la historia es el error

Si la realidad es relativa como manifestación y la historia es otra trampa, toda noción de otredad o bien circula libremente por los intersticios de la fenomenología poética o bien se sitúa en un más allá extremo cuyo punto de apoyo parece estar en el concepto de otredad mismo.
O. Paz

moralistic fallacy

Ακόμα δε γυρίσαμε και το Σύμπαν άρχισε τα μαθήματα από όλες τις μπάντες:

οι κοντινοί σου άνθρωποι θα σου πουν ψέμματα/ αποκρύψουν την αλήθεια πιστεύοντας ότι σε προστατεύουν ενώ επί της ουσίας προστατεύουν μόνο τη βολή τους. Επειδή είσαι άνθρωπος, κάνεις/ θα κάνεις/ έχεις κάνει το ίδιο. Όταν κάνεις το ίδιο και αποφασίζεις εν τέλει να εξηγηθείς, συνήθως δε το κάνεις ευθέως αλλά με μικρά βήματα, ίσως ρίχνοντας και άλλα λίγα ψέμματα στην εξίσωση για να στρώσεις το δρόμο. Αν μπορείς, θα διαλέξεις διαισθητικά το χώρο και το χρόνο έτσι ώστε να αιφνιδιάσεις τον άλλο και να διατηρήσεις τη θέση υπεροχής σου. Δεν υπάρχει αυτό που λένε οι Άγγλοι come clean. Ποτέ δεν ξεκαθαρίζεις απόλυτα, come clean ισοδυναμεί με το μίνιμουμ αριθμό ψεμμάτων που μπορεί να πει κανείς γύρω από ένα θέμα, μία κατάσταση κλπ. Αυτό επίσης λέγεται " έτσι όπως το βλέπω εγώ". Οι άλλοι πληγώνονται/ έχουν ήδη πληγωθεί. Εξαρτάται από τους ίδιους αν θα χρησιμοποιήσουν τη γνώση ως δύναμη για να γνωρίσουν εσένα καλύτερα και ίσως τον εαυτό τους ή αν θα αποφύγουν να την κοιτάξουν κατάματα, μετατρέποντας τη σε πληγή την οποία θα σου προσάπτουν και θα τη περιφέρουν ανοιχτή κάτω από τη μύτη σου όποτε συμφέρει.
Αν είσαι από την πλευρά αυτών που πληγώθηκαν, είσαι ελαφρώς από κάτω. Γιατί δε δρας αλλά αντι-δράς. Επίσης, πρέπει να επιδείξεις ωριμότητα όταν οι άλλοι σου έχουν μόλις συμπεριφερθεί σαν να είσαι μικρό παιδί. Εν ολίγοις, την πούτσισες.

Όπως και να έχει, η εμπιστοσύνη χάνεται. Στην καλύτερη περίπτωση, προσωρινά. Αποδεικνύεται ακόμα ότι κακώς υπάρχει ως έννοια στις ανθρώπινες σχέσεις σε πρώτη φάση.

Τέλος, το Σύμπαν σου μαθαίνει πως όσο προσπαθείς να μη βρεθείς σε αυτή τη θέση (του φλομωμένου στην μπαρούφα), τόσο προκαλείς την τύχη σου. Παρέχεται φόρμουλα που το αποδεικνύει μαθηματικά.




(Πόσο ηθικοπλαστικά είναι όλα αυτά;)

............................................................................................................................

Σε περίπτωση που δε δύναστε να το εμπεδώσετε, το Σύμπαν προσφέρει εντατικά μαθήματα Σαβ/κα και αργίες. Στην περίπτωσή μου έρχονται σε μορφή καθόδου τρίων φρονιμιτών ταυτοχρόνως. Οι 2 έσκασαν ήδη. Σκοπός τους, νομίζω, είναι: α. να καταλάβω πως μεγάλωσα και είναι πλέον καιρός να μάθω το μάθημα από πάνω και β. να με ξυπνάν στις 6.50 την Κυριακή για επανάληψη και ασκήσεις.

Όταν είπα χτες στην Al. πως my wisdom teeth are coming out, με τα λίγα ελληνικά που της έχω μάθει στα 8 χρόνια της φιλίας μας μου απάντησε: “Α! ΣΟΦΙΑ!” και το πρόσωπό της φωτίστηκε.

Ναι, από αυτό το μάθημα του σύμπαντος θα βγω πιο σοφή. Λίγο πιο πριν ίσως να τα σπάσω όλα.

extreme ways

Gran Vía, Sept.2004


so, according to The Bourne Ultimatum last night, CIA can have direct, live feed from CCTV in Waterloo station without any permission asked from the British (also send a sniper on the spot who can move freely, enter locked doors and get the job done).

Too pity they couldn't do the same in Stockwell tube station so that we find out at last what the hell really happened to Menezes


god, i feel so much safer today








on a lighter note, so cool that this song signalled the end of a bourne film for the third time...

(play loud)

aaah, moby, i had almost forgotten about him

back

after a brief period of self-study she was ready to start anew on a blank page, with nothing but a raised eyebrow as her guide

... almost

(hi!)

όλα έρχονται σε όποιον δεν περιμένει

Αν το μπλογκ ήταν παιδί μου, θα το είχα αφήσει εδώ και καιρό στα σκαλιά κάποιας εκκλησίας ή, όπως σωστά παρατηρήθηκε, κάποιου βιομηχάνου. Το ίδιο ισχύει λίγο πολύ και για τις περισσότερες πρώην αγαπημένες συνήθειές μου. Ακόμα και η τελετουργική ανάγνωση της σαββατιάτικης εφημερίδας περιορίζεται σε μηχανική πράξη, κλεφτά στο λεωφορείο ή στον καναπέ, πηδώντας στα γρήγορα τα πολιτικά, αφήνοντας στην άκρη το ένθετο των βιβλίων, αυτά που πάντα διάβαζα πρώτα. Το γεγονός αυτό δε με προβληματίζει πάντως ιδιαίτερα.

Από τις συνήθειες που τηρώ ευλαβικά φέτος το καλοκαίρι είναι αυτό της απολέπισης. Όχι σε ψυχαναγκαστικό Gattaca στυλ, αλλά σε στυλ spa/ετοιμάζομαι-για-διακοπές/I wanna be all buffed up. Το body scrub έχει ένα ελαφρύ άρωμα αμυγδάλου, μία εκπληκτική μυρωδιά, και κάτι άλλο, μου φτιάχνει τη διάθεση. Παρατηρώ πως στο καπάκι λέει Mediterranean Sensation: almond, olive, pistachio. Αυτοί οι Άγγλοι και η Μεσόγειος, απελπισία…

Διαβάζω ακόμα ένα τεράστιο βιβλίο. Εκτυλίσσεται στην Αλεξάνδρεια, η πόλη παίζει πρωταρχικό ρολό και τον πρώτο καιρό σε κάθε δεύτερη σελίδα αναθεμάτιζα σκεπτόμενη πως θα πρέπει να τρίζουν τα κόκαλα του E. Said στον τάφο με τόσα στερεότυπα. Στην 300^η σελίδα πλέον με έχει συνεπάρει, έχει στιγμές τρομερής διαύγειας και δεν μπορώ χωρίς μερικές σελίδες ημερησίως…

Τέλος, ακούω τη μουσική μου. Αναρωτιέμαι που συσσωρεύτηκαν τόσα GB στο σκληρό, ήταν ένας πλούσιος χειμώνας. Για μέρες άκουγα στο repeat το καλοκαιρινό μου mixed cd από τον D. Mία μέρα, αν ξαναρχίσω να γράφω, πρέπει να γράψω για κείνον, πόσα πολλά μου έχει μάθει, για τις ωραίες βόλτες που κάνουμε και εκείνο το bus ride μέσα στη νύχτα από το Southbank ως το Stoke Newington, ο καθένας με ένα ακουστικό στο αυτί να με ξεναγεί στο όμορφο, μαύρο mp3-όφωνο του, το πιο αλλοπρόσαλλο playlist ever. Λίγο ήθελα να βγάλω ένα κομμάτι χαρτί και να σημειώνω. Το πρόσφατο cd είναι για μας όλους που περιμένουμε. Λέγεται καλοκαιράκι έλααα. Αυτό απαντά knowingly πριτς!

Η διαδικασία είναι σαφώς πολύ χαζή, το να περιμένεις το καλοκαίρι δατ ιζ. Ειδικά όταν έχεις φάει παραπάνω από το μισό, τα μικρά αγοράζουν τις καινούριες σχολικές στολές και το Zara έχει βάλει ήδη τα χειμερινά. Για την ακρίβεια είναι χαζό να περιμένεις το οτιδήποτε: τις διακοπές στο νησί (νησί = όπου κι αν είναι αυτό), την έμπνευση, το motivation, πράγματα να συμβούν, ανθρώπους να έρθουν. Το ήξερα αλλά το κατάλαβα καλύτερα γυρνώντας από την Αντίπαρο στις αρχές του προηγούμενου μήνα. Λίγες μέρες μετά, με το ελαφρύ μου μαύρισμα και τα πέδιλα σε πείσμα της βροχής συνειδητοποίησα πως τελούσα εν ταραχή, κυρίως ψυχολογική. Προσπαθούσα να διαβάσω το πάτερν των πραγμάτων: περίμενα το καλοκαίρι και αυτό μου έφερε ακόμα μια φωτογραφία αγοριού που το πήρε ο ύπνος μπρούμυτα στην αμμουδιά; Άλλο ένα καλοκαίρι που ίσως η Αντίπαρος αποδειχθεί το νησί του προαναγγελθέντος (ερωτικού) τίποτα; Τα πράγματα επαναλαμβάνονται; Είναι γενετικώς αδύνατο να είμαστε ειλικρινείς στα ξεκινήματα; Εγώ κάνω κύκλους; Κουταμάρες. Δεν υπάρχει πάτερν, παρά μόνο στη συμπεριφορά μου. Οπότε το άφησα κι αυτό και σταμάτησα να περιμένω. Από τότε περνώ καλά. Ανυπομονώ μόνο λίγο για τη θάλασσα, μόνο αυτό.

Σταματώ να περιμένω. Και πηγαίνω εγώ. Αγκαλιές, φιλιά και λέξεις θα είναι επίσης εκεί αλλά από μόνα τους.

Και τα δύο μέλη του παρόντος μπλογκ έφυγαν πριν λίγες μέρες και θα γυρίσουν λίγο πριν το Σεπτέμβρη. Αθήνα, Αργοσαρωνικός, Κυκλάδες, λίγη από δυτική Ελλάδα.
Ελπίζω να είναι όμορφα, όπως όταν είμαστε μικροί και είμαστε jedis, quand on s'électrocutait souvent lorsqu’on s’embrassait un peu trop longtemps.

Dionysos - Song for Jedi.mp3