κουραμπιεδάκι

οκ, άντε ας πιστέψουμε πως δεν έχει καπνίσει χασίσι ποτέ. Αν ξεφορτωθεί και εκείνο το ηλίθιο, πορτοκαλί Ralph Lauren πουκάμισο που όποτε το βλέπω μου γυρνάει το μάτι ανάποδα, παίρνει 10 στα 10.

Ο Τσίπρας στους Schooligans

ήταν σαν να διάβαζα το cosmopolitan αλλά οκ.

thanks for the link, m!

It might as well be spring

Blue spring
Poetic spring
Spring is here
Spring cannon
Passions spring

και λίγα γερμανικά και λίγοι φίλοι και λίγη φωτογραφία και λίγο διάβασμα, αυτό το weekend.

όχι τρομερά σπουδαίο lp αλλά αγαπημένος Cannonball



όσοι θέλουν, το βρίσκουν εδώ τις επόμενες 7 μέρες.

memories of yesterday

Πριν φύγω από το σπίτι την Πέμπτη κοίταξα τα εισιτήρια τελευταία στιγμή, σιγουρεύτηκα, είμαστε καθιστοί. Άλλωστε το χαζο-Hammersmith Apollo έχει μόνο καθιστούς, αυτό το είχα ξεχάσει. Όχι πως με ένοιαζε ιδιαίτερα αλλά την πρώτη φορά που είδα τους Portishead δεν είχα δει τίποτα. Είχα ακούσει τους Asian Dub Foundation, τον Κωνσταντίνο Βήτα νομίζω, κάποιον άλλο dj και τελευταίους τους Portishead αλλά δεν είχα καταφέρει να δω κανέναν και τίποτα, μόνο κάτι λέηζερ μάλλον. Ήταν καλοκαίρι, ήταν το πρώτο (;) rockwave festival, στη Φρεαττύδα άμμος ανακατεμένη με μπύρα έμπαινε στα σανδάλια μου, ο έρωτας μου από το λύκειο ήταν εκεί και έτρεμα μην τον συναντήσω, μας είχε φάει η ζέστη και στο πρώτο 10λεπτο scratching and mixing του dj του Portishead μουρμούριζα αναθεματίζοντας το 1.60 μου, ζήλευοντας το 1.90 του Ν. (αν και χθες στο Apollo όπου τα αναπολούσα είπε πως ούτε εκείνος έβλεπε καλά εκείνο το βράδυ τον Ιούλιο του 1998). Δε γίνεται να θυμάμαι ποιό τραγούδι ήταν το πρώτο πριν τόσα χρόνια αλλά όποιο και να ήταν μου έκοψε το βήχα, την γκρίνια, τη ζέστη, τα βρώμικα σανδάλια. Το ίδιο και προχτές. Καθηλώθηκα. Μπορώ να πεθάνω για τη φωνή της Beth. Και ήταν στο Glory box στο οποίο ο Ν μου έσφιξε το χέρι και μου είπε το ίδιο πράγμα που σκεφτόμουν κι εγώ εκείνη τη στιγμή: πολλά χρόνια, είναι πολλά τα χρόνια.

Ήμασταν καθιστοί αλλά εγώ είχα φορέσει τις πιο ψηλές μου μπότες για παν ενδεχόμενο.

η εποχή

άνοιξη για τις κουτσουπιές απέναντι από το Ρεξ




άνοιξη και για την τράπεζα της πανεπιστημίου μετά την πορεία για το ασφαλιστικό

Αθήνα: λόγια

Στοά στην Πατησίων
ο δύσκολος αλλά υπέροχος ρόλος... μαγειρεύοντας για βασιλιάδες



στενάκι στην Αίγινα
πρέπει να ξέρεις...



(και την παραμονή των γενεθλίων μου) - γρια. Σταδίου.
βελάκι μέχρι να ανακαλυφθεί το tipp-ex των δυσλεξικών απεγρών



πότε μαντρώθηκε το μνημείο του Φιλοπάππου;
η δημοκρατία πυροβολεί στο μυαλό, μερικούς δεν τους πέτυχε ακόμα.



Πλ. Κάννιγγος.
γαμώ το



Αρεοπαγίτου 17
schadenfreude



κάπου Σταδίου πάλι



?
συνειδητή προδοσία



? 75
κάτω τα ξερά...



Αιόλου
... από τα αδέλφια μας


Αγ. Μάρκου
μαύρα και βαριά αφεντικά



Αγ. Μελετίου
μμμμ



πρώην Ανατολικό αεροδρόμιο
κορδέλες in the wind



?
i love u in every colour



εξωτικά Λεγραινά
γυμνιστές μόνο



Αθηνάς
εμείς δεν παίζουμε φιλικά!



?
που σε αγάπησα πολύ

αργυρούλα

Σήμερα πολλή δουλειά αλλά η μέρα τριγυρνά γύρω από τον αποψινό χορό. Εξτρα εισιτήρια βρίσκονται, θα έχω παρέα να πάω τελικά αλλά θα κάτσω μόνη μου όπως το είχα σχεδιάσει, ξέχασα τα κυάλια σπίτι, Youtube links πηγαινοέρχονται, διαβάζω σε danse forums, ετοιμάζομαι για το Push. Επιτέλους.

Είναι 43, δεν ξέρω πόσες φορές ακόμα θα μπορέσω να τη δω στη σκηνή. Ψάχνοντας στο ίντερνετ, σκοντάφτω στα γυμνά της self-portraits που πρώτα δημοσίευσε η Le Monde to 2004 και τα οποία αγνοούσα. Γελάω λίγο με τις αντιδράσεις των φίλων του χορού εκείνη την εποχή: Sans vouloir discréditer Sylvie Guillem, je trouve que les photos d'elle nues dans le Monde sont déplacées. Déplacées. Την αγαπώ τόσο αυτή τη γλώσσα, τρεις συλλαβές: κούνημα κεφαλιού, στίψιμο χειλιών, επικριτικό χαμήλωμα βλεφάρων.

Με το κόλλημα που έχω αποκτήσει με τη φώτογραφία τα τελευταία χρόνια και το φιλμ πιο πρόσφατα (σαν να περπατάω ανάποδα ένα πράγμα) το ότι αυτές τις φωτογραφίες της τράβηξε η ίδια είναι αυτό που με εντυπωσιάζει πιο πολύ. Τις προωθώ σε φίλους φωτογράφους κι εκείνοι ανάβουν.

Les quatres clichés de Sylvie Guillem "nue" ont, si l'on en croit le Monde, été réalisés par la danseuse elle-même (avec un retardateur??), et sont présentés comme des "auto-portraits". Si c'est le cas, Mme Guillem possède un réel talent de photographe ; qu'on se rassure d'ailleurs, les choses demeurent relativement chastes, et un gros appareil photo format 6 x 6, une abondante chevelure ou un plaid viennent opportunément dissumuler aux regards les parties les plus sensibles de l'anatomie de la ballerine. On est pas chez Play-Boy, qu'on se le dise!

και τι σώμα, θεέ μου!

προς πώληση

Αθήνα : άνθρωποι στη δουλειά