30 is the new 20

yeah ... right!

μικρό γαλάζιο κρίνο

(πολύ) μπαγιάτικο ποστ νο2, Ιαν. 08

Σκέφτομαι την Αθήνα πάλι το μεσημέρι, αυτή τη φορά με αφορμή κάτι που λέει για κείνη ο Κωνσταντίνος Βήτα (Πάντοτε ακούω τη σιγανή ψιθυριστή φωνή της Αθήνας όταν γράφω, το λίγο χώμα της και το τσιμέντο της μου μιλάνε συνέχεια). Την έχω κοντά, πρόσφατη, ήταν συνεχώς στο νου μου με έναν άφατο τρόπο αυτές τις μέρες των post holiday blues.

Μεγαλώνοντας και μένοντας μακριά της όλο και περισσότερο καιρό, η Αθήνα μικραίνει, τη διασχίζω πιο εύκολα, οι δρασκελιές μεγαλώνουν, τα τετραγωνικά της χιλιόμετρα λιγοστεύουν, περισσότερα μέρη χωράνε, πρέπει να χωρέσουν, σε λιγότερες μέρες. Ο ένας είναι στην ίντριγκα ενώ εσύ στο bartessera και μετά στο jokers αλλά δεν έχει χώρο και καταλήγετε πάλι στο Kinky όπου η βραδιά θα τελειώσει με τον ίδιο τρόπο. Δε θυμάσαι πού είναι η ίντριγκα. Το ίδιο βράδυ θα είσαι στην Κυψέλη, στο θέατρο με τα παλιά μωσαϊκά, στο τζαζ κόνσερτ της Πόλυ Πάνου και στη λατέρνατιβ ρώσικη ντίσκο. Αργά τη νύχτα φιλιέσαι πίσω από ένα κάδο (;), οι φίλοι που περνούν σε βλέπουν αλλά δε σου κορνάρουν. Θα περπατήσεις από το φωτογραφείο στην Κάνιγγος μέχρι το Μπενάκη και μετά ως το εβραϊκό μουσείο και ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα να πιεις τον πρωινό καφέ. Φαγητό στα Εξάρχεια, καφέ στη Σταδίου, κρασί στο Παράφωνο, χαζό πάρτυ στο Άστυ. Και δεν το κάνεις ψυχαναγκαστικά. Αισθανεσαι πως σου ανήκουν όλα.

Όσο περπατώ και κοιτώ γύρω μου, τόσο συνειδητοποιώ πόσο η Αθήνα μου έχει γλιστρήσει από τα χέρια. Μπορεί να ενημερώνομαι για πολλά, να βγαίνω πρώτη στις μαντεψιές του guess where athens στο flickr αλλά τόσο μου ξεφεύγει. Κάνω πια 5’ να θυμηθώ ποια είναι η Νίκης, άλλα 10' να συνειδητοποιησω πως λέω αγίου Μελετίου ενώ εννοώ αγίου Μάρκου, 18 μέρες να καταλάβω ποιοι είναι γαμώτο οι ΕΜΟ. Θα μου το εξηγήσει η αδερφή μιας φίλης μιας άλλης φίλης που δουλεύει στα starbucks της πλατείας Βικτωρίας (έχει starbucks η πλ. Βικτωρίας; αναρωτιέμαι) και τους συναναστρέφεται καθημερινά. Θα είναι η τελευταία μέρα στην πόλη μου και όσο μου εξηγεί εγώ στέκομαι όρθια από πάνω της στο Φασόλι περιμένοντας να αδειάσει τραπέζι.

Μου έχει ξεφύγει τόσο η Αθήνα που παύω να τη φροντίζω και δε νιώθω πολλές τύψεις γι'αυτό. Βάζω την οικολογική συνείδηση στο πίσω κάθισμα και παίρνω πια το αμάξι παντού. Πάρκινγκ στην ασκληπιού, στη διδότου, στην κολοκυνθούς, στην ερμού, στην κων/πόλεως, στην καρ. σερβίας, στην πεσμαζόγλου, στην μπενάκη, στην ηρακλειδών. οι θέσεις παρκινγκ γύρω από την ιερά οδό είναι αυθαίρετα καλυμμένες με σαμπρέλες για τους θαμώνες των παρακείμενων σκυλάδικων. Για λίγο ένα βράδυ λέω να κάνω την επανάσταση και να βγάλω μερικές από τη θέση πάρκινγκ που δικαιωματικά μου ανήκει. Μετά σκέφτομαι: πού να τις βρήκαν τόσες σαμπρέλες; μάλλον απο αμάξια επαναστατών σαν το δικό μου. Ψάχνω αλλού.

Στο δρόμο ούτε ένας σταθμός της προκοπής, εφευρίσκω ένα σύστημα πρόβλεψης του μέλλοντος, βάζω το ραδιόφωνο να ανιχνεύει τους σταθμούς και να μη σταματάει παραπάνω από δευτερόλεπτα σε κανένα. Αποσπάσματα διαφημίσεων, στίχων από τραγούδια, αισθαντικών φωνών παρουσιαστών (μα όλοι πια;) μπαίνουν στη σειρά, είναι σαν κάποιος να μου λέει τον καφέ. Αυτό το σύστημα μαντείας δουλεύει κυρίως τις πρώτες πρωινές ώρες, ειδικά ανήμερα τα Χριστούγεννα στις 5 το πρωί: ήταν σαν το σύμπαν να μίλαγε στην καρδιά μου και να μου έδινε την καλύτερη, πιο διορατική συμβουλή. Την κρίμα που την ξέχασα προτού ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι.

για να δούμε αυτή τη φορά...

barrier

why is the sex barrier not taken as seriously as the racial one? The reasons are as pervasive as the air we breathe: because sexism is still confused with nature as racism once was; because anything that affects males is seen as more serious than anything that affects “only” the female half of the human race; because children are still raised mostly by women (to put it mildly) so men especially tend to feel they are regressing to childhood when dealing with a powerful woman; because racism stereotyped black men as more “masculine” for so long that some white men find their presence to be masculinity-affirming (as long as there aren’t too many of them); and because there is still no “right” way to be a woman in public power without being considered a you-know-what.

G. Steinem, NY Times, 08.01.08

στο προηγούμενο ποστ, έγραψα τι ειρωνεία βέβαια όλο το θέμα πλέον να εξελίσσεται σε racism vs sexism). Αισθάνθηκα την ειρωνεία να μεγαλώνει σήμερα το πρωί όταν συνειδητοποίησα πως η Geraldine Ferraro, η οποία δημιούργησε το τελευταίο σχετικό καυγά στα μήντια με τις δηλώσεις της περί ρατσισμού και σεξισμού, υπήρξε η πρώτη γυναίκα υποψήφια σε εθνικές εκλογές ως αντιπρόεδρος την ίδια χρονιά με τον Jesse Jackson (1984). Ο Jesse Jackson θεωρείται ως αυτός που άνοιξε το δρόμο για την υποψηφιότητα της με το να έχει ο ίδιος γυναίκα συνυποψήφια στις προκριματικές.

Μου άρεσε το άρθρο της Gloria Steinem, μερικά του σημεία θα μπορούσαν να αποτελούν απάντηση στα σχόλια του προηγούμενου ποστ. Υπάρχει όμως και ενδιαφέρων αντίλογος εδώ

ΥΓ. εδώ να θυμίσω στην ανώνυμη του προηγούμενου σχολίου ότι η Steinem είναι η μητριά του Christian Bale. Άσχετο αλλά αχ και βαχ. :P

Μία αδίστακτη, ξανθιά λαλίστατη

Στεναχωρήθηκα λίγο την προηγούμενη βδομάδα με την ανταπόκριση στο προπροηγούμενο ποστ. Κυρίως με τον εαυτό μου, που δεν έχω κουράγιο να μπω σε τέτοια κουβέντα και αρκούμαι σε λινκς. Αφού στο μυαλό μου όλα αυτά φαντάζουν τόσο λογικά και δεν χωρούν επί της ουσίας κουβέντα, κι επιπλέον είναι ένα θέμα close at heart, θα έπρεπε να μου ήταν εύκολο να γράψω κάτι απλό και ας ασχολούμαι με άλλα αυτό τον καιρό. Χμ... κάποια άλλη στιγμή ίσως. Θα ήθελα να γράψω κάτι εκτενές. Τώρα τα αφήσαμε έτσι, με τον Κωστή να το μεταθέτουμε σε κάποια κουβέντα στο rough trade και με τον passenger να καταλήγει πως τα quotas στον επαγγελματικό χώρο καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. :(
οκ, θα επανέλθω.

Από την άλλη, ομολογώ πως δεν εξεπλάγην και τόσο από την αντίδραση. Πριν ένα μήνα βρισκόμουν σε μία αίθουσα στο Βερολίνο με επιφανείς ακαδημαϊκούς, ας πούμε προοδευτικής κοψιάς, και στη συζήτηση γύρω από τα gender quοtas στις εκλογές, η αντίδραση ήταν ακριβώς η ίδια, με ολίγη από ειρωνεία προς την ομιλήτρια. Ο πιο αγαπημένος μου, λαμπρό μυαλό, ένας από τους συντάκτες Green Paper - The Future of Democracy in Europe άρχισε να λέει κάτι για την ανάγκη ποσόστωσης στις εκλογές των κοντών ανθρώπων (!) καθότι έχει αποδειχθεί πως οι κοντοί πέφτουν συχνά θύματα διακρίσεων και αναρωτιόταν γιατί οι γυναίκες και όχι οι κοντοί. Κάπου τον έχασα. Μαζί και το κουράγιο μου. Από την άλλη μου φάνηκε ενδιαφέρον πως οι μόνοι άντρες που φάνηκαν να σοκαρόνται τόσο όσο οι γυναίκες του πανελ ήταν Άγγλοι, με έναν από αυτούς να κόβει το γενικότερο παραλήρημα αναφωνώντας “is it me or is there a huge dinosaur in the room? this argument was won 20 yrs ago, gentlemen!”. Νομίζω για κάτι τέτοια αισθάνομαι κάπως περήφανη για την υιοθετημένη μου πατρίδα.

Συνειρμικά πάω στην ξανθιά αδίστακτη, τη Χίλαρυ, και κυρίως στο πως την αντιμετωπίζουν τα αμερικάνικα media. Μολονότι η ίδια δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, ήταν τρομερά εντυπωσιακό όλο αυτό τον καιρό να διαβάζεις πώς παρουσιαζόταν κάθε κίνησή της, (calculated, not feminine enough, did she really cry?) και το βαθμό του σεξισμού ανάλογως με το έντυπο, κυρίως κατά το πρώτο μισό των προκριματικών εκλογών, όσο δηλαδή προηγείτο. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως οποιοσδήποτε άντρας υποψήφιος με τα δικά της προσόντα αυτή τη στιγμή θα προετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει τον McKane και δε θα κυνηγούσε ακόμα λίγους εκλέκτορες. Θα είχε πάρει το χρίσμα δια περιπάτου.

A tart, a witch, a broad,
που έλεγε και ο Μάμετ χθες το βράδυ αλλά για κάποια άλλη.

(και τι ειρωνεία βέβαια όλο το θέμα πλέον να εξελίσσεται σε racism vs sexism)

Ας πάμε σε κάτι πιο ελαφρύ, εκεί που μας κάλεσε ο Silent Stelios και η Ιφιμέδεια πριν αρκετές μέρες. Διάλεξα την πορτογαλική wikipedia με σκοπό να κάνω ένα δίσκο με fados, τελικά μας βγήκε σε πιο Medeski Martin and Wood a la portuguesa. Η τύχη τα έφερε έτσι ώστε στο 8^ο κομμάτι να έχουμε ως έκτακτη συμμετοχή μία από τις αγαπημένες τραγουδίστριες αυτού του blog. Beth, c u in less than a month!

Enjoy:

Grande Azul da Gasconha

Title: Pamplemousses (θεϊκό όνομα;!)

1. Hiperestesia

2. Shawn Farrell

3. Tyonek

4. Balloo (Países Baixos)

5. Abibe-comum

6. Córrego Primeira Água

7. Briansk

8. Beth Gibbons

9. Forest Oaks

10. Rodolfo Carbone

11. A Pata da Gazela

εδώ για μία γεύση απο την guest

on gender quotas ii

The Quote Project by IDEA and Stockholm university.

Drude Dahlerup is doing a great job.

gutte klubben grei

grey men's club... on gender quotas

ζάσταβα

Το Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη αγόρασα τον Ιανό του Εθνικισμού. Το ξεφύλλισα στο αεροπλάνο της επιστροφής, διάβασα το άρθρο του Λιάκου το πρώτο βράδυ στο Λονδίνο (απορώντας μάλιστα πώς είχε καταφέρει να μου γίνει τόσο αντιπαθής στα 2 μόλις μαθήματα που είχα κάνει μαζί του σε ένα μάθημα επιλογής στη Φιλοσοφική πριν πολλά χρόνια ενώ αυτό που διάβαζα τώρα ήταν οκ. Μήπως τον μπερδεύω με άλλον; Αλτσχάιμερ. Πάλι). Χτές το ξανάπιασα, σήμερα στο λεωφορείο τελείωσα το κομμάτι του Ελεφάντη. Σε ένα σημείο λέει για την ελληνική αντίδραση και τα συλλαλητήρια και πώς ένα από τα συνθήματα ήταν "σιγά μην ήταν ζάσταβα ο Βουκεφάλας". Βλακεία ολκής, με έκανε να σκεφτώ τον παροξυσμό των ημερών και να αναρωτηθώ αν είχε "παίξει" όντως ευρέως αυτό το σύνθημα τότε. Δεν το θυμόμουν καθόλου. Πριν 5 λεπτά πήρα ένα η-μαίηλ από γνωστό που το αναπαρήγαγε αυτολεξεί μεταξύ άλλων βλακειών, ιστορικών ανακριβειών κλπ. Του απάντησα παραινετικά να μη στέλνει βλακείες και κρίμα που δε διαβάζει το μπλογκ γιατί ήθελα να τον κράξω λίγο ακόμα. Τζίμη, αν διαβάζεις εκεί στο Άμστερνταμ, δώσε σήμα, έχω να σου πω :-)

Τα τέσσερα κεφάλαια του βιβλίου (ουσιαστικά ομιλίες / άρθρα που έχουν δημοσιευθεί στον Πολίτη την περίοδο 1991-2, πλην αυτού του Μανιτάκη που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία) αν και βαθιά επηρεασμένα από την εποχή που γράφτηκαν, έχουν μερικά ενδιαφέροντα σημεία. Νομίζω πως θα επανέλθω. Εντωμεταξύ, αντιγράφω ένα γνωστό απόσπασμα από το Ροΐδη που έχει ο Λιάκος στην πρώτη του σελίδα.

«Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του, η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τον πατριωτισμόν».

Ασμοδαίος, 1876

photo by Teacher Dude

a double espresso to go, pls

το ότι το σύμπαν μου μιλάει καθημερινά είναι γνωστό.

επειδή λόγω αρρώστιας έμεινα χωρίς καφέ επί 5 μέρες και δεν έπαθα τα τρομερά και φοβερά που φοβόμουν (πονοκεφάλους, προσωρινή απώλεια μνήμης και προσανατολισμού, θάνατο), σκέφτηκα πως ίσως αυτή ήταν η ευκαιρία μου να τον κόψω εντελώς. χθές ήταν η πρώτη μέρα που ζορίστηκα, μου μύριζε το εσπρέσο στο χιλιόμετρο αλλά αντιστάθηκα. το βράδυ στο rough trade παρήγγειλα victorian (no comment) λεμονάδα. δίπλα της εναπόθεσαν ένα ποτήρι με επιγραφή : Sin café no hay mañana




thanks, universe, this is what I thought, too

the pains of being pure at heart (in february)

The Pains of Being Pure at Heart at the Betsey Trotwood

Imagine if The Ramones traded in their leather jackets for anoraks, or Stephen Pastel actually threw Aggi off the bridge and married Black Tambourine's Pam Berry and had three babies that formed a pop band in 2007.
Meet The Pains of Being Pure at Heart, a New York three-piece who plays dreamy, noisy POP with boy/girl vocals, blissful melodies and blistering mechanical drums.

The Pains of Being Pure at Heart (click on it)

Τους είδαμε το προηγούμενο Σάββατο στο πιο απαράδεκτο υπόγειο μιας συμπαθητικής κατά τ΄άλλα παμπ στο Farringdon – μια φωτιά και θα πάμε σαν τα ποντίκια έλεγε το health and safety προπαγανδισμένο μυαλό μου - και ήταν το σχήμα που μου άρεσε πιο πολύ από όλα. Έτσι για να αλλάξουμε λίγο το μισελληνιστικό τροπάρι, τα παιδιά που είχαν στήσει την συναυλία, έχουν την Atomic beat records και ήταν συμπαθέστατοι. Α και ήταν Έλληνες. Είχε πλάκα να ακούς κάθε μπάντα να ευχαριστεί με ευγνωμοσύνη τη Marianthi (Mαριάντι) και τον Christo (Κρίστο). Ωραίοι οι The Pains of Being Pure at Heart (και τι ωραίο όνομα, το κλέβω καταχρηστικά για τίτλο) και θα τους ξαναβλέπαμε και την τελευταία μέρα του μήνα, αυτοί φορά σαν leading band, αν εγώ δεν ξεραινόμουν 4 μέρες στο κρεβάτι. Αυτός ο μήνας έκλεισε ασκητικά, με πράσινο τσάι και παξιμάδι, στους τέσσερις τοίχους, λίγο βαρετά, χωρίς καμία συγκέντρωση, ακριβώς αντίθετα απ' όπως ξεκίνησε.

ttv of Schönefeld's entrance

Ξεκίνησε απότομα. Απότομα κόπηκαν τα post holiday blues (για αυτά σε άλλο μπαγιάτικο ποστ), νέα δουλειά, πολλά τρεχάματα, μαθήματα πώς να πείθεις τον εαυτό σου να δείξει τον σούπερ επαγγελματία που όλοι βλέπουν και ας νιώθεις απατεώνας, και πάλι βερολίνο, όσο πάνε τα ταξίδια μικραίνουν, το τελευταίο μόλις 24 ώρες. Στο αεροδρόμιο περιμένοντας την επιστροφή νομίζω πως έπαθα μία μίνι-κατάθλιψη. Χωρίς κάτι αγγλόφωνο να διαβάσω και το ipod νεκρό, όλη η ανακούφιση και η χαρά της επιτυχίας ξεφούσκωσε. Μια κατά τ΄ άλλα αθώα σκέψη (λες και υπάρχουν τέτοιες) οδήγησε σε μια σειρά κακών αναμνήσεων, το γκρι του Σεπτέμβρη, τα ψέμματα, η βλακεία. Ήταν χαζό: γύρναγα από το Βερολίνο θριαμβευτικά και έκανα 3 μέρες να συνέλθω. Το μυαλό μου είναι ο χειρότερος εχθρός.

ο ζεστότερος Φλεβάρης, το ψυγείο της κυρίας Shirley Neely όπου φυλάει τις χελώνες της για να μην ξυπνήσουν πρόωρα από τη χειμερία τους νάρκη

Μετά κουλτούρα να φύγουμε, γνωστό και ως-δε-βάζω-κώλο-μέσα. Ο ζεστότερος Φλεβάρης της 50ετίας, περπατήσαμε, περπατήσαμε, είδαμε, περπατήσαμε, προγράμματα και βιβλία να συσσωρεύονται στο πάτωμα αλλά αυτή τη φορά έπιασαν και κάποιο τόπο, όχι μόνο να βουλώνουν τη μοναξιά. Νομίζω η μεγαλύτερη ήττα ήταν η Pina Bausch, περίμενα πώς και πώς να δω πράγματα που ήξερα ήδη μόνο για να τη δω στη σκηνή, έστω και σ’αυτή την ηλικία.

Owing to the indisposition of Pina Bausch her role will be performed by Helena Pikon in tonight’s performance

…….. γκρρ, δεν μπορούσα να το χωνέψω, ο Δ. το είχε πάρει χαλαρά, μάλλον δεν καταλάβαινε γιατί τα είχα πάρει τόσο, εγώ επέμενα: μα καλά δεν μπορούσε να αρρωστήσει στη σκηνή απόψε; έστω και να τα κακαρώσει, θα λέμε πως την είδαμε στην πραγματική τελευταία σκηνική της παρουσία. Χμ, μακάβριο.

ετοιμάζοντας τη σκηνή για το Das Frühlingsopfer

Το καλύτερο: η Hedda Gabbler στα γερμανικά από το Schaubühne am Lehniner Platz, Berlin. Καλοστημένο, η χαρά μου στις σκόρπιες λέξεις που έπιανα στα γερμανικά. Τελικά όλες οι γυναίκες στον Ίψεν είναι ή ανυπέρβλητα νωθρές ή προσπαθούν να ξεφύγουν από τον περιγυρό/ χώρα / οικογένεια τους ή και τα δύο. Με αγχώνουν. Ήταν κρίμα που έχασα τα τελευταία 5’ επειδή μου έπεσε η πίεση και ξεράθηκα, μάλλον έπρεπε να χα μείνει σπίτι μέχρι να γίνω εντελώς καλά και όχι να κάνω τις ταξιθέτριες του Barbican που με μαζέψανε να ζητήσουν βαρέα και ανθυγιεινά . Στο φουαγιέ παρά τη ζαλάδα μου κατάφερα να κάνω το ηλίθιο celebrity spotting: ο Alan Rickman! Έχει την ηλικία του πατέρα μου αλλά what the hell! Εγώ γουστάρω! Αλλά τι έχει στο κεφάλι του;… πάλλευκα μαλλιά! ΣΟΚ! καλά κι εγώ είχα το εκρού του νεκρού εκείνη τη στιγμή οπότε οκ.

Αυτό το μήνα έκανα και μία καινούρια φίλη, κυκλοφορεί με μίνιμουμ 4 κάμερες που μοιράζει εδώ και εκεί, τραβάμε 2 φιλμ κάθε Κυριακή και αλωνίζουμε το Λονδίνο. Πρέπει να φαινόμαστε λίγο παρλιακά αλλά έχει πολλή πλάκα. Σήμερα στο Hampstead ο ιδιοκτήτης ενός καφέ μας κέρασε ένα pear tart για να μας ευχαριστήσει που τον βγάλαμε με Polaroid μόνο και με το προσωπικό του. Όχι Polaroid δηλαδή αλλά fuji, το υποκατάστατο ας πούμε της Polaroid (η οποία έκλεισε κι επίσημα οπότε κλάφ'τα). Μου έμαθε τη fuji, μου έμαθε και το μυστικό της φθηνής εμφάνισης (τα στέλνεις στο Newcastle, σου κάνουν το καλύτερο scanning που’ χω δει για ψίχουλα, τα χεις πίσω σε 2 μέρες) και είμαι τρισευτυχής. Είναι ωραίο που μοιράζομαι με κάποιον το κόλλημα με τις αναλογικές κάμερες. Επίσης, δε φανταζόμουν ποτέ πως η αναλογική μου πένταξ (οκ, οι 3) θα μπορούσαν να μου δίνουν τόση χαρά. Γεια σου, Ε!

Ε!

Στο σπίτι, η ζωή κύλησε ήρεμα, σχεδόν δεν την κατάλαβα. Από κει που χαριτολογούσα με τις πασχαλίτσες πως είναι το αγαπημένο μου πετ, γεμίσαμε, και έγινε χαμός, στα ντουλάπια, στα βιβλία, στο λάπτοπ, στα μαλλιά μου ενώ χτενίζομαι, βρήκα μία στην κατσαρόλα με τη σούπα προχτές. Οκ, αρχίζω να ανησυχώ. Αν ήταν κατσαρίδες θα είχε έρθει το υγειονομικό, μήπως οι εντομο-διακρίσεις είναι εις βάρος μας;

pe(s)t

Τα γερμανικά κάθε Παρασκευή μου δίνουν τη χαζομάρα του μαθητή. Ich finde mein Deutschfach sehr interessant.

Από χθες φοράω στον καρπό μάρτη που μου έφτιαξε η μαμά της Ο. Καλό μας μήνα.