bliss

του y.

Κάποιο πολύ πρωινό πουλί, ο αέρας που χτυπάει τα μανταλάκια στα σκοινιά του απλώματος, ο ελαφρύς χτύπος στο καλοριφέρ επειδή άναψε ο λέβητας, η ρυθμική ανάσα. Μέσα σε όλα τα τρεξίματα, τις αναμονές στα χωλ κλπ δεν είχα καταλάβει πως εκεί είναι που θέλω να είμαι.

καλή χρονιά σε όλους και να βρούμε το μέρος μας.

my dogma killed my karma

Ανησυχώ λίγο για το χριστουγεννιάτικο μου κάρμα. Ο λόγος είναι πως τις προάλλες έφαγα τον Άγιο Βασίλη. Πρώτα τον αποκεφάλισα και μετά τον έφαγα. Χάρη στο maison blanc (μέησονς κατά κάποιον) και την Α. έκανα το καλύτερο πρωινό γεύμα με τον Άγιο Βασίλη.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι ο δεύτερος Άγ. Βασίλης που τρώω τις παραμονές των εορτών. Τον πρώτο μου τον έδωσε η καθηγήτρια των γερμανικών, η Anna, μετά το πέρας των προφορικών εξετάσεων για τα χρόνια πολλά. Ήμουν η πρώτη που εξετάστηκε (κλασσικά για να απαλλάξω την ομάδα από το άγχος του ποιου θα πάει πρώτος). Μου έδωσε τον μεγαλύτερο – γιατί είμαι συνάδελφος όπως είπε. Τον έφαγα όταν γύρισα στο γραφείο με τον απογευματινό καφέ. Και δε μου αρέσουν καν τα γλυκά αλλά τότε δεν το σκέφτηκα και πολύ, ήταν Γερμανός, ο St. Nikolaus, οπότε δεν μπορεί να πιάνει και πολύ ε; πιάνει;

Καλά Χριστούγεννα σε όλους…

to kill the (drama) queen

Το πρωί είδα αυτό από εδώ. Δεν ήξερα τι γνώμη είχα. Στον πρώτο που το έστειλα του φάνηκε ενδιαφέρον. Η Σ με αποπήρε τι είναι αυτά που στέλνω και πως obviously δεν έχει σημασία τι της λέει. Μετά άρχισε να αναλύει τη μουσική και πώς αυτή δένει με την τελευταία σκηνή. Ο τρίτος συμπέρανε πως πρέπει να ξαναδεί την ταινία γιατί δεν τη θυμάται και ανταπέδωσε στέλνοντας ένα αστείο (;) βιντεάκι από τη Vietnamvision (no comment)

Στην αρχή δε μου άρεσε η ιδέα της αποκωδικοποίησης του ψιθύρου, μετά άλλαξα γνώμη, σκέφτηκα πως θα είχε ενδιαφέρον να της είχε πει κάτι τέτοιο. Για κάποιον, άσχετο λόγο μου ήρθε στο μυαλό η τελευταία σκηνή από το Butch Cassidy and the Sundance Kid, δευτερόλεπτα πριν ανασηκωθούν και αρχίσουν το πιστολίδι, όπου είναι σίγουρο ότι θα σκοτωθούν, μιλάνε ακόμα casually, σαν να μην τρέχει τίποτα. Οι δύο σκηνές μου φάνηκαν παρόμοιες. Η σύντομη νηφαλιότητα των τελευταίων στιγμών όπου όλα φαίνονται απλά, ίσως και λίγο αστεία. Ωραία να τέλειωναν όλα έτσι χωρίς πολλά δράματα.

In the meantime, I’m in a low-down groove.

in need of air

Μόνο 2 εικόνες έχω για τον εαυτό μου σε σχέση με την αγάπη. Η μία έχει κίνηση, η άλλη είναι κάπως στατική. Εξωτερικά μιλώντας πάντα.

Μερικές φορές με βλέπω να τρέχω από πίσω της. Να βιάζομαι να βγω στην εθνική και να έχω κολλήσει στις τρεις γέφυρες πχ., ή να τρέχω στην Συγγρού προσπαθώντας να αποφύγω τους βλάκες που όλο προσπερνάνε και δεν κάθονται σε μια λωρίδα, στην Καλλιρρόης που πάω γρήγορα μόνο από τα δεξιά αρκεί να μην πέσω πίσω από κανένα λεωφορείο, ή να προσπαθώ να αναπτύξω ταχύτητα σε αυτό το ηλίθιο κομμάτι από τη στροφή της Μεταμόρφωσης έως το Μαρούσι μέσω Πεύκης, που μου παίρνει ακριβώς όση ώρα πήρε το κομμάτι Φάληρο - στροφή Μεταμόρφωσης (η αττική οδός δεν υπήρχε ακόμα – άσε που κάνει και 2.75 για 1 χιλιόμετρο δρόμο). Αυτή την εικόνα την συνειδητοποίησα πέρυσι την πρωτοχρονιά πηγαίνοντας πάλι βιαστικά να πάρω τον Σ από το σπίτι του. Όσο και να αλλάζουν τα πρόσωπα (τα απρόσωπα είχα γράψει στο πρώτο draft – μου άρεσε το lapsus) και τα χρόνια, η γεύση είναι η ίδια: ένα μείγμα ενοχών, αδημονίας, και του αρώματός μου στο αμάξι. Φτάνω αλλά κάτι έχει ήδη ξεκινήσει. Το έχασα.

Στη δεύτερη εικόνα που είναι πιο πρόσφατη είμαι σε ένα χωλ. Και περιμένω. Και συνήθως δε βγαίνει κανείς από το σαλόνι. Αφού βαρεθώ και φύγω, συνήθως ο οικοδεσπότης παίρνει τηλέφωνο για να πει πως ήμουν ίσως ένας από τους καλύτερους μουσαφίρηδες, με τη μεγαλύτερη κατανόηση, απίστευτη αίσθηση του χιούμορ, έφερα το καλύτερο δώρο, για την ακρίβεια με νιώθει τόσο κοντά του, σαν μέλος της οικογένειας, για αυτό κι άργησε άλλωστε, δεν κρατά τους τύπους με τους δικούς του ανθρώπους, με θέλει πάντα και ήταν πολύ κρίμα που δεν περίμενα λίγο ακόμα, ίσως να ξαναπερνούσα; (συνήθως δεν ξαναπερνώ, την άλλη φορά αφού έφυγα, έκανα μέρες να βγω σε κεντρικό δρόμο και να βρω ταξί, πού να μπλέκω πάλι τώρα;). Αλλά αυτό είναι άσχετο, το θέμα μας είναι το χωλ. Στην αρχή είναι φωτεινό, σκέφτομαι με χαρά τι να κρεμάσω στους τοίχους, μετά σκοτεινιάζει λίγο, ίσως να φταίνε και αυτά που έφερα και είναι στη μέση, δε μου τα είχε ζητήσει και κανείς, μου τα είχαν ζητήσει δηλαδή αλλά εμμέσως, και μετά είναι λίγο πνιγηρά, και μετά πιο πολύ κι αισθάνομαι σα θηρίο στο κλουβί. Φταίω που δεν άφησα την πόρτα πίσω μου ανοιχτή; μήπως αν φόραγα κάτι πιο χαμηλό; σίγουρα μου είχαν πει αυτή την ώρα; μήπως είναι στο μπάνιο; μήπως τους αιφνιδίασα; Μπα, απλώς δεν ήταν έτοιμοι. Γιατί με κάλεσαν τότε; Έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα. Move on.

Σε ένα χωλ νομίζω είμαι πάλι. Πόση ώρα είναι σωστό να περιμένω αυτή τη φορά;

Love the One

Love everyone for the sake of the one λέει το φυλλάδιο που μου χώνει κάτω από τη μύτη μου ο διανομέας. Ψέμματα. Κάτω από τη μύτη του μπροστινού μου το έχωσε, εγώ άπλωσα το χέρι μου και το πήρα, τον λυπήθηκα που ξεροστάλιαζε στη γωνία της Charing X. Αυτή η λύπη σε συνδυασμό με μια βαθιά ενοχή είναι μία αυτόματη αντίδραση που έχω από μικρή σε παρόμοιες καταστάσεις. Πλανόδιοι, λαχειοπώλες, ζητιάνοι. Θυμάμαι τη μάνα μου να λέει μία φορά πως φρόντιζε να γεμίζει την τσέπη της με ψιλά όταν παίρναμε τον ΗΣΑΠ για να πάμε στο κέντρο γιατί δεν άντεχε να την κοιτώ ικετευτικά στα μάτια έτοιμη να βάλω τα κλάμματα κάθε φορά που έμπαινε κάποιος στο βαγόνι. Ανεξήγητο.

Love everyone, παλαιότερη τακτική που επανεκτιμώ κάθε μέρα εδώ και μήνες. Love everyone for the sake of the one vs stop loving everyone for the sake of you. Ή λανθασμένη διατύπωση;
Δε θα ήταν πιο εύκολο αν συγχωρούσες εκείνον, δεν κάκιωνες εκείνη, αδιαφορούσες για τον δείνα; "Δείξε τη μεγαλόψυχη κατανόηση που θα τους έκανε να αισθανθούν καλύτερα” vs "Μην τη δείχνεις, ο λόγος της μεγαλοψυχίας σου δεν είναι αθώος και σου κάνει κακό". "καλό παιδί" και “παιδί που πρέπει να φροντίσει τον εαυτό του” συζητάνε και δεν πολυκαταλαβαίνουν το ένα το άλλο. To “άκου τι πραγματικά θες” δεν έχει πολύ νόημα. Η απάντηση είναι μάλλον στο να αγαπήσεις τον εαυτό σου με τόση σιγουριά που τα συναισθήματα σου να αποκτήσουν για σένα την κανονική τους αξία. Ίσως αυτό να σήμαινε πως κάποιοι θα εξαφανιστούν από τη ζωή σου και τελικά αυτό να μην είναι πια τόσο τραγικό. Ίσως ούτε και αυτοί να υποφέρουν τόσο και ας λένε.

Love yourself for the sake of everyone.

something corporate

Στο ταμείο του σούπερ μάρκετ σήμερα, ένα πακέτο τσίχλες έπεσε μέσα στην κλειστή ομπρέλα μου. Πρέπει να έγινε καθώς πλήρωνα, έπεσε από το σταντ, έξω δεν έβρεχε πια, όποτε έμειναν εκεί και τις ανακάλυψα αργότερα όταν έπεσαν στη μοκέτα του γραφείου. Δεν ήξερα καν τι τσίχλες είναι (μάρκα airwaves;;;) αλλά δε με νοιάζει, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν me - corporations : 1-2.

Το πρώτο γκολ το σκόραρε η Ολυμπιακή πριν 2 βδομάδες. Ήταν τόσο πετυχημένο που σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν σαν να το βλέπαμε σε επανάληψη: από ψηλά, από τη γωνία του κόρνερ (κόρνερ – γωνία : πλεονασμός;), σε slow motion. Κάτι άλλαζε κάθε φορά αλλά ήταν πάντα γκολ. Στο πήγαινε: ακύρωση πτήσης χωρίς ειδοποίηση – πολιτισμένο μαλλιοτράβηγμα – αλλαγή αεροδρομίου – πτήση μέσω Αθήνας, 36 ώρες αργότερα εγώ στην Πάστα Φλώρα μετά βίας να μπορώ να κρατήσω το ποτό μου όρθιο - λέγεται και ψυχαναγκασμός το να μην κοιμάσαι στις διακοπές. Στο έλα: reschedule (όπως μας είπαν στο αεροδρόμιο σε άπταιστη ελληνική) χωρίς ειδοποίηση – καθυστέρηση – χαμένη βαλίτσα – χαμένα αντικείμενα από τη βαλίτσα. Αν υποθέσουμε πως α = EU regulations και β = δικηγόρος του πολίτη, τότε α+β= γ. γ = μου χρωστάνε περί τις 300 λίρες. Η εξίσωση όμως είναι ολοκληρωμένη έτσι: (α + β) - Χ = ? Όπου Χ ο παράγων που πάντα γαμεί την εξίσωση, ήτοι η Ολυμπιακή που κλείνει το μαγαζί οπότε μάλλον δε θα πάρω τίποτα.

Το δεύτερο γκολ το σκόραρε η τράπεζά μου. Δύο πρόστιμα από το πουθενά. Ένας τρομερός τύπος στο ιντερνέτ ο οποίος παρέχει συμβουλές στο πώς να γλιτώνετε λεφτά από υπηρεσίες, τραπεζικά έξοδα, επιχειρήσεις κλπ και τον οποίο μου σύστησε ο πιο εύπορος φίλος μου, τονίζει πως τα πρόστιμα αυτά κινούνται σε μια γκρίζα περιοχή νομικώς και παρέχει φόρμες γραμμάτων για να παραπονεθείς οδηγώντας σε από το χεράκι μέχρι να τα καταφέρεις. Όταν ξεβαρεθώ και δεχτώ ότι δεν είναι ντροπή να ζητάς τα λεφτά σου θα το γράψω αυτό το ρημαδογράμμα.

1-2 λοιπόν. Το παιχνίδι δεν έχει χαθεί.

Εντωμεταξύ, θα ήθελα να ζητήσω ευγενικά από το πανεπιστήμιο του Βερολίνου να τελειώνουν με τη γραφειοκρατία τους για να μη μείνω άνεργη τα Χριστούγεννα και επίσης να πηδήξω μέχρι το ταβάνι για αυτά τα εισιτήρια των radiohead! Yeah!

Για τα παραπάνω βρήκα ότι ταιριάζει απόλυτα κάτι άσχετο που διαβάζω για τη δουλειά μου αυτές τις μέρες: The Peter Principle.

Αυτή η πρόταση από τη wikipedia δε, με έκανε αυτόματα να σκεφτώ τις Ολύμπικ Ερλάινς και ας ξέρω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα:
In reality, creative employees may be more suited to management jobs, but, because they are unable to use their strengths in the low-level jobs they hold, they never rise to management, and the innate flexibility and innovation needed for managing is lost to the company. The end result for an organization as a whole is that the organization will collapse when incompetents in the ranks outnumber the competent, resulting in the organization's inability to produce results.

(φώτος από τους δρόμους της συμπρωτεύουσας)