The importance of a good agent

Henry Ian Cusick: ψιλό- εώς πολύ αδιάφορος ηθοποιός ο οποίος όμως κατάφερε να παίξει αυτή τη σαιζόν τόσο στο Lost όσο και στο 24, για ελάχιστα επεισόδια αλλά σε ρόλους κλειδιά. Άντε και στο Desperate Housewives soon!

Το 24 εξακολουθεί να παραμένει εκνευριστικό as ever με το γνωστό συνδυασμό: kieffer-μαγκιά, αμερικ(λ)ανιά και terrorist-attack-on-AMERICAN-SOIL-my ass φιλιστρίνι αλλά οφείλω να ομολογήσω πως αυτός ο κύκλος είναι πολύ "πριζάτος" (ωραία ελληνικά, δεν μπορεις να πεις!), σαφώς ανώτερος του προηγουμένου. Τα τελευταία δε επεισόδια (12-14) πάνε από ανατροπή σε ανατροπή. Ο Nick D πολύ σωστά έχει παρατηρήσει πως στη μέση κάθε κύκλου, κατά το 12ο επεισόδο there is a peak, όπου γίνεται ένας ψιλοχαμός. Έτσι και τώρα λοιπόν, προδοσίες αποκαλύπτονται, παλιά πρόσωπα επανεμφανίζονται, γνωρίζουμε καινούριους πρωταγωνιστές-ερωτηματικά και ξεπαστρεύεται το μισό καστ (this is hardly a spoiler now, is it?)

Το αστείο είναι ότι κάποιοι παλιοί, αγαπημένοι ηθοποιοί (βλ. Julian Sands. Πού είχε χαθεί καλέ αυτό το παιδί;) εμφανίζονται σε θέση 25ου guest star αναγκάζοντας αγαπημένους φίλους (βλ. τον καλό μου Β. της Winona) να ετοιμάζονται να τα σκάσουν για να αποκτήσουν το dvd της σειράς αν και χρόνια δηλώνουν ορκισμένοι εχθροί της. God has humour, δεν μπορείς να πεις!
Μαζί με το βλαμμένο την Kim, κάνει εμφάνιση και ένας άλλος, δε θα έλεγα ακριβώς αγαπημένος, αλλά συμπαθής ηθοποιός με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη για λίγο καιρό στο δημοτικό, ο C.Thomas Howell (Soul Μan, αυτή την ταινία παίζει να την έχω δει και 20 φορές στα late 80s!) ο οποίος έχει τα μαύρα του τα χάλια… Και δεν εννοώ ότι πήρε χαπάκια μαυρίσματος για να μπει στο CTU. Ασ΄τα πολύ στεναχωρήθηκα!

I love to hate 24.

Μεθεόρτια...

The coolest gift!

my own mirror - mirror ball!

η τούρτα που κανένας μας δεν πρόλαβε να δοκιμάσει

λίγη από την κάβα που μας έμεινε. Κοινώς έχουμε να πίνουμε μέχρι τον 15αύγουστο!
(αλήθεια, ποιός σας είπε ότι το να φέρνετε δώρο σε πάρτυ ροζέ κρασί είναι καλή ιδέα;)

Η ΑΤΑΚΑ: Η Αl. τηλεφωνεί το πρωί της Δευτέρας για να ζητήσει συγνώμη που έφυγε χωρίς να αποχαιρετήσει. Διστάζω λίγο αλλά τελικά της λέω πως όχι μόνο με χαιρέτησε και με φίλησε 2-3 φορές αλλά μου έστειλε και ένα αρκούντως κατανοητό μήνυμα από το λεωφορείο, στις 5 η ώρα το πρωί λέγοντας ευχαριστώ. Al: Are you sure? Εγώ: Absolutely. Al: OK, forget I said anything.

ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΕΠΛΥΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ 6 ΤΟ ΠΡΩΙ


ΜΙΑ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΚΟΥΡΤΙΝΑ


A BAD JUDGEMENT CALL (ΚΟΙΝΩΣ ΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ)

a broken heart

Ποιός;

greek torrents: από εκεί κατέβαζουμε καμία ελληνική ταινία, ενίοτε τηλεοπτικά προγράμματα και πολλή ελληνική μουσική... έτσι για παρηγοριά εδώ στα ξένα (sic)


Χαζεύοντας τη λίστα σήμερα συνειδητοποιώ ότι κάποιος χριστιανός (σίγουρα!) έχει "ανεβάσει" την παρέλαση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι άλλοι την έχουν "κατεβάσει"! De gustibus no disputandum est βέβαια, αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ ΠΟΙΟΣ θα έμπαινε σοβαρά στον κόπο! Η Ο. λέει πως "είναι για έλληνες ομογενείς που ποτέ δεν έχουν δει από κοντά στρατιωτική παρέλαση". Μεγάλη απώλεια ομολογουμένως :-P αλλά δεν πείθομαι. Στοιχηματίζω αντιθέτως ότι στην πλειοψηφία τους πρόκειται για φοιτητές. Και ναι μπορώ να προσπαθήσω να καταλάβω μια κάποια νοσταλγία (well, not really) αλλα εξακολουθώ να αναρωτιέμαι ΠΟΙΟΣ; και ΓΙΑΤΙ; (λεπτομέρεια: στην αξιόλογηση που οι downloaders κάνουν αφού κατεβάσουν ένα torrent η Στρατιωτική Παρέλαση έχει πάρει 5 στα 5... )

Αλήθεια, τι απέγινε με αυτή την προσπάθεια στην Πάτρα για την κατάργηση των μεταξικών παρελάσεων;

Χρόνια Πολλαααααα (Πόσα; 'Οσα!)

...στο ιδρυτικό μέλος!

In case anyone forgot... ;)

SPRING: I don't love him. Winter just wasn't my season

There's a light at each end of this tunnel,
You shout 'cause you're just as far in as you'll ever be out
And these mistakes you've made, you'll just make them again
If you only try turning around.

2 AM and I'm still awake, writing a song
If I get it all down on paper, it's no longer inside of me,
Threatening the life it belongs to
And I feel like I'm naked in front of the crowd
Cause these words are my diary, screaming out loud
And I know that you'll use them, however you want to

But you can't jump the track, we're like cars on a cable,
And life's like an hourglass, glued to the table
No one can find the rewind button now
Sing it if you understand.
and breathe, just breathe

Creationism?

Archbishop: stop teaching creationism

Stephen Bates, religious affairs correspondent

Tuesday March 21, 2006The Guardian

The Archbishop of Canterbury, Rowan Williams, has stepped into the controversy between religious fundamentalists and scientists by saying that he does not believe that creationism - the Bible-based account of the origins of the world - should be taught in schools.
Giving his first, wide-ranging, interview at Lambeth Palace, the archbishop was emphatic in his criticism of creationism being taught in the classroom, as is happening in two city academies founded by the evangelical Christian businessman Sir Peter Vardy and several other schools.

"I think creationism is ... a kind of category mistake, as if the Bible were a theory like other theories ... if creationism is presented as a stark alternative theory alongside other theories I think there's just been a jarring of categories ... My worry is creationism can end up reducing the doctrine of creation rather than enhancing it," he said.
The debate over creationism or its slightly more sophisticated offshoot, so-called "intelligent design" (ID) which argues that creation is so complex that an intelligent - religious - force must have directed it, has provoked divisions in Britain but nothing like the vehemence or politicisation of the debate in the US. There, under pressure from the religious right, some states are considering giving ID equal prominence to Darwinism, the generally scientifically accepted account of the evolution of species. Most scientists believe that ID is little more than an attempt to smuggle fundamentalist Christianity into science teaching.
States from Ohio to California are considering placing ID it on the curriculum, with President George Bush telling reporters last August that "both sides ought to be properly taught ... so people can understand what the debate is about." The archbishop's remarks place him firmly on the side of science.

The Cut

Paul is an ordinary man with a shocking secret. At home, he is a loving husband and father. At work, he administers the cut. In a society sickened by his profession, Paul struggles with his conscience and longs to tell the truth.
(Methuen)

Set at some indeterminate point in the future, situated in an unspecified city and country whose citizens are governed by unexplained rules and harsh divisions, The Cut is a black parable in which all the nightmare buttons are hit early on. Civility masks brutality. An underclass proles around looking stunned as they bring on instruments and serve tea. There's a huge prison population, and a university community that is kept under tight control. At the centre is the not altogether surprising secret of the play: the profession of the main character who, unsuspected (or so he thinks) by his family, slices people up for a living, on behalf of the state.

(Susannah Clapp)

Μου τη σπάνε οι κριτικοί θεάτρου: Did London Critics Bring Out the Knives for Ravenhill's The Cut?

Terminator Tony

(ο Νικόλας θα κράζει που ασχολούμαι όλο με τον Τόνυ αλλά δεν πειράζει... έρωτας είναι αυτός! :-P)

(...) nothing you can say to Tony Blair ever appears to affect him or hurt his feelings. "You could shout, 'Oi, Tony, your son is a crackhead and your wife is a whore!' and he'd smile back at you and say, 'Well, that's two points of view'."

There is a cyborg quality to him; you can almost hear the clang as the bullets bounce off.

(Simon Hoggart, 18/03/06)

Observer Music Monthly: Douglas Copland on Morrissey

Thrilled by word of a new album, Morrissey fan and celebrated author Douglas Coupland flies halfway around the world to meet the singer in Rome.

Blogwars

George Clooney has no problem being called a liberal but he draws the line at being called a blogger.

Winona for ever

Στον καλό μου Β.

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή αν πρόκειται για calculated comeback (όπως και να'χει, χαίρομαι ιδιαίτερα) αλλά τελευταία Noni seems to be everywhere. Στο Another Magazine (κα-τα-πλη-κτι-κό τεύχος) και τώρα άρθρο στον Guardian. Enjoy!



Look, it wasn't just a crush. It was much more than that ...

Mark Ravenhill

Χτες το βράδυ αποφάσισα ότι μου αρέσει ο Mark Ravenhill.

- Life is shit, isn't it?
- I should say this is a distinct possibility.

Κάθε χρόνο το National Theatre δημιουργεί σε συνεργασία με τους «καλύτερους συγγραφείς» δέκα νέα έργα “for young people”, δηλαδή για εφήβους και νέους ηθοποιούς, με θέματα νεανικά για να ανεβούν σε σχολεία και νεανικά θέατρα.

Χτες, με τη Χ. είδαμε δύο από αυτά τα έργα, το Chatroom του
Enda Walsh (Ιρλανδός, note to self: να τον «ψάξω», το πρόγραμμα λέει ότι δουλεύει τα σενάρια τριών ταινιών) και το Citizenship του Mark Ravenhill (για κάποιο λόγο νόμιζα ότι θα βλέπαμε και ένα τρίτο, το Burn, απόδειξη του ότι τα έχω εντελώς χαμένα... Το θέατρο είχε αδειάσει και εγώ περίμενα και το άλλο!!!)

Φτάνοντας στο θέατρο βρήκαμε ένα λόμπυ γεμάτο από νέα παιδιά. Αγχώθηκα λίγο, είμαι ιδιαίτερα παράξενη με το κοινό του θεάτρου, άρχισα τις φρικτές σκέψεις ότι θα σχολιάζουν δυνατά όλη την ώρα, δε θα βγάλουν το σκασμό (η μνήμη ενός θεατρικού που είχαμε δει στο γυμνάσιο, την Ιφιγένεια εν Ταύροις στο θέατρο του Τσάγκα και της απίστευτης ντροπής που ένιωθα για τη συμπεριφορά των συμμαθητών μου μου ήρθε στο μυαλό … τώρα γιατί εγώ αισθανόμουν υπεύθυνη για όλους τους άλλους είναι άλλο θέμα… το ψάχνουμε με τον γιατρό μου!) Ευτυχώς όλα εξελίχθηκαν καλά, they behaved themselves, γελούσαν λίγο εκκωφαντικά σε άσχετες στιγμές, κυρίως στις βρισιές και στις αφελείς ατάκες των νέων στο έργο του Ravenhill, αλλά θεώρησα ότι ίσως και να συνέβαινε επειδή κάπου εκεί έβλεπαν τον εαυτό τους. Όπως και να έχει, τα vibes στο θέατρο ήταν τόσο θετικά και η αφοσίωσή τους τέτοια που δεν είχα πρόβλημα. Αντιθέτως ένιωσα μεγάλη στοργή για τον 14χρονο που καθόταν στ’ αριστερά μου και κράταγε σημειώσεις ασταμάτητα! Φαντάζομαι ότι η επίσκεψη στο θέατρο περιελάμβανε και κάποια εργασία για το σχολείο. Ευτυχώς και για τους 2 μας, ήταν αριστερόχειρας αλλιώς ήταν τόσο ατσούμπαλος και οι θέσεις στο Cottesloe τόσο στενές που θα με είχε σακατέψει! Aah, to be young again!!!! (ok, my birthday is coming up in a few days, I can be pathetic alright????)

Το Citizenship περιστρέφεται γύρω από έναν 15χρόνο σε αναζήτηση της σεξουαλικής του ταυτότητας. Τον βλέπουμε στο σχολείο με τους συμμαθητές του (τον stoner, τους bullies και λοιπούς στερετυπικούς χαρακτήρες), να προσπαθεί να κάνει σχέση με μία συμμαθήτριά του και παράλληλα να την πέφτει σε έναν gay δάσκαλό του με την ελπίδα ότι κάτι από τα δύο θα του δώσει την απάντηση: το απρόσωπο άτομο που φιλάει στα όνειρα του είναι άντρας ή γυναίκα;

Το Chatroom μιλάει για αυτό που λέει ο τίτλος. Έφηβοι που συναντιούνται σε διάφορα chatrooms. Σε ένα, δύο κορίτσια μιλάνε για το πώς η Britney Spears πούλησε την παιδική τους ψυχή με τη μουσική της εξέλιξη! (Μπορεί να ακούγεται γελοίο αλλά πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε το μέγεθος της ειρωνείας!). Σε ένα άλλο, ένας έφηβος επιχειρηματολογεί κατά του Willy Wonka and the Chocolate Factory και του Harry Potter , υποστηρίζοντας ότι είναι σκοπίμως αφελή για να αποτρέπουν τα παιδιά να σκέφτονται ελεύθερα. Κάτι πρέπει να γίνει για αυτό, ίσως να δολοφονούσαν την JK Rowling;;;;
Τα πράγματα σοβαρεύουν όταν, εν είδη αστείου, κάποιοι παροτρύνουν έναν τρίτο καταθλιπτικό έφηβο να αυτοκτονήσει.

Σε μία πρώτη, επιφανειακή ανάγνωση ίσως κάποιος να τσινίσει βλέποντας κάποια ενήλικα μηνύματα – συμβουλές προς τους νέους (Ravenhill: use a condom, Walsh: μην επιτρέπετε να σας χειραγωγούν στα chats) όμως και τα δύο έργα είναι πολύ μακριά από αυτό. Και τα δύο έργα περιγράφουν μία πραγματικότητα (τη βρετανική; Ίσως όχι μόνο) αλλά με ένα φρέσκο τρόπο. Αν και ασχολούνται με τα τετριμμένα, είναι τόσο αναζωογονητικά... κυρίως όμως αναζωογονητική είναι η γλώσσα. Δε φανταζόμουν ότι η μεταφορά της καθομιλουμένης θα μπορούσε να είναι τόσο επιτυχημένη. Χωρίς πολλά κλισέ, ανεμπόδιστη, γάργαρη... και να φανταστείς ότι σε σημεία το έργο του Ravenhill έμοιαζε να είχε υιοθετήσει τους ήρωες του Little Britain!

Και γυρνώντας στην αρχή, αποφάσισα οτι αγαπώ τον Ravenhill: μου αρέσει το πώς γράφει, πάντα με ένα πικρό χιούμορ, τρομερός ατακαδόρος (“do all gay people come through the floor?”)... Σε όποιους είναι στο Λονδίνο και ασχολούνται με το θέατρο, τα συστήνω και τα δύο ανεπιφύλακτα...

και επειδή η εικόνα που είχα για τον Ravenhill έμοιαζε με την πρώτη, όπου είχε κάτι το απόκοσμο, κάτι το σχεδόν δαιμονικό, πάρτε και αυτή που απεικονίζει τη σημερινή πραγματικότητα

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Το 2001 είχα δει ένα άλλο έργο του Ravenhill, το Mother Clap's Molly House, πάλι στο National, και είχα σκεφτεί πως το χιούμορ είναι συνήθως κάτι που λείπει από το ανέβασμα ξένων έργων στην Ελλάδα. Αυτή η σκέψη ξαναγύρισε στο μυαλό μου όταν το φθινόπωρο είδα τους Aristocrats του Brian Friel. Για να μην παρεξηγηθώ: το θέατρο της Αθήνας το λατρεύω, έβλεπα πολύ όταν ζούσα εκεί και όποτε βρίσκομαι εκεί για διακοπές δε χάνω ευκαιρία να δω 3-4 παραστάσεις. Κουτσό, στραβό, πάντα σε εκπλήσσει (ομολογουμένως λιγότερο απ’ ότι παλιότερα.. ίσως και λόγω ηλικίας) έχει μεγάλη ποικιλία και τέλοσπαντων, δεδομένων των χρημάτων που (δεν) επενδύονται σε αυτό και του μεγέθους της πόλης, είναι κανείς να αναρωτιέται για την ύπαρξη του. Παρ’όλα αύτα, έχω την αίσθηση ότι είναι ενδεδυμένο ένα πέπλο σοβαρότητας. Όλα «διαβάζονται» με το σοβαρότερο δυνατό τρόπο. Βλέποντας τους Αριστοκράτες λοιπόν (μιλάει για την τελευταία συνάντηση των μελών μιας ξεπεσμένης Ιρλανδικής, Ρωμαιοκαθολικής upper class οικόγενειας, με όλη την σκοτεινή ατμόσφαιρα των έργων του Friel) θυμήθηκα τον Θαυματοποιό και τον Ξεριζωμό του ίδιου που ανέβηκαν στο Απλό θέατρο πριν λίγα χρόνια και που είχα την τύχη να δώ. Στους Αριστοκράτες μέσα στη ζοφερότητα των οικογενειακών σχέσεων, υφέρπει ένα χιούμορ, πικρό, κυνικό αλλά χιούμορ. Οι πρωταγωνιστές κατά κάποιο τρόπο αναγνωρίζουν το ευτελές της παρουσίας του σε αυτό το σπίτι / λαό/ χώρα. Δε θυμάμαι κάτι τέτοιο στις ελληνικές παραστάσεις, ειδικά στον Ξεριζωμό που ίσως να προσφερόταν περισσότερο. Το Translations, το οποίο στην Ελλάδα με τον Καταλειφό το λάτρεψα, δεν μπόρεσα να το δω στην Αγγλία για να μπορέσω άμεσα να πιστοποιήσω αυτή την υποψία μου. Αλλά ακόμα και η μετάφραση του τίτλου Ξεριζωμός από το ουδέτερο Translations ίσως να λέει κάτι.

Ίσως πάλι θα έπρεπε να αφησω τις αναλύσεις για τους επαίοντες και να τελείωνα με τη λογοδιάρροια....

Τέλος, εδώ και καιρό έχω αποφασίσει να μην κάνω συγκρίσεις του τόπου που ζω με την Ελλαδίτσα, ούτε φωναχτά, ούτε μυστικά, γιατί είναι ισοπεδωτικές, συχνά άδικες και στο τέλος άσκοπες. Άσε που με ψυχοπλακώνουν σφόδρα! Οπότε σθενάρα αντιστέκομαι στον πειρασμό να μεμψιμοιρήσω για τα χρήματα που δίνονται εδώ για το θέατρο. Το ίδιο και για την ωριμότητα των εφήβων συν-θεατών μου. Αλλά δεν μπορεί να μην σκέφτομαι πως στην Ελλάδα αποκλείεται να χρηματοδοτηθεί / παρουσιαστεί / ανεβεί σε σχολείο ποτέ έργο στο οποίο ένας μαθητής πειραματίζεται σεξουαλικά ή απλώς φιλά τον ομοφυλόφιλο καθηγητή του.

Μπορώ ήδη να δω τον Έβερτ να λέει πως αν ο υπουργός δε κατεβάσει το έργο, θα το κατεβάσει μόνος του... αχ, κατάθλιψη...

Ο Ravenhill έδω για το έργο του.

P.S. Την άλλη εβδομάδα πάω να δω άλλο νέο έργο του Ravenhill, το The Cut, με τον Ian McKellen. Ανυπομονώ...

Jargon Watch: Virtual sweatshop

n. A business that hires low-paid laborers in Asia or Eastern Europe to play EverQuest and other on-line games around the clock. The employees earn virtual currencies and goods, which are then sold to lazy gamers for hard cash




Τώρα, ποιός μαλάκας πληρώνει για virtual πανοπλίες και έπιπλα, πολύ θα ήθελα να τον γνωρίσω...

From Wired 14.03

Cold Sweat

Είναι το πιο φρικτό συναίσθημα. Ή τέλος πάντων ένα από τα πιο φρικτά...

Συμβαίνει μέσα σε εκατοστά του δευτερολέπτου. Ούτε κάν δέκατα. Εκατοστά. Είναι η στιγμή που κοιτάς το διπλανό κάθισμα της καφετέριας, του pub, του αεροδρομίου. Η κίνηση μας έχει γίνει ασυναίσθητη στην κοινωνία που ζούμε. Ανάλογα με το πόσο σε αποσπούν οι σκέψεις σου, η κουβέντα με τον φίλο σου, η ταινία που βλέπεις στο laptop, αλλάζει και η συχνότητα με την οποία κοιτάζεις.

Το μυαλό λειτουργεί ασυναίσθητα με οπτικά patterns. Διότι όταν πρωτοέκατσες στο δικό σου κάθισμα, αυτόματα έκανες ένα scan τον γύρω χώρο και τον αποθήκευσες υποσυνείδητα στο μυαλό σου. Έτσι ώστε όταν ξανακάνεις το γρήγορο scan να μήν χρειαστεί να τα προσέξεις όλα με λεπτομέρια, αλλά να συνειδητοποιήσεις τις διαφορές με το αρχικό scan που έκανες στο χώρο. Δεν σε απασχολούν όμως όλα. Μόνο το διπλανό κάθισμα. Αυτό κοιτας κά8ε 5 λεπτά και ηρεμείς όταν δεν έχει τίποτα αλλάξει...

Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό στην εικόνα του διπλανού καθίσματος. Βλέπεις πιο πολύ από το κάθισμα από ότι πριν. Και επειδή αυτή την εικόνα την είχες συνδέσει με τα εσωτερικά σου alarm, ξεκινάει η διαδικασία.

0'00".00 Η αναπνοή σου σταματάει. "Που είναι;"
0'00".10 Οι κόρες των ματιών διαστέλλονται. "Τι είχα μέσα;"
0'00".20 Οι μύες συστέλλονται. "Ποιός το πήρε;"
0'00".30 Οι ρυθμοί της καρδιάς αυξάνονται απότομα. "Τι είναι αναντικατάστατο;"
0'00".40 Νοιώθεις ένα κενό, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο.
0'00".50 Αυτόματα νοιώθεις ένα κρύο να διαπερνά το κεφάλι σου...

Και κρατάει μόνο 50 εκατοστά του δευτερολέπτου. Τόσα όσα σου πήρε να δείς ότι η τσάντα σου ή ο σάκος σου καλυπτόταν από ένα παλτό, λίγο περισσότερο από όσο ήταν πρίν από 5 λεπτά που ξανακοίταξες. Αμέσως οι ρυθμοί σου πέφτουν και ηρεμείς. Χωρίς να το καταλάβεις όμως και χωρίς να το θυμάσαι μετά, γιατί ήταν τόσο γρήγορο που ούτε καν το συγκράτησες στη μνήμη σου.

Όταν όμως η τσάντα δεν είναι εκεί, αυτό είναι μια άλλη ιστορία...


I feel you...it will all get better soon...

God: I've lost faith in Blair

All the signs are that the Almighty is unhappy about efforts to implicate Him in the attack on Iraq

A high-level leak has revealed that God is "furious" at Tony Blair's attempts to implicate him in the bombing of Iraq. Sources close to the archangel Gabriel report him as describing the Almighty as "hopping mad ... with sanctimonious yet unscrupulous politicians claiming He would condone their bestial activities when He has no way of going public Himself, owing to the MMW agreement" (a reference to the long-established Moving in Mysterious Ways concordat).

Terry Jones (Monty Pythons) reports HERE

Tony, Tony, Tony

Tony Blair is reconciled to the prospect that God and history will eventually judge his decision to go to war with Iraq, and says his decision, like much of his policymaking, was underpinned by his Christian faith.

(Guardian's review on Tony's appearance at Parkie's)