνω, μου εύχεται να φτάσω με ασφάλεια στον προορισμό μου.

Στον προορισμό μου ένας νέος κανονισμός (καλά λέμε τώρα, εφαρμόζεται στην BL εδώ και 8-9 μήνες). No pens or highlighters are allowed in the reading rooms για την προστασία των βιβλίων. Απορώ ποιος μαλάκας υπογράμμιζε και κράταγε σημειώσεις με στυλό πάνω σε ξένα βιβλία! Παίρνω μαζί μου δύο στυλό στα κρυφά. Δεν τα χρειάζομαι στην πραγματικότητα μιας και χρησιμοποιώ το laptop αλλά δεν με βολεύουν τα μολύβια. Αν με πιάσουν θα το παίξω χαζή ημί-ξανθιά. Χμ, όχι και τόσο καλό για τη χειραφέτηση των γυναικών, ε;

Εκεί, στην αίθουσα των rare books and music, με μέσο όρο ηλικίας τα 55, μία ομάδα ηλικιωμένων περί τα 70 κάνει beeline (όχι ακριβώς ουρά, στέκονται σαν παιδάκια του νηπιαγωγείου) σε μία παράξενη πλευρά του πάγκου όπου δε βρίσκεται κανείς να τους εξυπηρετήσει. Ξανακοιτάω. Μα τι κάνουν ακριβώς; Μία ομάδα εβδομηντάχρονων, με σακάκια μες στο κατακαλόκαιρο κάνουν ουρά για να ξύσουν το μολύβι τους. Στην ξύστρα που τους παραχωρεί η Βρετανική Βιβλιοθήκη.

Αχ, πού είναι η φωτογραφική μηχανή όταν τη χρειάζεσαι πραγματικά….