Towel Day: A Tribute to Douglas Adams

Τι κά8εσαι λοιπόν; Φόρεσε μια πετσέτα γύρω από το λαιμό σήμερα 25 Μαϊου 2006 στη μνήμη του αείμνηστου Douglas Adams και αν θέλεις στείλ'την εδώ...


ΥΓ 1: Όσο κι αν λατρεύω το Hollywood, το Hitchhiker's Guide To The Galaxy ταινία δεν γίνεται...
ΥΓ 2: Θένκς εγκέν Πάνο :)

Addicted to Blogs

δεν κάνουμε που δεν κάνουμε δουλειά, οπότε πάρτε ενα τραγουδάκι:

(ο στίχος θέλει λίγη δουλειά ακόμα αλλά το έγραψε IT geek οπότε δείξτε κατανόηση)

Addicted to Blogs

(with apologies to Robert Palmer)

TypePad's up, but you're not there
Your mind is on WordPress
Your eyes squint, your fingers ache
Another post is what it takes
You can't sleep, you can't click
There's no doubt, you're into digg
Your content is light, you can't Flickr
Another coComment is all you need

Whoa, you like to think that you're immune to Technorati, oh yeah
It's closer to the truth to say you can't get enough of tech.memeorandum
You know you're gonna have to face it, you're addicted to blogs

You see the FeedBurner stats, but you can't read
You're chasing after a different wiki
Your heart beats when you check BlogLines
Another link and you'll be mine, a one track feed
You can't earn much from Google AdSense
Performancing is all you crave
If there's some other RSS aggregator to test
You don't Slashdot if you do

Whoa, you like to think that you're immune to Web 2.0, oh yeah
It's closer to the truth to say you are writing in tongues
You know you're gonna have to face it, you're addicted to les blogs



And for even sadder cases: 12 Step Program for Blog and Forum Addiction

Win A Date With Shallow Hayato

Interactive romance novel meets management simulation in Maiden Love Revolution. The PlayStation 2 game, a best seller in Japan, starts with a snack-happy ex-beauty queen who wants to get back to her dating weight.


The formerly svelte Hitomi gets upset when some neibourhood boys critique her physique. Her brother prescribes a strict diet-and-exercise routine.

Players assume the role of the 100-kgr Hitomi Sakurakawa as she struggles to slim down - mostly by restricting her diet. To advance, Hitomi must count calories and increase her exercise.


Players monitor Hitomi's appetite - shown by the hara-heri (hunger) gauge - and tell her what and when to eat, based on activity level. The game keeps tabs on Hitomi's self-improvement regimen. Today she lost 200 grams and raised her Courage and Education stats!

The game keeps stats on her progress and ultimately rewards her conformity with a boyfriend


If Hitomi slims down, she "wins" a guy! (What is next? Eating Disorder and Low Self-Esteem Revolution?)

Από το Wired 14.05

reading about something no one wants to name

... 20 men stand in a yard (...)

a computer monitor turned towards them. Faces flash on the screen: a man with his face blackened and bruised; another man, older, maybe in his 50s, with a white beard and an orange-sized hole in his forehead; and another on a green stretcher, his arms twisted unnaturally behind him.

Occasionally the silence of this daily slideshow of death is broken by an appalled act of recognition.(...)

So many bodies arrive at the morgue each day - 40 is not unusual on a "quiet" day - that it is impossible to let relatives in to identify them. Hence the slideshow in the yard outside. The bodies are dumped in sewage plants or irrigation canals, or just in the middle of the street.

Many show signs of torture. Every morning a procession of pickup trucks, minibuses and cars line up with their coffins outside the concrete blast walls of the ministry of health to pick up their cargo. One death often courts another. Many say the mourners are attacked en route. When they go to retrieve the body of a relative, family members often wait in the car clutching their weapons in anticipation...
(a hidden war)


στο καφέ της γειτονιάς 2 πεντάχρονα παραγγέλνουν babycino (!) (apparently just milk froth in espresso paper cups) και 3 ελληνίδες τσακώνονται για το ποιό τηλεφωνικό κέντρο θα δεχτεί τα sms- ψήφους για τη Eurovision (πιο σιγά βρε κορίτσια...)

"Dolce & Gabbana, you know, for all the time"

Η πρώτη παράγραφος του Sraosha

Δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα χθες το βράδυ αποφάσισα να ανοίξω την τηλεόραση, να χαζέψω λίγο προτού πάω για ύπνο. Προτού περάσουν λίγα δευτερόλεπτα κολλάω στο BBC2 όπου μία ξανθιά, α λα bi bi bo, Δέσποινα Βανδή χασκογελά και εξηγεί πως η μουσική της έχει “greek elements” (παχύ Λ) ενώ “of course, you know, the music is our civilisation (ή κάτι τέτοιο, pronounced sivil ee zaison). Μετά μαζί με την Αγγλίδα δημοσιογράφο φεύγουν από το St George Lycabettus όπου έγινε η συνέντευξη και πάνε για ψώνια. Εκεί μας δηλώνει ότι της αρέσουν οι “Dolce & Gabbana for all the time” (για όλη την ώρα; πάντα;) και η “Chanel of course”.

Μάλιστα… δε θέλω να ακουστώ πολύ μίζερη αλλά με συγχωρείτε…ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ, ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΩΛΟΧΩΡΑ πρέπει να μετακομίσουμε δηλαδή για να γλιτώσουμε από αυτή την κατάσταση;;;; … το βρωμό- tv license μου μέσα!!!


Αλλά επειδή η περιέργεια εκείνες τις ώρες συνήθως υπερνικά κάθε αισθητική, κάθομαι και βλέπω όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα (Tales of Greece): ο Κώστας Φέρρης δε βάζει γλώσσα μέσα του, παραληρεί για το ρεμπέτικο, (ντικτέητορσιπς εντ τοταλιτέριαν σιτσουέησιονς), ρίχνει και μία χορευτική φιγούρα (σίγουρα τραγούδησε και κάτι αλλά κόπηκε στο μοντάζ). Επιτέλους, γνωρίζω και την Sofka Zinovieff που έχει γράψει το Eurydice Street: A Place In Athens. Αυτή παίρνει την Αγγλίδα και μετά της ελληνικής της οικογενείας πηγαίνουν για πικνίκ (Κούλουμα) κάπου στο Καβούρι αν κατάλαβα καλά. Αν και δεν τα είπε και τόσο άσχημα και τα πλάνα ήταν ωραία (χαρταετοί στη λιακάδα όταν εδώ έχουμε γυρίσει στους 12 βαθμούς) για κάποιο λόγο κάτι κλωτσάει μέσα μου (ο σύζυγος πολιτικός σύμβουλος στο ΠΑΣΟΚ, σπίτι που βλέπει στο Λαιμό της Βουλιαγμένης). Κάτι μου λέει πως το βιβλίο της που κάθεται στη βιβλιοθήκη μας σκονισμένο εδώ και μερικούς μήνες θα παραμείνει εκεί.
Η μοναδική στιγμή που το μέσα μου ξεσφίγγεται and I don’t feel awkward anymore είναι στην τελευταία συνέντευξη με τον Γιάννη Μπουτάρη. Μιλάει ήρεμα, για πράγματα που ίσως και να έχουν κάποιο ενδιαφέρον για τον μέσο Άγγλο που ακόμα βλέπει τηλεόραση μετά την ήττα της Αρσεναλ στο Champions League: τα ελληνικά κρασιά, τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της ελληνικής οινοπαραγωγής, την ελληνική περιβαλλοντική πολιτική (την ποιά;), τον αλκοολισμό. Μερικά πλάνα από τους όμορφους αμπελώνες και το Νυμφαίο… ησυχία.

UPDATE: και αυτή τη στιγμή (15.25') παίζει Βίσση στο BBC radio 1!!!! God, what have I done to deserve this???? Is this a sign????

Desperate times, desperate measures...

Κάποιοι συνάδελφοι επέστρεψαν μόλις από ένα συνέδριο στην Ουάσινγκτον DC όπου λένε πως όλες οι συζήτησεις περιστρέφονται γύρω από την επικείμενη (;) πρόταση impeachment του George Dubya (εμείς πάλι εδώ δεν έχουμε πάρει είδηση τίποτα)

"Καπάκι" σκάει και ένα e-mail με συνημμένη αυτή τη φωτογραφία:

πάρτε κι ένα blogάκι κι ένα site (Impeach Bush "because we love america!" :-P)

A dyslexic guy walks into a bra…*

(συναυλιών συνέχεια)

Η Σ. είναι αγαπημένη μας φίλη, η οποία μας επισκέπτεται περίπου 3 φορές το χρόνο. Είναι η Σ. νο.2, μιας και υπάρχει και άλλη αγαπημένη Σ. και με τον Νικόλα πάντα καταφέρνουμε να μιλάμε κανένα 3λεπτο προτού συνειδητοποιήσουμε ότι εγώ μιλάω για τη μία και εκείνος για την άλλη. Every time! :-P

Η Σ. λοιπόν είναι συχνός επισκέπτης, πάντα οργανωμένη, με την ατζέντα της, ενημερωμένη περί άπαντων πολιτιστικών τεκταινόμενων, the perfect guest, μπορεί να μένει σπίτι σου and you barely see her at all. (ok, that makes me sound as a bad host…)

Αυτό που με κάνει να την περιμένω πώς και πώς όμως είναι οι συναυλίες: myself notoriously bad at finding out about and booking tickets for concerts, έχω τη Σ. να με οργανώνει κανένα-δύο μήνες νωρίτερα. Συνήθως επιλέγει εκείνη και εγώ ακολουθώ αδιαμαρτύρητα, it feels nice to give up control, esp. on things that doesn’t matter that much.

Το αποτέλεσμα είναι να έχω δει μερικά πολύ καλά concerts και bands που δε θα έβλεπα ποτέ διαφορετικά. The Kills (wow!), Le Tigre (performance όλα τα λεφτά), Von Bondies (ok, I have no recollection whatsoever of this! I only know I saw them because S. showed me a few photos of that concert the other day. I wonder why... It couldn’t have been that bad…) και άλλους.

Αυτή τη φορά πήγαμε στην Jenny Lewis. Η μουσική της κινείται μεταξύ country και indie pop. Εδώ ένα τραγούδι με τους Rilo Kiley. Τα προσωπικά της κομμάτια, από το debut solo Rabbit Fur Coat που βγήκε πρόσφατα, είναι πολύ πιο country και μου αρέσει πολύ. Δυστυχώς δεν έχω κανένα και το DC++ "δεν παίζει" σήμερα. Αν τα βρείτε όμως πουθενά, μην τα χάσετε! (Στο website της μπορείτε να ακούσετε μερικά)

Jenny Lewis and The Watson Twins, φωνάρες και οι τρεις, ειδικά η Lewis που ήταν και μία κούκλα. Με μακριά, ίσια κόκκινα μαλλιά, και ενα λουλουδάτο μακρύ φόρεμα, she was like she has just stepped out of the ‘70s. The whole gig was really engaging, ακόμα και για μένα που δεν είχα ιδέα. Κάποια στιγμή όλο το κοινό συμμετείχε με coin percussion, επρόκειτο για την πιο ζεστή ατμόσφαιρα που έχω ζήσει ποτέ σε συναυλία, επιβεβαιώνοντας κάτι που από καιρό αισθάνομαι: το Shepherds Bush Empire είναι μακρόθεν ο καλύτερος απο τους μικρούς/ μεσαίους συναυλιακούς χώρους. (και ναι, τελικά, σιχαίνομαι το Astoria!)

Support έπαιξε ο Johnathan Rice (και όχι, δεν έκανα mispelt το όνομά του!), η Σ. σχολίασε πως έχει βαρεθεί όλους αυτούς που κλαίγονται με μία κιθάρα αλλά εμένα μου φάνηκε cute.

If you feel like it, you should look both of them up.

*το μοναδικό ανέκδοτο που ξέρει η Lewis

Η φώτο από τη συναυλία από εδώ

Sinik: Sang Froid

Μέσα στα πλαίσια του συνεχούς ψαξίματος έμπνευσης για συγγραφή μουσικής και στο κατοχικό σύνδρομο του τα-κατεβάζω-όλα-από-το-mininova, βρήκα το νέο μπουμπούκι του Γαλλικού Hip Hop.

Ο τύπος λέγεται Sinik, είναι Γάλλος, λευκός (ναί, ακόμα παίζει ρόλο τι φυλή είσαι στους κύκλους του Rap), 26 ετών και κατάγεται από το Les Ulis, που όλως τυχαίως είναι και τα κεντρικά της εταιρίας μου (Έλα ρε πατρίδα !!!) Βγήκε Best French Hip-Hip Artist of the Year 2005, και νομίζω ότι του αξίζει.

Ψυχραιμία παιδιά...

Και ναι λοιπόν το παιδί είναι πολύ καλό. Μουσική αστέρι, πολύ καλό flow, παραγωγή επίσης, και lyrics που αποφεύγουν (αρκετά) τα hip-hop κλισέ. Είναι το δεύτερο album του που βγήκε πρόσφατα και λέγεται Sang Froid (ψυχραιμία), το οποίο ακολουθεί το debut album Le Main Sur Le Coeur (με το χέρι στην καρδιά, καλά παιδί μου σε πιστεύουμε).


...μέχρι που ακούω το απαραίτητο πια τραγούδι που κάθε καλός rapper πρέπει να συμπεριλάβει στο cd του, το τραγούδι για τη μαμά (Kanye West, Eminem, ο δικός μας το Παιδί Θαύμα, κλπ κλπ).

Και εκεί που είμαι σήμερα το πρωί στο Tube και τον ακούω στο ιΠόδι παίζοντας Quadrapop στο κινητό για να περάσει η ώρα (πολύ κόλλημα, παρα λίγο να χάσω τη στάση), ακούω τον παρακάτω στίχο στο Precieuse και παρα τρίχα να μου φύγει το κινητό από τα γέλια...

Parce que tu sais, je me nourris de ce rêve un peu fou
De t’offrir une cuisine de la superficie d’un stade de foot

Σε ελεύθερη μετάφραση...

Ζούσα πάντα μ'ένα όνειρο λίγο τρελό
Να σου κάνω δώρο μία κουζίνα σε μέγεθος γηπέδου ποδοσφαίρου

...!!!

Τι να πείς τώρα...;

http://www.sinik609.com/

I've been looking at the audience...

...and 3 of you are actually not bad-looking....

HOW CAN YOU COME BACK FOR MORE????

Who Put the 'M' in Manchester

έτοιμη να φύγω για την "ειδυλλιακή" πόλη του βορρά...

ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι πάλι δε θα έβρισκα εισιτήρια για Λονδίνο, όπως έγινε και στο You are the Quarry. Δεν είμαι μέλος του fan club και το πρωί που διατέθηκαν στην αγορά ήμουν πνιγμένη. Το ίδιο μεσημέρι είχαν μείνει μόνο κάποια για το Portsmouth αλλά κάτι το σύνηθες procrastination μου (που δεν το έχω όμως ποτέ για εισιτήρια θεατρικών παραστάσεων, I wonder why...), κάτι η αργοπορημένη απάντηση του Nick D στο e-mail μου, δε βρήκα ούτε για εκεί.

Σιχαίνομαι τους ticket touts (πριν 2 χρόνια ζήτησαν από τον Ν. 200 λίρες για τους Radiohead!!! Σιγά καλέ, δίνω τα ίδια λεφτά σε drugs και έχω τους Radiohead σπίτι μου!) αλλά μιας και να τον δω live είναι κάτι που έχω αποφασίσει ότι πρέπει να κάνω προτού φύγω από αυτή τη χώρα, κοίταξα στον major tout: ebay. Manchester Opera House λοιπόν, Κυριακή βράδυ. Ευκαιρία να δω και ένα φίλο ο οποίος με έχει καλέσει επανειλημμένως.

Χθες το βράδυ, μερικοί δισταγμοί (ωχ, που θα τρέχω τόσα χιλιόμετρα, χαλάει και ο καιρός, τη Δευτέρα θα πρέπει να πάω κατευθείαν στη δουλειά) but now, I'm excited! Ο M μπορεί να μένει στο LA πλέον but Manchester is still his home city. Ο Δ. βρήκε δουλειά οπότε απόψε θα το γιορτάσουμε και εγώ θα πάω για πρώτη φορά στο Μαντσέστερ (ok, delete the last one)!

Memory Like An Elephant

Περπατώντας αργά το απόγευμα στην Pall Mall συνάντησα αυτό:

για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου το μυαλό μου πήγε σε τρομοκρατικό χτύπημα (το συνειδητοποίησα αρκετά αργότερα και αφού ήμουν στο λεωφορείο.. τι σου είναι το υποσυνείδητο...) αλλά υπήρχε μία περίεργη ησυχία, οπότε πλησίασα...

Κάτι που έμοιαζε με τεράστια time capsule είχε καρφωθεί στο δρόμο, ανασηκώνοντας την άσφαλτο ενώ καπνοί ανάβλυζαν από τον κρατήρα. Πιτσιρίκια αποσβολωμένα μένουν να κοιτούν. Οι μεγάλοι σαν καλοί τουρίστες στην ίδια μας την πόλη κοιτάμε μέσα απο την LCD οθόνη:



























Παραδίπλα μία ντάνα με αντίτυπα τετρασέλιδης παλαιού στυλ εφημερίδας με το όνομα The Jules Verne παραθέτει απόσπασμα από The Sultan's Elephant του ιδίου. Τι ωραία που γράφει ο άτιμος! (δε μας έφταναν δηλαδή όλα τα υπόλοιπα βιβλία άντε να ξαναδιαβάζουμε και Ιούλιο Βερν! Ήμαρτον δηλαδή!) Το εξώφυλλο έχει αυτή την όμορφη ζωγραφιά:

κινεζάκια γιατί στην ιστορία ο ελεφάντας ταξιδεύει στο χώρο και τον χρόνο και φτάνει στην Canton (Guangzhou αν δεν απατώμαι)

Κοιτώντας στο Google συνειδητοποιώ πως η κάψουλα είναι στην πραγματικότητα διαστημόπλοιο και το όλο happening αποτελεί μέρος μεγαλύτερου θεατρικού δρώμενου από το γαλλικό Royal de Luxe. Ξεκίνησε σήμερα και θα κρατήσει μέχρι την Κυριακή οπότε εάν δείτε κανέναν ελέφαντα να κυκλοφορεί κατά St James Park μεριά μην ανησυχήσετε! Περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ και άλλη φορά να διαβάζω την εφημερίδα και το Time Out πιο προσεκτικά!

σύμφωνα με την ιστορία ο Σουλτάνος θέλει να φτιάξει μία χρονομηχανή για να βρει το κορίτσι που στοιχειώνει τα όνειρά του. Την κατασκευή του την αναλαμβάνει ένας μηχανικός. Παρακάτω ένα θαυμάσιο απόσπασμα, αφιέρωμα σε όλους τους engineer φίλους:

The scientists had no faith in this plan and handed the problem over to an engineer nobody had ever heard of. He, lacking a certain rational perspective, jumped at this unexpected opportunity of adding his name to the roll of legendary scientific geniuses.
His attempts to convert giraffes and monkeys into machines over a number of years proved disappointing. Not that his regime of mechanisation harmed the animals, but he could not induce them to cooperate with the treatment. Besides, their powers of memory were too limited, they could not concentrate for long enough to go back in Time. Only an elephant would be able to do that.

She looks more than capable of getting whatever she wants

going wherever she wants, doing whatever she wants, having whoever she wants....

By Seattle Weekly Readers

Toy goddess

'Tis rather dog-in-the-mangerish of Mattel to object to feminists playing with their Barbie ("Seal of disapproval," Books, 3/2 [αναφέρεται στη μήνυση που έκανε η Mattel σε ένα μικρό φεμινιστικό εδοτικό οίκο γιατι χρησιμοποίησε την εικόνα της Barbie, για το βιβλίο του Adios Barbie] ). I mean, they should allow everybody to play with Barbie in their own way (including in print). After all, that's what toys are for! But I think that Barbie-playing pre-adolescent girls still have it over Barbie-playing feminists. I contrast my golden 'Barbie on a Stick' (she's crucified on a cross of narcissism!), done by a feminist and sold to me at a Fremont street fair, with some really nicely outrageous butch-punk Barbies that I saw done by a smart little pre-adolescent girl.
Barbie's like a Marvel Comics Super-Heroine, but ruling an entirely different domain in an entirely different way. She looks more than capable of getting whatever she wants, going wherever she wants, doing whatever she wants, having whoever she wants (like Zeus), in an absolute orgy of female pre-adolescent wish-fulfillment. A toy goddess, in other words; uniquely American, continuingly contemporary (can you appreciate the irony that a toy company is responsible for her perpetration and well-being—and that they are driven by sales and profit on this—thus pandering much, much, much more to the tastes of pre-adolescent girls than any religious establishment ever would? Delicious!). And so, I feel that the feminists are justifiably outraged if Barbie's influence extends beyond that of a mere toy. No red-blooded American woman wants to have the ideals of any goddess permanently imposed (imprinted?) on her; be it Barbie, Vogue models, The Shesus, Virgin Mary, Kali/Durga, The Plain Woman, etc. And I can't blame them for having those feelings. Us men have had to stagger under the idealistic load of Jesus, YHWH, Allah, Confucious, Buddha, and all of those other male gods for centuries now; and the burden is considerable (and just as narcissistic in its own way).
ROBERT S.VIA E-MAIL

το παραπάνω μου το έστειλε η Sage που στην ηλικία της θα έπρεπε να ξέρει ότι μία είναι η Toy Goddess: η Bi Bi Bo γιατί α. she has real curves και β. έχει τη μόνη ανεκτή απόχρωση ξανθού (trashy blonde)! :-P

Tate Modern rehang

καλά νέα για την Tate Modern αλλά για αυτό εξαφανίστηκαν και οι δύο Bonnard ;;;;; Φέρτε τους πίσω!

Πίσω για λίγο

Πρώτη πραγματικά άβολη πτήση με ΒΑ, το πλήρωμα σαν να σιχαίνεται τη ζωή του που πετάει για Αθήνα απόγευμα Πέμπτης. Κατά ένα θαυμαστό τρόπο, καταφέρνουν να λούσουν τον διπλανό μου με καφέ και την παραδιπλανή με το νερό της... Εγώ βγήκα απο το μακελειό στεγνή. Note to self: ποτέ ξανά ΒΑ από Gatwick, όποια και να είναι η διαφορά στην τιμή

First day at home: It takes about a few hours before the guilt trip starts. NTS: τι θα κάνω με αυτό το θέμα;;; πρέπει να το κοιτάξω. First stab: Οι γονείς μου, ένα καθόλα αυτάρκες ζευγάρι ζουν μία μοναχική ζωή. (αρρργκ!) Second: Αγαπώ τον μπαμπά μου, έχω συμφιλιωθεί με την δυσκολία του να εκφραστεί συναίσθηματικά, δεν έχω πρόβλημα, I can handle him very well. Οι άλλοι όμως;
Παρατηρώ πάντως με κάποια ικανοποίηση ότι τα 2 λεπτά που χρειάζονται before he drives me up the wall έχουν αυξηθεί βαθμιαία σε 3.

It’s good to be back in my old room. Μετά απο 3 μήνες, ξανακοιμάμαι καλά, χωρίς διακοπές. Πολλά πράγματα όμως, τι θα γίνουν όλα αυτά τα πράγματα; Φαντάζεσαι να αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν αυτό το δωμάτιο κάπως αλλιώς; Τι καλά που δε ζούμε στην Αμερική. But still… Αρχίζει εκκαθάριση η οποία κρατάει 3 μέρες και κατά την οποία πετιούνται 9 τσάντες πράγματα. Άρθρα (μα καλά εκεί κατά το ’95 τι έκανα; Στο λύκειο δε διαβάζαμε καθόλου; Μήπως νόμιζα ότι θα τα χαρίσω στο αρχείο του κράτους;;; out they go) Περιοδικά (οκ, εδώ είμαι σίγουρη ότι πέταξα και πράγματα που δε θα πέταγα υπό ΚΣ. Ευτυχώς δεν έχω χρόνο να σκεφτώ τι έφυγε.) Ένα μικρό έπιπλο και ένα σωρο άλλα μικρόπράγματα. Οι γονείς μου πανευτυχείς (ρε συ, λες όντως να θέλουν να το κάνουν γυμναστήριο;)

H γνωστή κιτς ομορφιά της γειτονιάς. Τα σκουπίδια είχαν μαζευτεί, οι scruffy looking νερατζιές σπάνε μύτη, ο αέρας είναι ζεστός και οικείος. Οι φοίνικες στην παραλιακή είναι ανησυχητικά κίτρινοι. Πρώτη βόλτα, Ι miss driving so much, έστω και αν πρέπει να ξανασυνηθίσεις το ότι χρειάζεται να αλλάζεις λωρίδα οχτώ φορές το λεπτό για να μη χαλάσεις το χαοτικό, ρευστό σκάκι που παίζουν οι υπόλοιποι. Ρε λέμε, καθήστε σε μια μεριά, πού νομίζετε ότι θα πάτε;;;;

Silver linings: αν είναι να σε κλέψουν, καλό είναι αυτό να γίνει λίγο πριν τα γενέθλια σου όπως στη δικιά μου περίπτωση. Με τα δώρα όλα αντικαθίστανται, εκτός από την ψηφιακή. (Up for a canon ixus 750 anyone? Anyone?) Ας μην είμαστε αχάριστοι, το αδερφάκι μου (μετά της μαμάς) 'ξηγιέται fancy κινητό οπότε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η εικόνα ξαναμπαίνει στη ζωή μου... (γίνομαι αυτή που κοροιδεύω, στοχεύοντας με ένα κινητό ό,τι απλά θα έπρεπε να απολάμβανα με το μάτι (ή με την ψηφιακή).

Ανώμαλες προσγειώσεις: εκεί που το σύνηθες σπάσιμο είναι η χαμηλή ταχύτητα της dial up, συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις καθόλου υπολογιστή. Και δεν έχεις φέρει και το laptop. Χμ, άντε τώρα να επιχειρηματολογήσεις στους γονείς σου ότι χρειάζονται να σκάσουν 1000 ευρώπουλα για να ρίχνουν ηλεκτρονικές πασιέντζες. Ο Νick D, master of recycling, στήνει μηχάνημα από τα υπάρχοντα υπόλοιπα: το νέο desktop έχει αυτό το wallpaper, να το έστελνα στον Bruce;

Είμαστε Ευρώπη*:
Έβγαλα ταυτότητα σε λιγότερο από δύο ώρες.

Τελείωσα με ΔΙΚΑΤΣΑ σε 5’ (Μεγ. Πέμπτη, με τρεις ώρες ύπνο και κεφάλι καζάνι μετά από το πάρτυ -ένα είναι το Πάρτυ- ήμουν ο μοναδικός μη δημόσιος υπάλληλος στο κτίριο)

*(εντάξει λέμε και καμία μλκια, σε όσους το είπα μου είπαν ότι απλά κωλοφάρδησα)

Λίγη τηλεόραση:

Ο Μάκης Ψωμιάδης (φτου φτου κακά!) τραγουδαέι Καζαντζίδη στην ΕΤ3 (Ασχολίαστο)

Πολλοί άλλοι διάφοροι κάνουν το ίδιο σε άλλα κανάλια και μετά τσιφτετελίζονται – νομίζω ότι τους είχα ξαναδεί να κάνουν το ίδιο τα Χριστούγεννα. Μήπως έχουν ξεμείνει από τότε; Μήπως το ταξί ξέχασε να πάει να τους πάρει από το κανάλι;;; μυστήριο

Μεγ. Πέμπτη, μες στην post θολούρα του πάρτυ μία ταινία με τον φτωχό πλην τίμιο μπουζουξή Ξανθόπουλο έχει ως score το Windmills of your mind. E;

Σχεδόν όλα τα ελαφρο/χοντρολαϊκά βιντεοκλιπ μοιάζουν με διαφημίσεις του νέου κατοικείν: ήτοι, είμαι σε ένα ψιλόαδιάφορο εώς κακόγουστο αλλά σίγουρα μεγάλο σπίτι όπου περιφέρομαι θλιμμένος/-η και ακουμπώ τα έπιπλα/το τζάκι/ τις κουρτίνες κλπ. Ενίοτε η κάμερα κάνει gros στον τραγουδιάρη ο οποίος την κοιτάει θλιμμένα και αισθαντικά.

Μεσημεριανή ζώνη: ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ τι έχει συμβεί

Θέατρο:

Φίλοι: :-))) πολλή λιακάδα και πολύ ξενύχτι.

Σχέδον όλοι going through a rough patch.

ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Σας σκέφτομαι

Διαιώνιση του είδους:

Αφού μου πήρε κάποιους μήνες να χωνέψω ότι α. My brother got married και β. my brother got married and will become a father, έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί για το ευχάριστο γεγονός. Δυστυχώς ο ανηψιός μου την έσκασε, επιβεβαιώνοντας ότι, από τον μπαμπά του / αδελφό μου, έχει πάρει τουλάχιστον τη συνέπεια στα ραντεβού....

και τώρα Λονδίνο....
















ευτυχώς είναι ανθισμένο και πανέμορφο