while you are away

you turn in and you are tired and you leave it on but it feels nice 'cause it keeps me company, keeping company to the other little one, and soon it is yellow, and then deep orange and then I imagine you breathing deeply, you have now fallen asleep.

past in present

Feist, last night. not very impressed but still in love with her voice. too pity she didn't sing two of my favourite songs. highlight of the night: the guy she picked "by chance" from the crowd, a great piano player who also recited a great, funny, off-the-cuff poem to end up popping the question to his soon-to-leave-the-country girlfriend. as feist herself said, he totally upstaged the group. a double g&t, some feist badges and a succesful sell of my extra ticket to a tout (me? who would have thought?) later, i'm finding myself humming this:

Feist - 07 - Past In Present.mp3

...and now for something different (WiFi and the will to connect)

I came across this very interesting post today. I know that everyone is used to a different type of content in the blog, but I think this is very interesting.

This is what it is about. More and more devices (laptops, PDAs, the iPhone very soon, etc.) have WiFi or Wireless Networking capabilities. Nothing new here.

In the beginning when the first WiFi access points arrived (or as the French call it, Le WeeFee), the lucky few who were having this technology on their laptop, embedded or through a WiFi card, could connect to these access points and get Internet access anywhere they could find it.

The ignorance of this technology though was rather abundant at the time, and people were leaving these access points unsecured. This meant that if i was walking down the street, I would just turn on my laptop and connect to the nearest access point, go on the Internet and be a happy bunny.

In fact in those days there was a worldwide community of the so-called War chalkers who would literally walk the streets with their laptops, trying to find an open access point, and they would mark the street with an X but which was written out of an inverted C and a normal C (if you C what I mean...). This would then be posted on a website, and you could go there and see the locations of all those ignorant people that would open up their access points to strangers, and of course compromise their security, meaning their home PC, corporate data, etc.





Sometimes this was proving to be quite valuable though. Two of my most beloved people (M of the blog and J my best friend) have "borrowed" the WiFi access from their respective neighbours, while waiting for their Internet provider to connect them on their new flat. We actually named it, The Internet Tou Geitona.

Time went by and people wised up. They started doing MAC Address filtering, WEP, WPA, etc. All good security measures to protect their pride and joy of home WiFi. By the way, the other member of the blog, M. got pissed off recently, because the boyfriend of her flatmate changed the password of the access point to GreeceSucks (haha very funny bitch! I hope they changed that).

But the thirst for wireless Internet started thriving. People were buying laptops with WiFi embedded, and all wanted to make good use of it. But where? In most places you go, you are either greeted with a Secure WPA encryption (no love there), or you connect, open up your browser, and getting a page that says Welcome to our network, now pay 10 pounds an hour for Internet access fool!

Which brings us to the point. Some hackers are now trying to take advantage of this thirst for free Internet. The hacker turns on the Access Point function on their laptop, and broadcasts it to the vicinity. The ignorant laptop owner who is nearby then opens their laptop, searches for WiFi networks nearby, and finds a network called Free WiFi! As it is open to anyone, the ignorant user connects to it. But in fact the user has connected to the laptop of the hacker, leaving their own laptop open to attacks.

I have to admit here that I fell victim to this as well. It is so tempting! You see a WiFi access point in you list that says Free WiFi, you wanna get in there! And I did. Luckily nothing happened but I also turned it off quickly, so I didn't give it a lot of chance. So what would happen if I did fall in the trap then?

Well. Few things. It is sort of like opening your laptop to another person and letting them to your files. Anoi3ame kai sas perimenoume. Also, what this thing does sometimes is install a program that make your laptop the evil WiFi access point. More people connect to you directly, get infected and so on.

Bottom line. If you see anything that looks suspicious when you are searching for a WiFi network, don't be tempted. Also, even if the name of the network is ok, make sure that it doesn't say Peer-to-peer network. This will be the evil laptop you are connecting to.

I recently realised that in Greece, evolution came too fast. Within 2 years we got DSL (yes, same thing as ADSL!!!) Wireless LAN (the WeeFee), VoIP (this is the voice part of package you get from Forthnet or Tellas that combines DSL and phone) , etc. etc. And because all these things came at the same time, people are confused. Of course there will always be confused people with technology, but this applies to the switched-on people as well.




So friendly advice. Learn more about these new technologies. Ask the geeky friend who is always there on the phone ready to go on about it for hours. You will get a couple of minutes of useful info from the conversation. And never be tempted by Free anything (duh!)...

:)

αυτά...

«Τούτες τις μεγάλες στιγμές για την προσωπική σου ζωή και για τη γλυκυτάτη πατρίδα μας, μακράν σωματικώς αλλά εγγύς σου κατά πνεύμα, σου σφίγγω θερμά το χέρι και μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου αφήνω να έρθουν στα χείλη μου τα ολοκάρδια συγχαρητήριά μου» αναφέρει ο κ. Χριστόδουλος και προσθέτει: «Η εκκλησία που την σέβεσαι και την αγαπάς, ως φιλόστοργη Μάνα σε αγκαλιάζει και σε τιμά, δι’ εμού του Προκαθημένου Της, σε ευλογεί και διακαώς προσεύχεται στον Κύριόν Της για μια αρίστη επιτυχία στο έργο σου με αγλαούς καρπούς σ’ όλους τους τομείς, για το καλό της ορθοδοξίας και του ελληνισμού στον ευλογημένο τόπο μας».

πριν ένα μήνα

Την επόμενη του Δεκαπενταύγουστου, μετά την έντονη λογομαχία με τον Κ όπου και οι δύο είχαμε το απόλυτο δίκιο και κανείς δεν το παραχωρούσε στον άλλο για μια στιγμή, γύρισα στο σπίτι κατάκοπη. Στο δρόμο, έχασα δύο φορές τον προσανατολισμό μου, ήμουν πραγματικά πελαγωμένη, αφού δεν στούκαρα το αμάξι πουθενά, ειδικά το πρώτο πεντάλεπτο, θεωρώ εαυτή τυχερή. Ξάπλωσα στις 5 το πρωί, έντονα προβληματισμένη για το τι μέλλει γενέσθαι. Δάγκωσα τα χείλη μου από μέσα για αρκετή ώρα σκεπτόμενη τι άλλο απομένει να κάνω, χάιδεψα το πηγούνι μου όπως κάνουν οι σοφοί και σε ανύποπτη στιγμή με πήρε ο ύπνος.

Ένα από τα όνειρα μου, το τελευταίο μάλλον, έδειχνε πως ένας πρώην αποδεικνυόταν τελικά δολοφόνος γυναικών. Γελάω που το σκέφτομαι. Τον αγαπούσα πολύ ό,τι κι αν έγινε. Άσε που ποτέ δεν έχω ονειρευτεί κάτι παρόμοιο.

Το όνειρο δεν είχε τίποτα φρικιαστικό και ας υποτίθεται πως ο ex τις κομμάτιαζε α λα Φραντζή. Είχε ατμόσφαιρα αστυνομικού, τίποτα grand guignol, εγώ απλώς το πληροφορούμουν και έμενα ενεή. Μένω και στον ξύπνιο μου άναυδη με το τι με έβαλε να ονειρευτώ το υποσυνείδητό μου. Ο Σ, ο ex, είχε διάφορα αλλά σίγουρα όχι τα φόντα για τεμαχισμούς. Για μήνες αφού τον γνώρισα αλλά και αφού χωρίσαμε προσπαθούσα να εξηγήσω μέσα μου τι στα κομμάτια συνέβαινε και κάθε φορά κατέληγα κάπου αλλά την εξήγηση την αισθανόμουν λειψή. Ένα χρόνο και κάτι μετά τη γνωριμία μας, λίγες μέρες πριν από αυτό το όνειρο, ενώ διακόπευα στη Σίφνο και διάβαζα το Rien ne vas plus της Καραπάνου, κάτι έκανε κλικ.

Απλώς δεν κατάλαβα. Δεν τον κατάλαβα. Nothing to worry or to be really sad about. Ακόμα μία φορά που δεν υπάρχει τίποτα να εξηγήσει κανείς. Now I could let him go.

Το κλικ έγινε ενώ διάβαζα το παρακάτω.

....................................

Ο Αλκιβιάδης ήταν κτηνίατρος. Παράξενο, γιατί δεν αγαπούσε τα ζώα. Δεν τα χάιδευε ποτέ. Τους δικούς μου σκύλους, δεν τους είχε χαϊδέψει ούτε μία φορά.

Αλλά όταν τους έκανε εγχείρηση, τους φερότανε με απέραντη τρυφερότητα. Ήταν εκπληκτικός χειρούργος. Κι εκεί, στο ιατρείο του, έβλεπα μία μεγάλη αγάπη στα μάτια του, όταν ένα ζώο ξυπνούσε μετά τη νάρκωση, και είχε γλιτώσει το θάνατο.

Έτσι πάντα με κοιτούσε κι εμένα, μόλις είχαμε κάνει έρωτα.

Κι εμένα, όπως τα ζώα, δεν με άγγιζε ποτέ όταν δεν ήμασταν στο κρεβάτι. Είχα συνδέσει, με μεγάλη τρυφερότητα, το κρεβάτι μας με το τραπέζι του χειρουργείου.

Τον Αλκιβιάδη, δεν τον κατάλαβα ποτέ, μέχρι το τέλος. Ούτε το τέλος κατάλαβα. Αλλά τον λάτρευα. Έμοιαζα με το σκυλί που το πάνε επίσκεψη στον κτηνίατρο, και που λατρεύει και φοβάται συγχρόνως τον γιατρό του.

Τώρα, κοιτώντας πίσω, βλέπω πως η αγάπη μου για τον Αλκιβιάδη, στην αρχή, έμοιαζε πολύ με την αγάπη ενός φοβισμένου ζώου που περιμένει στον προθάλαμο ενός κτηνίατρου.

Ο Αλκιβιάδης έκανε στο ιατρείο του μία πολύ επιτυχημένη επέμβαση στο γάτο του τον Καίσαρα. Για να μην του ξύνει ο γάτος του τις πολυθρόνες του ξερίζωσε όλα του τα νύχια. Σαν κι εμένα, ο Καίσαρας ήταν ευτυχισμένος, γιατί αγαπούσε τον Αλκιβιάδη. Το μόνο που με τρόμαζε, ήταν: Αν τόσκαγε ποτέ ο γάτος από το σπίτι, με τί νύχια θα μπορούσε να αμυνθεί στο δρόμο, αν συναντούσε άλλο γάτο; Άφησα τα δικά μου νύχια να μεγαλώσουν.

Και κάτι χαζούλι

...για να ξεχαστουμε λίγο, εν όψει Σαββατοκύριακου

£40 an hour

to have sb say:

It sounds bleak.

That is a very difficult period for you.

It is a difficult time.

You must feel lonely, then.

Understandable.

and still it doesn’t feel like a waste of time or money.

hmm…

flickr

a modern spinster's cats

the inside job

picture taken by Daniel Lobo/Daquella Manera

On 9/11, a year before I came to live here for good, it just so happened I was visiting London as a tourist. At the moment of the attack, in typical tourist fashion, I was visiting the British Museum. It was my second attempt to visit the museum, my first attempt some months earlier was cut short due to a fire alarm. That day, I arrived there early in order to make most of the day before meeting with Al. in the City. With 6 hrs ahead I preferred to have some coffee and read the newspaper first (yes, I know, great museum-goer). The minute I finished my coffee, the phone rang, the World Trade Centre was hit (my mind went blank there, I am ashamed to say I had no idea where or what the WTC was – only when I heard Twin Towers, images came up); City was being evacuated; she was coming to meet me in Holborn (there goes the chance to see the British Museum again).

And so we did. We went to one of these fancy pubs with a friend of hers, others would join us later, everyone was rather confused, word still went around that Palestinians did it. I found the time opportune to start talking about how the Israeli state was treating them like dogs, Al. remained conspicuously quiet while I went on with my speech and rather reasonably so since her friend was half-Israeli. But I didn’t know.

I don’t remember how that day finished but I do remember spending the following one glued to the TV set at this small basement flat in Brackenbury village. I always thought of it as cosy, the view out of its French doors melancholic. But I felt alone. A bit scared to what the future might be like for this other beloved person and me. A few days later with our personal situation still unresolved, we crossed the Tunnel over to France. I got harassed on the motorway for no apparent reason. Or so we thought at first. I wasn’t going slow, I was not driving in the fast lane either. Some hours later it dawned on us: our car was British. That was a good enough explanation.

Late at night, at that small French fishing village, unable to sleep I turned the TV on. News of the attack was running there, too but in such a different way. On French TV, 9/11 was a serious attack, with live coverage and all. In Britain, however, it was felt like the end of the civilised world as we knew it. I went back to bed kind of relieved, my head had grown cooler. Thoughts of how things were going to be with the person sleeping next to me started to worry me but I fell fast asleep. The following day we visited the D-day beaches and were off to Paris.

Guy Browning's How To... Have a nice day

It's impossible for the British to say "Have a nice day" without the long shadow of sarcasm passing over the conversation. In this country we presume that the day will be bad if not disastrous, whereas in America, nice days and the having thereof are written into the constitution.

You get really good days only about once a year. That's when everything in life conspires to be in your favour. Some people worry so much that it will come to an end that they don't enjoy the day when it's there. Just accept that sometimes it really is your day.

Nice days are ones that make happy memories. One nice day can extinguish the memory of 13 bad ones, which is handy because this is normally the ratio you get on two weeks' holiday with the family. It's also the day you forget your camera.

Nice days can happen spontaneously. You get out of bed on the right side, with a spring in your step and a song in your heart. This can be disconcerting for naturally grumpy people and they have to commit several acts of unpleasantness before the feeling subsides.

Bad news comes in threes - but so does good news. Nice days that start well are likely to get even better and probably end on a high note. You know you've had a good day when you go to bed with a smile on your face. Really good days end with two people smiling in your bed, one of which is you.

There is normally a meteorological aspect to nice days. A shaft of sunlight can for a moment lend a cathedral-like grandeur to a corner of your living room. Sometimes a warm breeze in your hair or the smell of wood smoke can lift your spirits. If you get both at the same time, be careful that your hair is not actually on fire as this would then begin to be a bad day.

There would be more nice days if everyone made more of an effort to make other people's day. The equivalent of a shaft of sunlight in your living room is sharing a smile or a laugh with a complete stranger. So it's worth smiling at people you meet, and don't worry, with those teeth no one's going to mistake you for an American.

images (wk 36)

Τα βράδια γυρνώ αργά, προχτές μετά από το παράπλευρο ξεκαθάρισμα (τόσα ξεκαθαρίσματα πια, έλεος) έβαλα Lastfm, το channel της Billie, και ένα άγνωστο τραγούδι σε μένα αλλά πολύ κατάλληλο για την περίπτωση (όπως πάντα) ακούστηκε πρώτο πρώτο.

Lady Day - Disc 06 - 11 - What Is This Going To Get Us- [Bille Holiday & Her Orchestra].mp3

Αρχικά από ένα δίσκο με όνομα I wish I had you, ανακάλυψα τελικά πως το είχα στη συλλογή με όλους τους δίσκους της στην Columbia αλλά απλώς δεν το είχα προσέξει ποτέ. Οπότε ήρθε και με πρόσεξε αυτό.

Με τον Τ. που μελετά τις διαταραχές του ύπνου, περπατάμε 3 ώρες Southbank-City και πίσω. Του λέω για το άρθρο που διάβασα στην εφημερίδα για εκείνη την οικογένεια στη Βενετία που πάσχει αιώνες τώρα από κάτι που ονόμασαν Fatal Familial Insomnia, μου εξηγεί καλύτερα τι είναι το prion, συζητάμε πώς όλα αυτά συνδέονται με τη σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια, το Alzheimer, το Parkinson, άλλες εκφυλιστικές νόσους. Το έλεγε και στην εφημερίδα, το prion όντας πρωτείνη και όχι ιός, ουσιαστικά αλλάζει το πώς η ιατρική κοινότητα έβλεπε ως τώρα τις μορφές ζωής, ίσως να διαφοροποιήσει και τη θεωρία της εξέλιξης. Όλα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, το ήξερα πως έπρεπε να γίνω γιατρός. Σκέφτομαι τη Δ., τη μικρή μου βιολόγο (όταν τη σκέφτομαι για επιστημονικά θέματα, πάντα τα ωραία και μεγάλα, στρογγυλά της γράμματα μου έρχονται στο μυαλό) και αναρωτιέμαι τι γνώμη έχει αυτή για όλα αυτά. Δυστυχώς αυτές τις μέρες παίρνει τηλ. μόνο για να με τσεκάρει και να θάψουμε το ελληνικό δημόσιο/ πανεπιστήμιο/ σύμπαν. Πού χρόνος για πράιονς.

Επηρεασμένη από τις συζητήσεις για διαταραχές του ύπνου, αποφασίζω επιτέλους να κόψω τον απογευματινό καφέ. Τον πίνω δηλαδή μέχρι τις 2.30 το αργότερο, στην προσπάθεια να κοιμάμαι κάπως καλύτερα. Η Αλ. κοροϊδεύει ως συνήθως (I’ll order for you. How do you want your camomile tea? Single or double?) αλλά δεν πτοούμαι. Το βράδυ της Τρίτης ξεράθηκα από τις 12, ξέχασα να βάλω ξυπνητήρι, δεν ξύπνησα από μόνη μου ως συνήθως κι έφτασα στη δουλειά το μεσημέρι. Θα ήθελα να ευχαριστήσω το χαμομήλι αλλά μάλλον η αιτία ήταν οι αυπνίες των 10 προηγούμενων ημερών.

Την Πέμπτη διαβάζω τα καλλιτεχνικά του προηγούμενου Σαββάτου. Μικρό άρθρο της Φιόνα Σω για την εμπειρία της στην Επίδαυρο. Καλή ηθοποιός αλλά δεν μπορεί να γράψει, πρέπει να αγκομάχησε να τελειώσει αυτές τις 400 λέξεις. Παρόλα αυτά μαθαίνω πως η Επίδαυρος σα φυσικός χώρος την άφησε άναυδη, τα ελληνικά media και καλά λύσσαξαν με την προοπτική να ανεβεί μοντέρνο θέατρο εκεί (αλήθεια; Δε θυμάμαι να διάβασα τίποτα) ενώ αντιθέτως η ελληνίδα ηθοποιός που έπαιζε την Κλυταιμνήστρα (η Καραμπέτη, ε;) ήταν πολύ υποστηρικτική.

Στο πάνω μέρος της σελίδας παρουσιάζουν κάθε Σάββατο το γραφείο κάποιου συγγραφέα, πάντα το χαζεύω με προσοχή, να δω πόσο μαζεμένο είναι, αν ταιριάζει στον τρόπο γραφής του, αντικείμενα κλπ αλλά αυτή τη φορά κολλάω στη θέα του παραθύρου. Την αναγνωρίζω, είναι τα τρία tower blocks του Shepherd’s Bush. Κάθε φορά λοιπόν που περνώ από το Thames water tower roundabout περνώ και κάτω από το γραφείο του Alain de Botton. Cool!

Δίπλα μου στο λεωφορείο, το κινητό μίας ηλικιωμένης ρωσίδας χτυπάει εκκωφαντικά με τη μελωδία του careless whisper. Αργότερα στο ταχυδρομείο μία πολύ ηλικιωμένη Αγγλίδα, ντυμένη αλλοπρόσαλλα, στέκεται από πίσω μου και γουργουρίζει σα περιστέρι. Νιώθω λίγο αμήχανα αλλά μετά το συνηθίζω. Όταν φτάνει η σειρά μου, γυρίζω να την ξανακοιτάξω και καταλαβαίνω πως μιλάει στον εαυτό της, σχεδόν εγγαστρίμυθα.

Τα τηλέφωνα χτυπάν και δε χτυπάν. Ποτέ δεν καταλάβαινα πώς μερικοί άνθρωποι δε σηκώνουν το τηλέφωνο τους ενώ το ακούν. Αν δε σε κυνηγάνε για χρέη, είναι απλώς αγένεια. Τώρα καταλαβαίνω πως απλώς μπορεί να μην έχεις το κουράγιο. Επίσης σκεπτόμενη τις συμβατικές υποχρεώσεις και τα λοιπά, συνειδητοποιώ πως τα πράγματα και τα συναισθήματα μπορούν να αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη, την ώρα που γράφεις ή αρθρώνεις μία λέξη, dans une tournure de phrase. Μερικοί το λένε αυτορρύθμιση. Εγώ νομίζω πως μάλλον πρόκειται για παρεξήγηση. Προθέσεων. Αλλά τώρα αυτά δε βγάζουν νόημα, ούτε και για μένα…

my private Alexandria

From the vantage-point of this island I can see it all in its doubleness, in the intercalation of fact and fancy, with new eyes; and re-reading, re-working reality in the light of all I know now, I am surprised to find that my feelings themselves have changed, have grown, have deepened even. Perhaps then the destruction of my private Alexandria was necessary ('the artifact of a true work of art never shows a plane surface'); perhaps buried in all this there lies the germ and substance of a truth -time's usufruct- which, if I can accommodate it, will carry me a little further in what is really a search for my proper self. We shall see.

L. Durrell, p.370

not to be missed

very appropriately tonight:




2 nights in paris