Χαμένη στο διαδίκτυο (wk 16)

Family Life

- Parental

Μετά από 12 μέρες οι γονείς μου φεύγουν. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς προσδοκίες είχα πριν έρθουν, μάλλον υποσυνείδητα ήθελα να τους αποδείξω πως ζω καλά, πως μπορώ να φροντίζω όχι μόνο εμένα αλλά και αυτούς και πως δεν είμαι πλέον η μικρή ξεμυαλισμένη της οικογένειας. Τελικά όλα αυτά εξατμίστηκαν σε 12 μέρες περπατήματος στη λιακάδα κι εκδρομών, με πολύ ελεύθερο χρόνο για εσωτερικό μονόλογο και αστείους διαλόγους μαζί τους. Στο Hyde Park νοικιάζουμε deckchairs όπως στις ελληνικές παραλίες και αράζουμε 4 ώρες με βιβλίο, εφημερίδες, χυμούς. Οι γονείς μου μαυρίζουν, εγώ παθαίνω ηλίαση.

Τελικά, δεν είχα συνειδητοποιήσει πως έχουν τόσο ζεν ρυθμούς. Πώς θα μπορούσα άλλωστε μιας και η τελευταία φορά που περάσαμε τόσο χρόνο μαζί ήταν κάπου στο γυμνάσιο. Όταν μια μέρα σχολιάζω πόσο ήρεμα είναι να τρώμε πρωινό μαζί (υπό ΚΣ δεν τρώω ποτέ πρωινό, ούτε καν κάθομαι για να πιω τον πρωινό καφέ) ο πατέρας μου δεν χάνει την ευκαιρία να σχολιάσει / γκρινιάξει εύστοχα: “γιατί κάθεσαι και ποτέ σπίτι σου όταν είσαι Αθήνα;”
Σωστό.

Μου μεταδίδουν αυτή την ηρεμία και με κάνουν να γελώ με τις παραξενιές τους. Ο πατέρας μου πχ. αρνείται να ζήσει στην ώρα Γκρήνουιτς, δεν αλλάζει το ρολόι του με αποτέλεσμα στις 10μμ να ανακοινώνει πως είναι κουρασμένος γιατί έχει πάει μεσάνυχτα και πότε θα προλάβουμε το μουσείο αφού είναι 8 (είναι 6).

Η δε μητέρα μου φαίνεται πως μεγαλώνοντας, με το που μπαίνει σε αεροπλάνο κάνει switch αυτόματα στη γλώσσα της παιδικής της ηλικίας: στην κουζίνα μου το δενδρολίβανο είναι αριζμαρί, το καλαμπόκι λάζαρος και ένα σωρό νέες λέξεις που εμπλουτίζουν εις το εξής το φτωχό μου κρητικό λεξιλόγιο.

Σε ένα πράγμα πάντως φαίνεται να συμφωνούν: στην ώρα που περνάω μπροστά στον υπολογιστή. Νομίζουν πως το παρακάνω (και πού να ήξεραν τι επακολούθησε αφού έφυγαν) και δε μασάνε στα αστεία μου:

- Mα βρε μαμά, δεν καταλαβαίνεις, το λαπτοπ μου κράταγε συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Πώς να το εγκαταλείψω τώρα; Δεν είναι σωστό.
- Ε, καλά τι να σου πω; πάρε αγκαλιά τον ερωτά σου, τόσο δραστήρια και να χαζεύεις έτσι. Πάντως, να το ξέρεις, μία στην Πάτρα που είχε την ίδια μονομανία χάθηκε.
-Τι εννοείς χάθηκε;
-Χάθηκε, πώς το λένε, εξαφανίστηκε.
-Πού χάθηκε, βρε μάνα;
-Χάθηκε. Στο διαδίκτυο.

Μάλιστα. Η εικόνα της Sandra Bullock περνάει γοργά μπροστά από τα μάτια μου και αποφασίζω να το αφήσω εκεί.

-Marital

Την επόμενη το βράδυ παίρνω μια γεύση του πώς ίσως θα ήταν να είσαι σύζυγος και νοικοκυρά στη δεκαετία του 50. Εγώ στην κουζίνα, ο Ε. στον καναπέ με τα πόδια στο τραπέζι. Διάλογος:

-Hey M, nice flowers, are they yours?
-Nice, huh? My mum bought them
-Yes, lovely, could u please move them out of the fucking way? They are blocking the tv.

:-)

Την Τρίτη επίσης βγαίνουμε έξω για να δώσουμε κουράγιο σε εκείνη που χάνει τη δουλειά της. Την Πέμπτη ξαναπίνουμε για να γιορτάσουμε τη νέα δουλειά. Εντάξει, είναι σίγουρο πως με αυτή τη μέθοδο αντιμετώπισης των καταστάσεων δε θα πάμε πολύ μακριά. Ίσως μέχρι τους ΑΑ.

Life at Work

Στη δουλειά συνεχίζεται το χάος των τελευταίων προθεσμιών. Μέσα στο γενικό πανικό και σαν να είναι όλοι συνεννοημένοι έρχονται στο γραφείο μου για τα πλέον άσχετα, ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του. Η Κ., η άεργη του ορόφου που ψάχνεται πάντα για κουβεντούλα και την οποία αποφεύγω επιμελώς, ειδικά αυτές τις μέρες, "σκάει" στην πόρτα προτού προλάβω να πάρω το πολύ απασχολημένο μου ύφος. Πριν καν ρωτήσω τι νέα, έχει αρχίσει:

-I looked myself up on google and I am an origamist in LA.

(το origamist με αιφνιδιάζει και με αποσπά, δεν προλαβαίνω να κόψω την κουβέντα εν τη γεννέσει της)

-Origamist? Is this really a job?
-Yes, exciting, huh? But my sister is a vet in Melbourne so I guess she beats me.

- Yes, but you live in LA, LA is cooler than Melbourne so there you go, απαντώ απορώντας από πού μου ήρθε αυτή η βλακεία. Ενώ έχω αρχίσει να τσαντίζομαι που συμμετέχω στη σουρεάλ συζήτηση και να την κοιτώ υποτιμητικά, ζηλεύοντας την στην ουσία που δεν έχει να κάνει τίποτα και χαζολογεί στο ιντερνετ, θυμάμαι πως και εγώ έχω ψάξει τον εαυτό μου στο google… ουκ ολίγες φορές:

-Hm, I am afraid I'm nothing in google.
-Oh, come on, Μ, this means that your name is unique!
-Pfff, it just comes to prove that Greeks aren’t good in bloody anything απαντώ και γελάω με το ίδιο μου το αστείο.

(χμ, θυμάμαι βέβαια πως με το βαφτιστικό μου ήμουν πριν κάποια χρόνια μια κολυμβήτρια, η οποία είχε τερματίσει 8^η, ούτε καν στην τετράδα, χάλια. Μήπως αλήθεια να έπιανα την κολύμβηση; αλλά πού; στο Covent Garden η πισίνα είναι ανοιχτή, δε λέει, ποιός να τρέχει στη Victoria, για τέτοια είμαστε; από τη μία χαζή σκέψη πηδάω στην άλλη και χωρίς να το καταλάβω η Κ. φεύγει, φαίνεται κατάφερα να αποκτήσω το απασχολημένο μου ύφος χωρίς καν να προσποιηθώ!)

Την Κυριακή βλεπουμε τους CSS, η Lovefoxxx είναι θεά, "τα σπάει" που λέει και ένας γνωστός, κάνει στην ψύχρα stage diving, η ασφάλεια του Astoria σε πανικό. Ωραία.

Το σπίτι και ο ύπνος δεν υφίστανται αυτή την 16^η εβδομάδα του χρόνου. Τη θέση τους έχει πάρει όμως ένα πολύ γλυκό soundtrack, το soundtrack αυτής της εβδομάδας, ίσως και του μήνα και αυτό είναι:

we weren't

really wondering for this guy now, were we???

Rufus

της Μαρκησίας που το έκλεισε...

From his megalomania

"His alter ego was called Bella, and I think he lived at Versailles."

to the dysfunctional family

"I antagonised my father a lot over the years, and it was helpful at the time to give me fuel to make my own mark"

to drugs,

"I think there's an argument for trying every drug except crystal meth"

sex,

“Men will have sex with anything at times. Men will have sex with anything and make love to nothing.”

and politics

"My message for George W Bush? Get that fucking smirk off your face, bastard!"

to opera

"Opera saved my ass"

to his lovely voice…

Συνέντευξη στον guardian εδώ.

Δεν ανεβάζω κάποιο κομμάτι, το έχω κάνει στο παρελθόν , το πρώτο single της καινούριας του δουλειάς στο Winter Academy εδώ, ο δίσκος φαντάζομαι όπου να είναι θα κυκλοφορήσει (στα τόρεντς :-) επισήμως 14/05). Για όσους δύνανται, από 27/5 μέχρι 1/6 στο Old Vic. Εννοείται sold out, μόνο ebay, οπότε καλή τύχη (εντάξει, όπως στο show της Judy Garland την πατήσαμε, α, ρε DrD...)

studying maps of worlds already gone...

(επετειακόν και ουχί πένθιμον)

... there is a moment which follows pride in the boundless extension of the territories we have conquered, and the melancholy and relief of knowing we shall soon give up any thought of knowing and understanding them.

(I. Calvino, p.5)

given up

Greek Audiophiles United

Amazing documentary on the audiophiles that reside in Greece.

What a cool way to spend 50000€...(I wouldn't but, ethereyougo)

dial me up, Scotty!

Χαζεύοντας τα stats του blog τις προάλλες, έπεσα πάνω στις συνήθεις αστείες ιστορίες με τους referrers και τις μοναχικές σεξουαλικές αναζητήσεις: ένας μπήκε στο blog ψάχνοντας στο google “gay δάσκαλος”, κάποιος άλλος “έχυσα στο πρόσωπό της" κοκ. Περί ορέξεως, ουδείς λόγος βέβαια, αλλά αλήθεια το τι περίμεναν και οι δύο να βρουν πληκτρολογώντας αυτές τις λέξεις, νικά τη φαντασία μου. Τουλάχιστον αν ο δεύτερος έψαχνε στο Google images ή στα αγγλικά θα το καταλάβαινα, έπεσαν όμως και οι δύο σε συζήτηση για ταινίες… θα ξενέρωσαν, είμαι σίγουρη, (sorry, guys!) αλλά ίσως και να διεύρυναν τους κινηματογραφικούς τους ορίζοντες… Άρα ο εκπαιδευτικός σκοπός αυτού του blog επετεύχθη! :-Ρ

Αυτό όμως που πραγματικά με ενθουσίασε είναι πως κάποιος μπήκε από τα κεντρικά γραφεία του Conservative Party! Hooray! Για λίγα δευτερόλεπτα ταράχτηκα και έτρεξα να ξαναδιαβάσω το post για το site του Κάμερον (“τους προσβάλαμε τους ανθρώπους;" "τα αγγλικά μου ήταν καλά;” τα συνήθη χαζά ρήφλεξ του καλού κοριτσιού! Α, ρε μάνα…) Αμέσως όμως επανήλθα στην πρότερη διάθεση και άρχισα να σκέφτομαι βλακείες: “άραγε χρησιμοποιούν τίποτα από αυτά ως feedback;”, “γμτ, έπρεπε να τα είχα χώσει και στους δημοτικούς συμβούλους της γειτονιάς, τέτοιοι που είναι. Αν τα χρησιμοποιούν για feedback θα ήταν καλή ευκαιρία.”

Την επίσκεψη την επισήμανα στον Νick ο οποίος παρατήρησε πως δεν μπήκαν ψάχνοντας αλλά κατευθείαν στη σελίδα, κάτι σημαντικό αν κρίνω από τον τόνο του αν και δεν αντιλαμβάνομαι 100% γιατί. Αυτό που βρήκα σημαντικό εγώ ήταν πως μπήκαν με σύνδεση dial up! DIAL UP! Μια λέξη που δεν έχω ακούσει τόσα χρόνια στην Αγγλία! Είναι δυνατόν; Κεντρικά γραφεία κόμματος και μπαίνουνε στο δίκτυο με dial up; νομίζω και μόνο αυτό proves my point! Το website του Cameron σας μάρανε! Χα!



(εγώ τώρα γιατί χάρηκα;;;; δεν πάμε καλάαα... :-))

des films...

Ο Αμβρόσιος ζήτησε 7 (ή μήπως 17;), η Μούργα 10, έχουν περάσει κιόλας σχεδόν 3 βδομάδες, οι λίστες με αγαπημένα είναι το χειρότερό μου, την κάνω μόνο γιατί πρόκειται για ταινίες αν και είμαι σίγουρη πως τη στιγμή που θα πατήσω το publish this post θα θυμηθώ ποιές είναι οι 10 πραγματικά αγαπημένες μου ταινίες. Και ίσως να μην έχουν καμία σχέση με τις εξής:

1.


The Smoke, 1995, Wayne Wang.
Πρώτη επαφή με τον Paul Auster. Μαζί αγαπώ και το αδερφάκι του, το Blue in the face, στο οποίο υπάρχει μία από τις πιο αγαπημένες μου σκηνές, σκηνή ανθολογίας στο προσωπικό μου κινηματογραφικό σύμπαν: η επίσκεψη του Jarmusch στο καπνοπωλείο του Keitel για να καπνίσει μαζί του το τελευταίο του τσιγάρο πριν το κόψει. Η συζήτηση για το πώς πετάνε τα πιστόλια στις σκηνές των action movies.
Πού: Το Τιτάνια στη Θεμιστοκλέους, ζεστό απόγευμα άνοιξης, στο τέλος του λυκείου, όλα να φαίνονται δυνατά και προς κατάκτηση. Πέρασα μπροστά από το Τιτάνια φέτος τα Χριστούγεννα, σχεδόν δεν το πρόσεξα. Είναι ακόμα εκεί. Έμοιαζε ακόμα μικρότερο – αν αυτό είναι δυνατόν.

2.


Μιλώντας για Jarmusch, οπωσδήποτε κάτι δικό του, ίσως το Ghost Dog, η μοναδική του ταινία που έχω δει μόνο μία φορά (εξαιρείται το Broken Flowers που δεν το έχω δει καμία φορά ολόκληρη, πάντα με παίρνει ο ύπνος 15’ πριν το τέλος!) Ίσως και το short με την Gena Rowlands και την Winona Ryder από το Night on Earth
Πού: βίντεο;;; δε θυμάμαι

3.


The dancer upstairs, 2002, John Malkovich
Η ταινία που συνδυάζει all my soft spots: λίγη πολιτική, λίγη Λατινική Αμερική και το αγόρι μου (ο Javier Bardem εκείνη την εποχή). Βασισμένο στο βιβλίο του Nicholas Shakespeare που ακόμα δεν έχω αξιωθεί να διαβάσω, εξιστορεί από την πλευρά ενός υψηλόβαθμου αστυνομικού την αναζήτηση του ιδρυτή μίας τρομοκρατικής οργάνωσης (ουσιαστικά αναφέρεται στον Abimael Guzmán και το el sendero luminoso στο Περού).
Πού: London Film Festival, Malkovich να απαντάει μετά την προβολή στην πιο ηλίθια και-καλά-προβοκατόρικη ερώτηση κοινού που έχω ακούσει ποτέ: do u imagine all communists as ugly, full of pimples and wearing old woollen vests? Πληρωμένη απάντηση: Sometimes I do, sometimes I don't. it depends on the day really.

4.


Leaving Las Vegas, 1995, Mike Figgis
(αν και δεν την έχω ξαναδεί έκτοτε) όταν ο Cage έκανε ακόμα ταινίες της προκοπής. Από τα καλύτερα σάουντρακ ποτέ, το cd ήταν το πρώτο μου δώρο στον μεγάλο μου έρωτα.
Πού: Άνεσις, στην πλατεία δημαρχείου στον Πειραιά με την Κ., 1^ο έτος πανεπιστημίου, να γελάμε με τις καλοβαλμένες κυρίες μπροστά μας που την έκαναν τσουπ-τσουπ σαν σουσουράδες κάπου στο 15ο λεπτό όταν η Sera/ Elisabeth Shue μιλάει στον ψυχαναλυτή της για κάποιον πελάτη που έχυσε στο πρόσωπό της, μολονότι τώρα που το σκέφτομαι σίγουρα είχαμε σοκαριστεί εξίσου.

5.




L' Atalante, 1934, Jean Vigo
Λίγο πολύ για τα πάντα: living on a barge γεμάτο γάτες, ρομαντισμός, η πόλη ως πειρασμός, το περίεργο πλήρωμα … ήμουν σίγουρη πως αυτή την ταινία θα την ερωτευόταν κάποιος που είχα ερωτευτεί εγώ, του την έβαλα την πέμπτη μέρα που τον έβλεπα, τον πήρε ο ύπνος στα 20 λεπτά, από εκεί και μόνο θα έπρεπε να είχα προβλέψει το άδοξο μας τέλος. (υπέρ του δέοντος ρομαντική; μπα… απλώς χαζογκόμενα :-)
Πού: στο Renoir Cinema, μόνη μου, μεσημέρι, κοπάνα από τη δουλειά

6.


Το κορίτσι με τα μαύρα, 1956, Μιχάλης Κακογιάννης
ωραία ιστορία, εξαιρετικοί δεύτεροι χαρακτήρες (Ζαφειρίου, Φούντας, Περγιάλης) το αγαπημένο μου νησί σε άσπρο μαύρο.
Πού: τηλεόραση και βίντεο χιλιάδες φορές.

7.


Εντάξει, ξεφτίλα και ultra-cheesy αλλά πρόκειται για μια ταινία που πρωτοείδα στο δημοτικό, ξαναείδα 1000δες φορές και που ακόμα και τώρα, σχεδόν 15 χρόνια μετά, ξέρω ακόμα απέξω: Dead Poets Society, 1989, Peter Weir, από τους πιο underrated σκηνοθέτες της γενιάς του κατά τη γνώμη μου, η αιτία να αγοράσω μερικά βιβλία που ουσιαστικά διάβασα αρκετά χρόνια μετά (Thoreau, Whitman). Βλακωδώς θα βάλω τα λεφτά στον Robert Sean Leonard και όχι στον Ethan Hawke όπως θα έπρεπε. Συγχωρώ τον εαυτό μου λόγω ηλικίας.
Πού: στο υπόγειο Αττικόν απέναντι από το δημοτικό θέατρο Πειραιά, με την "κολλητή" μου, τη Ζωή, και να μας συνοδεύει η μητέρα μου. Όλη εκείνη τη χρονιά, της έκτης δημοτικού, οι μαμάδες μας μας πήγαιναν σινεμά εναλλάξ, θυμάμαι τη δική μου να αισθάνεται physically nauseous σε μία ταινία που είδαμε λίγο μετά, το Born on the 4^th of July! χαχά!

7 1/2


το short του Sean Penn με τον Ernest Borgnine στο 11'09''01 - September 11, τη σπονδυλωτή, ας πούμε, ταινία με τα 11 shorts 9 λεπτών διαφόρων σκηνοθετών για το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Απλώς ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ… άντε και αυτό του Iñárritu στην ίδια ταινία.
Πού: πώς λέγεται εκείνο το μικρό ανεξάρτητο σινεμά, off Shaftesbury, κοντά στο Trocadero; το πρώτο μου χιόνι στο Λονδίνο.


Τέλος, θα έπρεπε στη λίστα μου να υπάρχει οπωσδήποτε μια ταινία με τον sexiest ugly man alive, Steve Buscemi (Trees Lounge; Ghost World;). Ο Buscemi με οδηγεί νοερά στους αδερφούς Κοέν (The big Lebowski ίσως;) και αυτοί στον Τορτούρο και ο Τορτούρο στο Quizz Show, και τον Bob Redford, οπωσδήποτε μια ταινία με αυτόν (Electric Horseman, Three days of the Condor, Sundance kid) ή από αυτόν (A river runs through it, Ordinary people). Τέλος, on peculiar looking, talented men: Mathieu Kassovitz και Métisse, ωραία ανατρεπτική κωμωδία, στο 1993 πολύ πιο insightful για τη ζωή στα προάστια του Παρισιού από οτιδήποτε άλλο έχω δει.


(διάολε, ούτε μία ταινία γυναίκας δημιουργού!)


πάω να ακούσω το OST του Leaving Las Vegas.
Για παρέα θα ανέβαζα από το soundtrack το Come rain, come shine από τον Don Henley. Κάποιος είπε Ray Charles, τελικά ανεβάζω την καλύτερη -από αυτές που γνωρίζω- εκτέλεση. by a very dear, beloved, beloved voice...

είναι αργά πλέον για προσκλήσεις αλλά θα ήθελα να κάνει τη λίστα του και ο NIckD, the human version of a better, extended IMDb. :-)

somewhere over the rainbow

Crucifixion makes God sound like a psychopath[1]
according to Jeffrey John - remember him?



In other news (sic), the Labour Party launches its own youtube video channel, called Labourvision, which proves to be more boring than it actually sounds - almost as boring as David Cameron's website, to which LabourVision is actually a belated response.

The opposition leader's mind-numbing website is called Webcameron (no comment), even spoof videos taking the piss out of him are as boring as hell, or paradise more like it, I just wish mainstream politicians kept away from the web, their omnipresence in traditional media is bad enough...

[1] one can link to telegraph, but one must not read it, or even worse buy it!

ναι, αυτή η μαγειρίτσα κάπως μας έκατσε...

delusions

8. Medical history tells us of the case of a man living under the peculiar delusion that he was a fried egg. Quite how or when this idea had entered his head, no one knew, but he now refused to sit down anywhere for fear that he would ‘break himself’ and ‘spill the yolk’. His doctors tried sedatives and other drugs to appease his fears, but nothing seem to work. Finally, one of them made the effort to enter the mind of the deluded patient and suggested that he should carry a piece of toast with him at all times, which he could place on any chair he wished to sit on, and thereby protect himself from breaking his yolk. From then on, the deluded man was never seen without a piece of toast handy, and was able to continue a more or less normal existence.

9. What is the point of the story? It merely shows that though one may be living under a delusion (love, the belief that one is an egg), if one finds the complementary part of it (another lover under a similar delusion, a piece of toast) then all may be well. Delusions are not harmful in themselves, they only hurt when one is alone in believing in them.

(Alain De Botton, p.98)

it never rains (wk 13)

Μία τρελή εβδομάδα, λίγος ύπνος, ακόμα λιγότερο σπίτι, ό,τι έχει συμβεί σαν αποσπασματικές εικόνες της ζωής ενός άλλου. 58 Μ κείμενο, περί τις 300,000 λέξεις που διαβάζω ξανά και ξανά και παραλείψεις αναδύονται σε κάθε ανάγνωση. απογοήτευση που δε βοηθάει τα μαύρα πρωινά μέσα στην εβδομάδα, μαύρα σαν να ήρθε η συντέλεια, από σήμερα όμως ήλιος, σκόνη παντού, στο σπίτι οικοδομή και νέος κήπος, στη δουλειά κατεδάφιση, οι εργάτες να σφυρίζουν πονηρά και εδώ και εκεί, συνεννοημένοι είναι; ένας τύπος μέσα στη βροχή κινείται στη Μόρτιμερ με segway, αυθόρμητη αντίδραση "θέλω και εγώ", μήπως να έπαιρνα το ποδήλατο τελικά; βιβλιοθήκη πηγαινέλα, χωρίς στάση για καφέ καθότι το πορτοφόλι σε λάθος τσάντα, οπότε ίνσταντ καπουτσίνο στο γραφείο, μπλιαχ. marylebone, ευεργετικό το πρωινό περπάτημα μέσα στην βροχή, ουρές έξω από την κινέζικη πρεσβεία, όλοι νυσταγμένοι, μερικοί με μούρες μέχρι το πάτωμα, απέναντι καθιστική διαμαρτυρία οι falun gong. η ο. ψάχνει για δουλειά, το άγχος στο σπίτι μπορείς σχεδόν να το αναπνεύσεις, ο ε. πέφτει με τη μηχανή, με ενοχλεί που δεν μπορώ να βοηθήσω, ελπίζω οι διακοπές να τους κάνουν καλό.

μεσημεριανό στη wardour, στο γραφείο, όρθια ή καθόλου. πλέον ούτε να παραγγείλω δεν μπορώ στα γαλλικά, τι θα κάνω για αυτό; τα βράδια περνάν εξίσου σύντομα, μία καλή ιδέα και καλή σκηνική δουλειά αλλά δυστυχώς κακή παράσταση, ένα οκ έργο και ένα πολύ καλό. Στην έξοδο του ICA, μια γλυκιά κοπέλα από το radio 1 ρωτάει πώς μας φάνηκε η ταινία, ακούω τον ν. να την αναλύει συνοπτικά και εύστοχα, κάτι λέει για εμανσιπέησιον και τον κάνω χάζι, πώς άλλαξαν οι ρόλοι; Μαζί με το μίνι ντισκ της παρατηρώ στο πέτο της φορά μία κονκάρδα, Joan as policewoman αναρωτιέμαι τι να’ ναι αυτό, το επόμενο βράδυ με περιμένει ένα σιντί στο ταχυδρομείο με όλο της το άλμπουμ. μου αρέσει αυτή η σύμπτωση. (universe, I now want a million dollars). Τα καλύτερα δώρα είναι τα μεθεόρτια, αυτό ήταν το τρίτο σιντί που έλαβα μέσω ταχυδρομείου για τα γενέθλια μου αυτή την εβδομάδα, τα πρώτα δύο μεγάλη ευχάριστη έκπληξη, το τρίτο, το handmade που το περίμενα, να ξεκινάει με αυτό, how appropriate, huh?. Παρασκευή βράδυ λουκούλλειο τσάμπα δείπνο – δώρο γενεθλίων κι αυτό, 8ημερο εορταστικών εκδηλώσεων το καταντήσαμε αλλά γουστάρω, στο Kilburn με την Α., ο σερβιτόρος της κολλάει, τη ρωτάει αν τον θέλει για επιδόρπιο, αυτή δεν ακούει καλά και με την αγγλική της ευγένεια του λέει πως μάλλον ναι, θα του πει αργότερα. μόλις καταλαβαίνει τι ακριβώς έγινε, κοκκινίζει και καρφώνει τα μάτια στο τραπεζομάντιλο κάθε φορά που εκείνος περνάει από δίπλα μας. είναι σαν να τρώω με μια 12χρονη, έχει τόση πλάκα.

γλυκό εννοείται πως μετά από αυτό δε τρώμε αλλά πίνουμε καφέ που με κρατά ξύπνια ως τις 4, ακούω όλα τα καινούρια μου σιντί ξανά και ξανά και καταλαβαίνω πως οι στιγμιαίες μαυρίλες με κάνουν συχνά να ξεχνάω πως στο παρόν είμαι πραγματικά τόσο τυχερή. θενξ