Have you got any soul? a woman asks next afternoon. That depends, I feel like saying; some days yes, some days no. A few days ago I was right out; now I’ve got loads, too much, more that I can handle. I wish I could spread it a bit more evenly, I want to tell her, get a better balance, but I can’t seem to get it sorted. I can see she wouldn’t be interested in my internal stock control problems though, so I simply point to where I keep the soul I have, right by the exit, just next to the blues.
Φεύγοντας για διακοπές άφησα επιδεικτικά το Long way down πάνω στο γραφείο μου. Ήθελα καιρό να το διαβάσω αλλά εδώ και μερικά χρόνια αποφάσισα ότι οι καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα θέλω να συνοδεύονται από ελληνικά διαβάσματα: Ευκαιρία να καλύψω τα κενά μου στη λογοτεχνία του παρελθόντος (ναι ξέρω, αυτές τις Ακυβέρνητες πολιτείες μάλλον θα έπρεπε να τις είχα διαβάσει στην Γ’ γυμνασίου αλλά ποτέ δεν είναι αργά), να ενημερωθώ για τι καινούριο "παίζει" στις εγχώριες εκδόσεις κοκ. Άφησα τον Χόρνμπυ λοιπόν. Θυμάμαι μάλιστα να διαβάζω ένα ποστ του Αθήναιου όπου έλεγε κάτι για αυτούς που διαβάζουν Χόρνμπυ στις παραλίες. Είχα χαμογελάσει με την σύμπτωση. Η τύχη όμως ήθελε αλλιώς. Η Β. η Αμερικανίδα που φιλοξενούσα την πρώτη εβδομάδα είχε φέρει μαζί της το The Polysyllabic Spree του ιδίου. Γρήγορα πέρασε στα χέρια μου και αφού διάβασα τις δύο πρώτες σελίδες άρχισα να σκέφτομαι πως ούτε και φέτος θα είναι η χρονιά του Τσίρκα. Ή του Σωτήρη Δημητρίου. Αμφιταλαντεύτηκα λίγο, έκανα καμιά-δυο προσπάθειες με τα ελληνικά βιβλία, σύντομα άρχισα να διαβάζω τα περιοδικά της παρέας, μετά η Σκιάθος μάς τελείωσε, οι μουσαφίρηδες έφυγαν και τώρα πια στο νέο νησί έπεσα στο Spree με τα μούτρα. Για ξεκάρφωμα και απενοχοποίηση διάβασα μετά και τη Φτωχή Μαργκό που μέσα μου δεν την καταχώρησα ως ελληνική λογοτεχνία).
Το Polysyllabic Spree (δεν είναι τέλειος τίτλος;;;;;;;) αποτελεί μία συλλογή βιβλιοκριτικών (ο θεός να τις κάνει) που είχε γράψει ο Χόρνμπυ για το αμερικάνικο περιοδικό Believer το 2003-4. A true account of one’s man struggle with the monthly tide of books he’s bought and the books he’s been meaning to read. Μάλλον οι μηνιαίες στήλες του μοιάζουν πιο πολύ με ημερολόγιο του τι διάβασε το μήνα που πέρασε με ολίγη από παρατηρήσεις για τη ζωή, τη γραφή, την Άρσεναλ και τα γνωστά. Στην αρχή κάθε στήλης απαριθμεί σε δύο λίστες τα βιβλία που αγόρασε (πάντα με τρομερή φιλοδοξία) και αυτά που τελικά διάβασε (πάντα με ταπεινότητα ή αυτολύπηση αναλόγως με τα κέφια!
Όπως στο High Fidelity ο ήρωας είναι εφηβικά παθιασμένος με τους δίσκους, έτσι κι εδώ ο ίδιος ο Χορνμπυ με τα βιβλία. Παρακάτω ένα συχνά αναφερόμενο στον τύπο απόσπασμα – ερωτική παιδική εξομόλογηση στα βιβλία:
Books are, let's face it, better than everything else. If we played cultural Fantasy Boxing League, and made books go 15 rounds in the ring against the best that any other art form had to offer, then books would win pretty much every time. Go on, try it. The Magic Flute v. Middlemarch? Middlemarch in six. The Last Supper v. Crime and Punishment? Fyodor on points. See? I mean, I don’t know how scientific this is, but it feels like the novels are walking it. You might get the occasional exception – “Blonde on Blonde” might mash up The Old Curiosity Shop, say, and I wouldn’t give much for Pale Fire’s chance against Citizen Kane. And every now and again you'd get a shock, because that happens in sport, so Back to the Future III might land a lucky punch on Rabbit, Run; but I'm still backing literature 29 times out of 30 ...
Βέβαια, in characteristic Hornby fashion, τον επόμενο μήνα αυτοανατρέπεται:
Last month I was banging on about how books were better than anything – how just every book you picked would beat up anything else, any film or painting or piece of music you cared to match it up with. Anyway, like most theories advanced in this column, it turned out to be utter rubbish.
Από τότε που γύρισα βλέπω το Long way down στο ράφι της βιβλιοθήκης πλέον να με κοιτάζει υπομονετικά αλλά μετά από αυτό το βιντεάκι στης Ranex ξεκίνησα το High Fidelity, το οποίο αφού το αγόρασα πάμφθηνα από ένα πάγκο κάτω από τη Waterloo Bridge πριν 3 χρόνια, το άφηνα στη σκόνη του ξέροντας πως δε θα βρω το χρόνο να το διαβάσω ποτέ. Well guess again! Από χτες με έχει συνεπάρει. Εντάξει, θα δηλώσω το αυτονόητο αλλά ο Χόρνμπυ είναι ΤΟΣΟ καλός. Και ταλαντούχος. Και αυτοσαρκαστικός. Και έχει μία αίσθηση για το σωστό γύρισμα της φράσης που με κάνει να ζηλεύω ΤΟΣΟ πολύ μολονότι δεν έχω συγγραφικές φιλοδοξίες. (ok, I know. Αυτό το "σωστό γύρισμα της φράσης" κάνει αυτούς που έχουν συγγραφικές φιλοδοξίες ή έστω μία στενή σχέση με τη λογοτεχνία να μουτζώνουν την οθόνη με χέρια και με πόδια. Sorry guys and girls!)
Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει συνεχώς, χάρηκα ηλιθιωδώς που το δισκάδικο στο βιβλίο είναι στο Holloway, just off Seven Sisters Rd., εκεί που είχα το μικροσκοπικό μου στούντιο σε μία περίεργη εποχή και που ο πρωταγωνιστής παίρνει το ίδιο λεωφορείο (μπράβο συγχαρητήρια, και κάτι έγινε, μάλλον το βιβλίο γράφηκε για σένα, ΨΩΝΑΡΑ, ε ψωνάρα!). Είναι βέβαια και οι παρατηρήσεις του για τη ζωή σε αυτή την πόλη με τις οποίες δεν μπορείς να μη ταυτιστείς: το black cab που πήρες παρορμητικά γιατί ήσουν χάλια ψυχολογικά και κατέληξες να πληρώσεις χρυσό με λεφτά που ΔΕΝ είχες, γεγονός που σε έριξε ακόμα περισσότερο. Ο μυστήριος τύπος στο πάνω πάτωμα από το οποίο σε χωρίζει ένα χάρτινο ταβάνι και τον οποίο ακούς στερεοφωνικά να κάνει σεξ για ΩΡΕΣ (How long can this guy go on???), όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι που κυκλοφορούν στο Camden, the tiny δεν-τα-ξέρει-ούτε-η-μάνα-του-τραγουδιστή gigs στο Putney ή όπου αλλού, κλπ κλπ
Και βέβαια η ΜΟΥΣΙΚΗ! πολλά από τα quotes του -ειδικά αυτά για την ποπ- τα έχω δει εδώ και εκεί… τετριμμένα ίσως αλλά στο πλαίσιο και αυτού του μπλογκ τόσο σωστά:
What came first, the music or the misery? Did I listen to music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to music? Do all those records turn you into a melancholy person? (…) I do know that they [kids] ’ve been listening to the sad songs longer than they’ve been living the unhappy lives.
(and I m still on page 74)
Υ.Γ. μία εβδομάδα αργότερα και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να αγοράσω και δεύτερο αντίτυπο του High Fidelity μιας και το πρώτο το "δώρισα" σε μια όχι και τόσο συμπαθητική υπεύθυνη ασφαλείας. Επίσης, ξαναείδα την ταινία και συνειδητοποίησα πως ούτε λίγο ούτε πολύ έκανα quote τον μονόλογο που την ανοίγει... χμ, τελοσπάντων, the book rocks!
Talking was, in George's opinion, overrated. You could not turn the television on these days without seeing someone discussing their adoption or explaining why they had stabbed their husband. Not that he was averse to talking. Talking was one of life's pleasures. And everyone needed to sound off now and then over a pint of Ruddles about colleagues who did not shower frequently enough, or teenage sons who had returned home drunk in the small hours and thrown up in the dog's basket.
