meltdown

bored in london

animula vagula blandula

Les dieux n'étant plus, et le Christ n'étant pas encore, il y a eu, de Cicéron à Marc Aurèle, un moment unique où l'homme seul a été.

Για τα ΜΜΕ εδώ, αυτές είναι οι μέρες του Αδριανού. Εν όψει της έκθεσης στο Βρετανικό μουσείο που ανοίγει την Πέμπτη, δε διαβάζεις τίποτα άλλο (αναρωτιέμαι αν θα γίνει το ίδιο και με το Βυζάντιο όταν ανοίξει η μεγάλη έκθεση στο RA τον Οκτώβρη). Την έκθεση θα ανοίξει ο Boris, οι εφημερίδες γράφουν σχεδόν κάθε μέρα, σχετικό ντοκυμανταίρ του BBC παρακολουθείται από 2.2 εκατομμύρια τηλεθεατές, η ζωή του γίνεται ταινία από τον John Boorman (πρωταγωνιστής ο Banderas – no comment ). Πολλά γράφονται, άλλα γνωστά (a substantial part of the museum's collection of Roman sculpture came from what is known as Hadrian's "villa" at Tivoli), άλλα μη (his bronze bust was fished from Thames, near London bridge in 1834), άλλα αδιάφορα έως εκνευριστικά (there really are significant overlaps between the Hadrianic empire and our own experience of military conflict and geopolitics - call me Iraq).

Από όλα, πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση μου φάνηκε αυτή της Mary Beard η οποία προσπαθεί να ανακαλύψει γιατί ο Αδριανός είναι τόσο “μοντέρνος”, τόσο οικείος για το ευρύ κοινό. Δεν απαντά και πολύ πειστικά και γενικότερα το άρθρο της βρίθει γενικεύσεων αλλά μου φαίνεται πως έχει δίκιο να διακρίνει μία άνιση δυσκολία στο να κατανοήσουμε το Νέρωνα ή τον Αύγουστο σε αντίθεση με τον Αδριανό ενώ τα βιογραφικά στοιχεία που σώζονται είναι λίγο πολύ για όλους τα ίδια. Καταλήγει πως ένας από τους κύριους λόγους είναι πως ο Αδριανός είναι «παρών»: από τις προτομές και τα αγάλματα ως τα δημόσια του κτίρια, το Hadrian’s wall στην Αγγλία, η Πύλη του στην Αθήνα. Αξιόπιστα ή μη, τα βιογραφικά έφτιαξαν ένα αδιάσειστο προφίλ, αυτό του ακριβοδίκαιου, προβληματισμένου, ευαίσθητου ηγέτη. Η έκδοση το 1951 των Mémoires d'Hadrien της Yourcenar , “where she presents the emperor as a troubled and intimate friend, in much the same way as Robert Graves made the emperor Claudius a rather jolly great-uncle”, ενισχύουν την γενική εντύπωση. Ο Αδριανός είναι l'homme seul qui a été της αρχής αυτού του κειμένου, μία πρόταση που η Yourcenar δανείζεται από την αλληλογραφία του Flaubert και ακολουθεί σε όλη της την ενασχόληση μαζί του.

Κάτι παρόμοιο μου είπε και ο Δ., ο ειδικός μου σε αυτά, σε μία σύντομη συζήτηση που είχαμε το πρωί. "Well, Hadrian got good press" μου απάντησε προτού επιστρέψει στο γράψιμο του. Οπότε ο Νέρων είναι μεγαλομανές αρπακτικό ενώ ο Αδριανός συλλέκτης και εραστής της τέχνης. Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις του πρώτου αποτελούν μέρος της γενικής διαφθοράς της εποχής, ενώ ο δεύτερος θρηνεί το χαμό του μοναδικού του έρωτα. Και αν υπήρξε feeble capitulator για τους Victorians, παραμένει γενικότερα ένας clear-thinking military strategist. Βέβαια όλα αυτά έχουν κάποια βάση αλλά έχουν ενδιαφέρον οι ρόλοι που αποδίδει η ιστορική αφήγηση.

Πάντα είχα στο πρόγραμμα να διαβάσω το Mémoires d'Hadrien και μάλλον το ήθελα τόσο που προχθές για λίγο νόμισα ότι το είχα κάνει αλλά όσο και αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να το φέρω στη μνήμη μου. Την Κυριακή περπατώντας στο Soho μπήκα στο Grant and Cutler, το μόνο αμιγώς ξενόγλωσσο βιβλιοπωλείο του κέντρου. Όσο ο φωτισμός στα σουπερμάρκετ γίνεται εντονότερος τόσο φαίνεται να σκοτεινιάζει αυτό το βιβλιοπωλείο. Με εκπλήσσει ευχάριστα όταν έχει πελάτες (χθες, είμαστε 3) και που δεν έχει κλείσει ακόμα. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με έναν Ισπανό φίλο που δούλευε εκεί για 2 περίπου χρόνια, το προσωπικό αλλά και πολλοί από τους πελάτες το κατακλέβουν. Οφείλω να ομολογήσω ότι έχω μία προσωπική γεύση όταν μου ζητήθηκε να πληρώσω 4 λίρες για μια κινέζικη γραμματική των 30 λιρών. Ο φίλος μου ήταν στο ταμείο, μου έκανε νόημα να σκάσω όταν είδε ότι θα αντιδρούσα. Από την ντροπή μου δεν επέστρεψα για 4 μήνες. Την Κυριακή χαζεύοντας στα γαλλικά bande dessinée βρήκα αυτό.

Ένιωσα μία ανακούφιση, υπάρχει πλέον ελπίδα να τελειώσω τους 6 τόμους που μου απομένουν. Βρήκα επίσης στα dvd το Από την Άκρη της Πόλης του Γιάνναρη. 17 λίρες. Αναρωτιέμαι ποιος θα βρεθεί να το βουτήξει αυτό.

being watched

Newman Street, Banksy



Highgate Tube, art



Home, voyeur du jardin

cocoon

στο νέο, προσωρινό, μου σπίτι τα δέντρα του κήπου μπαίνουν σχεδόν από τα παράθυρα. δέντρα, θάμνοι, αναρριχώμενα βάζουν τα φύλλα τους μέσα όποτε τα ανοίγω. αισθάνεσαι προστασία σαν σε ένα πράσινο κουκούλι. το σπίτι είναι πολύ ήσυχο, ίσως ν' αντιφέγγει την προσωπικότητα του κανονικού του ιδιοκτήτη.

τέτοια ησυχία δεν έχω ξαναζήσει στο λονδίνο, φέρνει σχεδόν σ' αυτή του σπιτιού που έχουν οι γονείς μου στο βουνό. σε αντίθεση όμως με εκείνο δε μου δημιουργείται το ίδιο φρικτό existential angst, και ας λείπουν τα τριζόνια. ακόμα τουλάχιστον. το πρώτο βράδυ δε βάζω καν μουσική, χαζεύω μία ελληνική ταινία (θαρρώ πως το 90% των ελληνικών ταινιών εξελίσσονται σε εποχές δικτατορίας, κυρίως της εθνικής επαναστάσεως του 1967, μάλλον οι στρατιωτικοί της εποχής είναι πολύ γραφικοί για να μην έχεις ένα στην ταινία σου), την ακούω στο χαμηλό, χτυπάει λίγο το τηλέφωνο από όσους αναρωτιόνται πώς τα βγάζω πέρα με τη νομαδική ζωή, μετά προσπαθώ να διαβάσω για τα Irish Troubles στο βιβλίο της Molly Keane αλλά στην πραγματικότητα χαζεύω το ταβάνι. η σιωπή είναι απόλυτη, με τυλίγει. ύστερα από πολλή ώρα ακούγονται τα βήματα των αποπάνω. στην αρχή πετάγομαι, νομίζω πως κάποιος προσπαθεί να παραβιάσει την πόρτα, μετά καταλαβαίνω τι είναι και ανακάθομαι. η φτήνια που διακρίνει τις μετατροπές των βικτωριανών σπιτιών σε διαμερίσματα και κατά συνέπεια τα διαφανή τους πατώματα είναι κατά κανόνα εκνευριστική. σε στιγμές σαν και αυτές όμως, είναι ανέλπιστα το μόνο που μπορείς να βασίζεσαι για human contact, οπότε βάλσαμο.

serious delirium

it took me some time (two years?) to combine the above with music so tonight is a big night

:)

loser I

Η Αγγλία δεν κερδίζει συνήθως σε τίποτα. Με εξαίρεση το παγκόσμιο κύπελλο του ράγκμπυ (2003), χάνει στα πάντα. Ο τελευταίος Βρετανός που κέρδισε το Wimbledon ήταν ο Fred Perry το 1936, μετά έγινε μπλούζα. Στο ποδόσφαιρο φτάνουν το πολύ μέχρι τους 8 (κάνοντας το BBC να λέει πως με τον αποκλεισμό τους από το παγκόσμιο του 2006 εδραίωσαν τη φήμη τους ως world’s football flatliners), στο cricket τρώνε τη σκόνη των πρώην αποικιών, στη Eurovision που συνίδρυσαν βγαίνουν σχεδόν πάντα τελευταίοι.

Το δέχονται όμως με τόση χάρη. Δεν κοροϊδεύουν απλώς τον εαυτό τους, θεωρούν την ήττα ό,τι πιο αναμενόμενο, αυτό που τους αρμόζει, χωρίς να είναι ωστόσο ηττοπαθείς. Την επομένη του αποκλεισμού τους από το Euro 2008 γέλαγα για ένα δίλεπτο με το γεμάτο αυτοσαρκασμό άρθρο της εφημερίδας. Στη eurovision το πιο αστείο σχόλιο του Wogan ακούγεται όταν πάρουν 3 ψωροπόντους και ξεκολλήσουν από το μηδέν.

Είναι κατά κάποιο τρόπο απελευθερωτικό να ζεις σε μία χώρα που ούτε πωρώνεται ευρέως πριν την οποιαδήποτε αναμέτρηση με αναλύσεις επί αναλύσεων στα ΜΜΕ, ούτε παθαίνει παροξυσμό κατά τη διάρκεια της και που την επόμενη της ήττας ο κόσμος είναι πιο χαλαρός απ’ ότι σε μία πιθανή νίκη . Κάποιος σίγουρα θα πει πως οι Άγγλοι νιώθουν αυτοπεποίθηση, δεν έχουν να αποδείξουν κάτι λόγω της βρετανικής αυτοκρατορίας, ο πλούτος τους αυτό, οι αποικίες τους εκείνο. Δεν ξέρω, ξέρω μόνο ότι είναι τόσο ανακουφιστικό.

Αυτή την ανακουφιστική αίσθηση σκεφτόμουν την Τετάρτη που έβλεπα τα προημιτελικά μεταξύ Murray και Nadal. Ο κόσμος χαλαρός, να μη θέλει να πολυπιστέψει ότι μπορεί να κερδίσει ο δικός τους για να μην παρασυρθεί, να χειροκροτεί και τους 2 εξίσου, ίσως παραπάνω τον ισπανό αθλητή. Ο δημοσιογράφος του BBC πηγαίνει στην ουρά των εισιτηρίων (τα εισιτήρια αυτών που φεύγουν επαναπωλούνται στην τιμή των πέντε λιρών και τα κέρδη πάνε για φιλανθρωπικούς σκοπούς) και ρωτά ποιος θα νικήσει, ακούγεται ένα μαζικό Νadal. «Το κοινό είναι μοιρασμένο» λέει ο δημοσιογράφος αστειευόμενος, κανένας προδότης δεν λιθοβολείται επί τόπου. Μια πιτσιρίκα λέει πως θέλει καταβάθος να κερδίσει ο Nadal αλλά ο πατέρας της είναι Σκοτσέζος και δε θέλει να τον στεναχωρήσει οπότε είναι με τον Murray αναγκαστικά. Όλοι χαζογελάνε ευτυχείς που παρακολουθούν ένα τέτοιο αγώνα. Το Σάββατο ο guardian μπορεί γράψει για τον Murray: “He came, he saw, Nadal kicked his arse” (το υπόλοιπο κείμενο εδώ)

say it aloud, I've queued and I'm proud

Δυστυχώς η σκέψη τι θα γινόταν αντιστοίχως στην Ελλάδα μου έρχεται στο μυαλό αυτόματα και είναι κάτι που με εκνευρίζει. Αναρωτιέμαι αλήθεια πόσα χρόνια πρέπει να ζήσω ακόμα εδώ προτού να πάψουν να φυτρώνουν αυτές οι συγκρίσεις από το πουθενά. Συγκρίσεις ως επί το πλείστον αποκαρδιωτικές, χωρίς νόημα, απλώς μία βασανιστική διαδικασία. Παρ’ όλα αυτά την ακολουθώ: τι θα γινόταν δηλαδή εάν νέος, Έλλην, στη θέση του αουτσάιντερ κονταροχτυπιόταν με τον νούμερο δύο της παγκόσμιας κατάταξης; Με πόση ευκολία θα ανέχονταν οι τηλεθεατές να γελάνε εις βάρος του -έστω και με συμπάθεια- οι σχολιαστές εκ των οποίων ο ένας θα ήταν Αμερικάνος (ΜcΕnroe); Ασχέτως αν είχαν δίκιο σε όλα όσα έλεγαν. Θα βρισκόταν καμία Ελληνίδα να κάνει σχεδόν πρόταση γάμου στον αντίπαλο από τις κερκίδες, όπως η Αγγλίδα που φώναξε I love you Rafaaaaaaaaael; Βέβαια ίσως αν είχαμε ένα θεσμό σαν το Wimbledon να είχαμε μάθει να είμαστε ακριβοδίκαιοι, να δείχναμε σεβασμό λόγω του αθλήματος που απαιτεί ησυχία κλπ. Λίγο αργότερα το συζήτησα με έναν φίλο ο οποίος είχε την τύχη να δει τον αγώνα της Δανιηλίδου ενάντια στη Myskina στους Ολυμπιακούς. Παρολίγο να πάθει εγκεφαλικό από αυτά που ακούγονταν, τα γιουχαΐσματα και τα λοιπά. Για τα ελληνικά μήντια, η συμπαράσταση του κόσμου ήταν συγκλονιστική, για τα ξένα έμοιαζε λίγο σαν γήπεδο ποδοσφαίρου.

Björn Borg fan

Για τη δυσκολία της αποδοχής της ήττας, από το γενικό στο ειδικό, συνεχίζεται…

εν τω μεταξύ, η βροχή έχει σταματήσει, ο Boris Becker και ο McEnroe ψηφίζουν Federer, εμείς είμαστε με Nadal (εν-νο-εί-ται) που όχι απλώς δεν είναι πανηλίθιος όπως υποστηρίζουν λανθασμένα μερικοί, αλλά γάτα με πέταλα. Και τρομερός παίκτης. Και μόλις 22.

Vamos, Rafa!

quelques jours

Ce matin j'ai pris le taureau par les cornes, j'ai acheté un bouquet de renoncules, je suis rentrée dans un magasin de décoration où j'ai acheté une aiguière, et aussi une bougie parfumée au tilleul et un petit plateau japonais pour mettre ma théière, je me suis souvenue d'un livre où une femme achetait un chien pour se guérir d'un chagrin d' amour, elle se promenait avec le chien dans la ville ensoleillée, elle montait dans la chambre d' hôtel, allait sur le balcon pour regarder la place ensoleillée et se jetait par-dessus la balustrade, non, non, non, je plaisante, je ne vais pas me jeter par-dessus la balustrade, d'ailleurs je n'ai pas de balustrade, mais enfin, je reviens à la maison avec les renoncules, (...) j'allume la bougie au tilleul, tout à l'air propre et gai, il faut que les choses aient l'air propre et gai, dans une maison où brûle gentiment une bougie parfumée il n'y a pas de place pour la tragédie.

Y. Reza, p.18