The working class is defeated

Londoooooooon!!!

Ναι, είμαστε η πιο ακριβή πόλη στον κόσμο.

Ναι, όντως τα bonuses όλου του City (μόνο τα bonuses) φέτος ξεπέρασαν το GNP της Σλοβακίας

Αλλά αυτό δεν το φανταζόμουνα...! (Από το Guardian online)

Blame

Ένα νέο θεατρικό για το working class και το ποιός φταίει για την σημερινή κατάσταση της Αγγλίας. Ρίχνουμε όντως το φταίξιμο στο working class για τα χάλια μας;

Εγώ πάντως το κάνω κάποιες φορές. Θες λόγω της ανατροφής μου, θες λόγω της Αγγίκής τηλεόρασης; Ναι δεν είμαι ανώτερος άνθρωπος...

Στο άρθρο αναφέρουν τον Orwell, και το Inspector Calls. Αλλά επίσης τον Ali G και την Vicky Pollard (yeah, but no, but yeah...) από το Little Britain.

Okay ρε παιδιά, σας έχει ρίξει το σύστημα. Τα benefits δεν είναι αρκετά ούτε για φαγητό του μήνα.

Αλλά το γεγονός ότι την ΓΟΥΣΤΑΡΕΤΕ την υποκουλτούρα, ότι όλα τα μικρά κοριτσάκια στα council estates ντύνονται ακόμα σαν την Vicky Pollard με τον κότσο ψηλά και την αθλητική φόρμα, ενώ σας κάνει ρόμπα όλη η υφήλιος, το ότι ενώ είναι τρελή ξεφτίλα να σκας μύτη με Burberrys καπέλο ακόμα το κάνουν οι chavs...

ενώ

...στην Βουδαπέστη και στην Πράγα στο δρόμο πασάρουν φυλλάδια για μουσικά κονσέρτα (εδώ το καλό κονσέρτο) αντί για κάρτες σταθερής τηλεφωνίας...

...τα θέλει ο κώλος σας.

Κοινώς...

Η φτώχια δεν είναι η μόνη δικαιολογία για την μιζέρια. Άντε μπράβο.

ΥΓ: θέλω και εγώ τέτοια bonus...

you bet

Όχι πως πραγματικά περιμένεις να ενημερωθείς από τις αγγλικές εφημερίδες για τις εκλογές στη Γαλλία αλλά όχι και το μόνο "κατατοπιστικό άρθρο" στο χθεσινό Guardian να είναι το παρακάτω γράμμα!

Here at Ladbrokes we've been offering odds on [Bayrou] becoming the next French president since November. We originally quoted him at 40/1 but trimmed that to 20/1 after good support from punters. That 20/1 was cut to 14/1 yesterday due to renewed interest leading us to believe your reader [who endorsed Bayrou in a previous letter] is not the only person to have heard of him.

Ladbrokes


Ανταπόκριση από το προπατζίδικο της γειτονιάς σας...

emigrate to Uruguay

"If the media refer to Martin Amis as 'Britain's greatest living author' once more," wrote Kathy Love from south London, "I shall kill myself. The fact that such a misconception exists at all is enough to make most people with a passion for books want to emigrate to Uruguay immediately. Please save my life and don't do it again."

Peruvian Dog

Τις προάλλες μια Γαλλίδα συνάδελφος έστειλε φότος από το ταξίδι της στο Περού όπου μένουν οι γονείς της. "Αυτός" μου λέει "είναι ο νέος μου φίλος που κάναμε παρέα στη Λίμα". "Ααααααααα" της απαντάω εγώ "πολύ ωραία! ... Τι είναι αυτό;"

"Zis iz Peruvian Doeg" "Αααααα οκ, και γιατί τον ξυρίσανε τον καημένο α λα Jack Osbourne;" "No noo zey are lak zat"

Okaaaaaaay... εμένα γιατί μου 8υμίζει τον σκύλο από το πρώτο The Fly με τον Jeff Goldblum;

Καλούλι είναι όμως τελικά...

Cinq

Την πρόσκληση την έλαβα από τη vita moderna. Θα ήθελα κι εγώ να κάνω κάτι χαριτωμένο à la Thas, με μουσικές και ταινίες αλλά για κάποιο λόγο, όταν έρχεται η ώρα για λίστες, μουσικές ή άλλες, είμαι αισχρή. Το μυαλό μου αδειάζει και κάνει τον Rob και τα top 5 του από το High Fidelity του Hornby τον αγαπημένο μου ήρωα.

Οπότε, αναγκαστικά, ναρκισσιστικό παραλήρημα ακολουθεί:

1. Στην εφηβεία υπέγραφα παντού, ακόμα και στις σχολικές εκθέσεις, με ολόκληρο το όνομά μου και από κάτω Διανοούμενος – Σκηνοθέτης (υπογραμμισμένο). Είναι να απορεί κανείς πως ένα παιδί με την αίσθηση του μέτρου όπως (νομίζω ότι ήμουν) εγώ δεν έβλεπε πόσο ψωνισμένο και χαζό ήταν αυτό. Όταν πέρασα στη φιλοσοφική αποφάσισα να μεταθέσω τη σκηνοθεσία για αργότερα και μάλλον το είχα διατυμπανίσει παντού γιατί όταν, πρόσφατα και μετά από πολλά χρόνια που δεν είχαμε ειδωθεί, συνάντησα έναν παλιό φίλο του αδερφού μου, ήταν το πρώτο πράγμα που με ρώτησε. Τι έκανα με την σκηνοθεσία. Αισθάνθηκα πως μίλαγε για κάποιον άλλο.
2. Ο Νικόλας, ο NickD του παρόντος ιστολογίου, είναι ο παλαιότερος και καλύτερος φίλος μου στο Λονδίνο. Τον ξέρω από το καλοκαίρι του 1996 και αφού δε σκοτωθήκαμε πέρυσι τέτοια εποχή, δε νομίζω ότι υπάρχει κίνδυνος να πάψουμε να είμαστε φίλοι. Δεδομένου ότι τα περισσότερα χρόνια από αυτά ήμασταν μαζί, η φιλία μας συχνά παρεξηγείται από κάποιους που δε δείχνουν να καταλαβαίνουν. Τα 2 χρόνια που συγκατοικήσαμε βλέπαμε κατά μέσο όρο μία ταινία την ημέρα. Αυτός συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό, εγώ όχι και για αυτό, ζηλεύω. Το καλύτερο πράγμα στη σχέση μας είναι η επικοινωνία. Το χειρότερο για μένα ότι μου έχει κολλήσει κάποιες από τις προλήψεις του και για αυτόν ότι τον ζαλίζω για το παραμικρό. Επίσης μου τη σπάει που όταν οδηγεί ψιλοβλέπεις τον χάρο. Και που αργεί ενίοτε στα ραντεβού. Καλά, θα σταματήσω εδώ :-)
3. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βρίσκω τρομακτική την ιδέα του χρόνου που περνά. Και η κατάσταση χειροτερεύει.
   
4. Δύο χρόνια πριν γεννηθώ οι γονείς μου έφτασαν πολύ κοντά στο να υιοθετήσουν ένα κοριτσάκι. Τελικά υπαναχώρησαν και η μητέρα μου, επηρεασμένη από αυτή την εμπειρία, έμεινε έγκυος σε μένα ενάντια στις προτροπές των γιατρών και τη θέληση του πατέρα μου (and look what she got!) Αυτή την ιστορία την ήξερα από μικρή και για κάποιο λόγο με έκανε να νιώθω πολύ τυχερή και επίσης πολύ περίεργη για τη ζωή του άλλου κοριτσιού. Στα 20κάτι μου τη γνώρισα από κοντά. Ήταν μία κούκλα. Δεν την ξαναείδα έκτοτε. Οι γονείς μου μαθαίνουν νέα της που και που.
5. Διάβαζα μπλογκς περίπου 1 ½ χρόνο προτού αποφασίσω «να ανοίξω» ένα και αυτό μετά από παρότρυνση τον Νικόλα γιατί είμαι εξαιρετικά αναβλητική. Πάνω στην απόφαση της στιγμής διάλεξα το πιο ηλίθιο nickname από καταβολή … μπλογκς. Δεν υπάρχει περίπτωση να το προφέρει κανείς σωστά. ΠΟΤΕ. Γμτ.

Θα μου άρεσε να δω τις λίστες των

Alberich (ο οποίος το έχει πάλι κατεβάσει… χμ, πως τον ειδοποιεί κανείς;;;;)

Rakasha, του γνωστού διδύμου

M.Hulot,

Mourga και του

Dystropoppygus… who is back! (φτου με προλάβανε! – καλά… τότε ρίχνω κι εγώ την μπάλα στην κενή περιοχή… καλά το είπα το ποδοσφαιρικό;;;)

Alan Fletcher: Fifty Years Of Work (and Play)

Ο Alan Fletcher, από τους πιο σημαντικούς Graphic Designers της ιστορίας, μας άφησε το Σεπτέμβριο του 2006.

Το London Design Museum έκανε αφιέρωμα στα 50 χρόνια της δουλειάς του. Η έκθεση τελείωσε χτες, και σαν καλός ελληνάρας, αξιώθηκα να παω την τελευταία μέρα...



Τα τρία μέλη της Fletcher/Forbes/Gill που ιδρύθηκε το 1962



Evian -> Naive... shit, why didn't I see that before...?


...like blogging (και καλά)



Half Full or Half Empty?



Reuters logo. So simple yet so powerful



Ποιός θυμάται την αφήσα από τα χωριά SOS;




Η πασίγνωστη μολυβοθήκη σε live



Ενώ γίνομαι entertained σε όλη την έκθεση, σοκάρομαι γιατί:

- Ενώ όλες αυτές οι εικόνες από pop culture, advertising as art, happy happy colours etc. είναι πια μέρος του υποσυνείδητου μας, αυτός είναι υπεύθυνος για τις περισσότερες από αυτές

- Εικόνες που ήταν cool τότε και retro-cool τώρα, αυτός τις εμπνεύστηκε στα 60s !

Και η απάντηση ήλθε σε μια λεζάντα που διάβασα εκεί προς το τέλος:

"Fletcher argued that most of us fail to register a very large part of what we see. Our visual senses have grown lazy. We are prepared to slide over the inconsistent and the unexpected in the images that confront us. We flinch from visual surprises, preferring to remake whatever we perceive into the familiar and unchallenging. Fletcher counters that trend, provoking us to open our eyes and use our brains to truly understand what it is that we see."

Φάε την τάπα σου τώρα και άντε ξανά μέσα στο κουτάκι σου...

Ε, ρε Sarkozy που σας χρειάζεται...

Sevilla (week 5)

the joy of killing

Στο λεωφορείο μετά από μία εξαντλητική μέρα/ βδομάδα/ περίοδο απολαμβάνω το ξεφύλλισμα του καινούριου μου βιβλίου. Πίσω μου Έλληνες, δε γυρίζω να δω - με το ψώνιο του Έλληνα που ζει στο εξωτερικό και αποφεύγει κάθε ομοεθνή, δεν τολμώ να κοιτάξω ποτέ, εκτός και αν πρόκειται για καμία χαροκαμένη γιαγιούλα. Αυτή τη φορά είναι ένα ζευγάρι και τσακώνονται. Αυτός ακούγεται πληγωμένος, μιλάει σα να βομβαρδίζει, ασταμάτητα. Εκείνη απαντά ψυχρή, σχεδόν λοβοτομημένη. Με την πονηριά του ωτακουστή σκέφτομαι πως μάλλον έχει βρει ήδη άλλον. Το μελό πνεύμα των ημερών με κάνει ακόμα να σκέφτομαι τι κρίμα τα πράγματα να φτάνουν έως εδώ, να τσακώνεσαι και να πονάς για κάτι που απλώς δε θα έχεις. Σύντομα με επαναφέρει στην πραγματικότητα η επιθετική φωνή του τύπου: φαίνεται πως το κύριο του παράπονο είναι πως όταν μένει στο σπίτι της δε βρίσκει ποτέ καθαρό πηρούνι ή κουτάλι. Το επαναλαμβάνει δύο-τρεις φορές. Όσες φορές και αν το πει, εξακολουθεί να μου φαίνεται το πιο παράξενο πράγμα που έχω ακούσει. Όταν εκείνη του λέει «μα καλά, πού είναι το πρόβλημα; γιατί δεν μπορείς να το πλύνεις;» εκείνος εξάπτεται περισσότερο δηλώνοντας πως «αν φέρεται κάποια στον γκόμενό της έτσι, αυτό κάτι φανερώνει για την σχέση». Δεν αναλύει τι. Κάπου εκεί η μελαγχολία μου γυρνά σε ελαφρά κατάθλιψη, βυθίζομαι στις σελίδες μου και προσπαθώ να μπλοκάρω τις φωνές. Αυτές όμως ακούγονται όλο και πιο καθαρά σαν να δυνάμωσαν ή σαν ο θόρυβος από τη μηχανή του λεωφορείου να έχει αμβλυνθεί. Η συζήτηση έχει πλέον εκτροχιαστεί εντελώς, σε άδεια ψυγεία χωρίς αρκετά υλικά για πρωινό, για τη μία και την άλλη ασημαντότητα, απλώς για να σκοτώνει λίγο ο ένας τον άλλο σαδιστικά. Αισθάνομαι αηδία. Δικιά μου υπερευαισθησία; πάντως αισθάνομαι πως δεν μπορώ να καταπιώ.

Σε λίγο όλη η κουβέντα σταματά, συμφωνούν ότι εδώ πρέπει να κατέβουν, στην ίδια στάση με εμένα, μετά απ’ ό,τι έχει ειπωθεί, πάνε για φαγητό στη διάσημη pub της γωνίας. Τους αφήνω να κατέβουν πρώτοι και τους παρατηρώ. Όμορφα παιδιά, είναι και οι δυο τους κάτωχροι. Αναρωτιέμαι αν στράγγισε κιόλας το αίμα ή αν δεν υπήρχε εκεί ποτέ.

Χμ...

χαζεύω τις πολύ λεπτές νιφάδες που πέφτουν γρήγορα. λειτουργεί χαλαρωτικά. το σπίτι είναι ζεστό και για πρώτη φορά κάθομαι για να πιω τον καφέ αντί στο πόδι μεταξύ δωματίων. εδώ και ένα δεκάλεπτο προσπαθώ να μηχανευτώ έναν τρόπο για να κάτσω σπίτι. ο πιο απλός θα ήταν να ειδοποιήσω πως αποφάσισα λόγω συνθηκών να μην πάω. να πάω, να μην πάω...

doodley do

so here it goes, I start with Vonnegut. It took me some time to get round to it but it's never too late. A thought crosses my mind: a man without a country (supposedly the last book he intended to write?) might not be the right book to start with. Choosing a book by its size is not the wisest thing to do, and I chose it because it was short, just right for a 2-hour flight. Hm...

It 'll be fine.








the pictures are prints by the author. Called "Confetti", they appear in the book and can be seen here