Η εβδομάδα περνάει σα νερό. Μεταξύ της αίσθησης της προσμονής και της βαρεμάρας του βροχερού Λονδίνου αισθάνομαι πως έχασα άλλη μια βδομάδα από τη ζωή μου. Κι όμως, τα βάζω κάτω:
* The Rose Tattoo στο γκρίζο Southbank. Ωραία η αίσθηση να τα βρίσκεις όλα έτοιμα, να κανονίζει κάποιος άλλος τις εξόδους κι όχι εσύ. Δυστυχώς, χωρίς να το θέλω, κάνω αυτό το εκνευριστικό που κάνουν οι άλλοι όταν αγοράζω εγώ τα εισιτήρια– φτάνω με 10’ καθυστέρηση. Μπαίνω στις μύτες στο πίσω μέρος του Ολίβιε και περιμένω το τέλος της σκηνής για να χωθώ δίπλα στον Δ. την ώρα που η Σεραφίνα μιλάει για την εξημέρωση του άντρα. Καταλήγει: But if he was tame - would the woman want to hold him? Huh?
Χα!
μετά βλακειούλες:
* Με τη βοήθεια ενός γιατρού, διαγιγνώσκω την ακριβή μου ασθένεια: acutelazinesswithdelusionalambitions
* Πατεντάρω τη λέξη λατέρνατιβ (laternative) για όλους αυτούς/εμάς που προσπαθούν/ούμε τόσο πολύ να μοιάζουν διαφορετικά ίδιοι. Παιδιά, ψυχραιμία με τα πλαστικά αξεσουάρ. Οι φωτογραφίες μας στο μέλλον πάντως θα έχουν πλάκα.
* Μιλώντας για πλαστικό και φωτογραφία, αποκτώ μίαtoycamera (lomographyhereicome)
* Αφιέρωνω ένα χαζό τραγούδι στο ίδιο ακριβώς άτομο που μου το είχε αφιερώσει πριν 7 μήνες. Το δέχεται με τακτ.
* Αγόραζω επιτέλους Heely’s. Βέβαια δεν είναι δικά μου παρά για ένα μικρό αγόρι του δημοτικού αλλά λίγο ακόμα και θα μου έκαναν. Λίγο θάρρος να βρω και σύντομα θα σπινιάρω στην Abbeyrd.
* Επιτέλους γεύομαι το πρώτο γλυκό βερύκοκο του καλοκαιριού, λίγη ξινή η φλύδα αλλά το μικρό αυτό γεγονός μου δίνει χαρά. Για την παρέα της Τετάρτης παίρνω το πρώτο μου καρπούζι στο Λονδίνο το οποίο όχι μόνο τρωγόταν … είχε και κουκούτσια (χθες το βράδυ το είδαμε και αυτό στο Σέπερντς Μπούς: σανδία σιν πεπίτας!). Κανένα κεράσι ακόμα.
* Επιτέλους ο πατέρας μου είναι εκτός νοσοκομείου, στο τηλέφωνο πλέον μαθαίνω όλες τις λεπτομέρειες: ο χειρούργος εξετάζει τα μετρητά στο φάκελο με τα λεφτά που ο ίδιος είχε αρχικά ζητήσει και δηλώνει με αγένεια πως τελικά δεν είναι αρκετά (δεδομένης της απρόβλεπτης δυσκολίας του χειρουργείου). Η πρώτη μου αντίδραση είναι παιδική: καταριέμαι φωναχτά να του καεί το σπίτι. Η επόμενη το ίδιο: θέλω να του γράψω ένα γράμμα λέγοντας πως αν το επάγγελμα του δεν αποδίδει αυτά που χρειάζεται ίσως θα έπρεπε να γίνει νταβατζής!
Αν δεν ήξερα τη μητέρα μου, θα έλεγα πως διακρίνω μία νότα θριάμβου στη φωνή της. Με αυτή την εξέλιξη η διαφωνία που έχουμε εδώ και κάποια χρόνια (από τότε που μπλέξαμε σε αυτή την περιπέτεια) για το αν θα πρέπει να πληρώνουμε τους γιατρούς και αν η στάση των συγγενών των ασθενών υποδαυλίζει το φαινόμενο, έρχεται πλέον στο τέλος της. Είναι σαφές πως έχω ηττηθεί. Σκέφτομαι την Αμαλία. Και εύχομαι να τους καεί και το ιατρείο μαζί.
* Δεν πάμε στο favelachicparty (sic) αλλά βλέπουμε 3 ταινίες: LonesomeJim (++) Shooter (+), Neledisà personne(+++). Και βοηθάμε χαράματα μία έκθεση να ανοίξει. Και πολλή μουσική, και αυχενικό και CTSκαι φλίκερ και πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή και γενέθλια και οι φίλοι που φεύγουν. και τώρα βέβαια αντίστροφη μέτρηση
Την Tracey Τhorn την αγαπώ πολύ. Πολλές φορές τη σκέφτομαι να τραγουδάει κομμάτια τζαζ και πράγματα άλλα, πολύ διαφορετικά. Τους Everything But The Girl τους έμαθα με καθυστέρηση, στα 19, με το Walking Wounded αλλά μετά από αυτό, το Eden, το Idlewild και το Language of Life που έπεσαν στα χέρια μου τα έλιωσα. Τους στίχους του Walking Wounded μπορούσα και ίσως μπορώ ακόμα να τους απαγγείλω από την ανάποδη (όχι, δεν κρύβουν κανένα σατανικό μήνυμα). Αντιθέτως, τον τελευταίο της σόλο δίσκο δυστυχώς δεν μπόρεσα, κι ας είχε τόσες αναφορές στην αγαπημένη μου πόλη, δοκίμασα να τον ακούσω δυο φορές, πάντα ήμουν αφηρημένη, ξεκίναγα να κάνω άλλα πράγματα, μου φαινόταν λίγο κενός, αναπολούσα το drum'n'bass του Walking Wounded, αν την ήθελα σε κάτι «μοντέρνο», την προτιμούσα εκεί.
Μήπως αλλάξω γνώμη, την έβαλα στο mp3 player πριν 2 μήνες και χθες στο λεωφορείο έπεσα πάλι, χωρίς να το θέλω, πάνω της, συγκεκριμένα στο grand canyon (το οποίο για κάποιο λόγο εμφανίζεται πρώτο στο playlist). Για λίγο σκέφτηκα πως οι στίχοι του ίσως να έκαναν μια ωραία εισαγωγή για ποστ
(I think you've come home Open up the door and step inside So many people who feel the way you do Their sweetest dreams have always been denied Lock the past into a box and throw away the key And leave behind those days of endless night Everyone is waiting Everyone is here Step out of the woods into the light)
αλλά γρήγορα το πήδηξα πάλι και πήγα στο πιο πάνω κομμάτι και μετά πιο πάνω ακόμα. Χαζεύοντας τους τίτλους στο mp3 player παρατήρησα πως εκτός από εντελώς άσχετοι μεταξύ τους, δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικοί του τι ακούω αυτόν τον καιρό. Ακόμα πως είναι φουλ γυναίκες. Αυτό για κάποιο λόγο μου αρεσε. Από τα 91 κομμάτια, μόνο 2 ξώφαλτσα αντρών που και τα δύο αναφέρονται σε γυναίκες, το Alice του Tom Waits και αυτό του Ray Charles. Στα υπόλοιπα, το τελευταίο cd της Bjork, δύο δίσκοι της Camille, ένας Dianne Reeves, το τελευταίο των Cocorosie, Feist, Joan As Police Woman, ένα μελό της Βάνου που νομίζω πως κατέβασα από τον τουρίστα, ένα μελό της Τανάγρη και ένα της Πασπαλά που λατρεύω.
Ακούγοντας το, κλείνω τα μάτια μου και περπατώ στη ζεστή άσφαλτο κάτω από τα χνούδια που ξερνάν οι λεύκες στο Φάληρο. Θα ήταν ωραία να το ακούσω μόλις φτάσω στην Αθήνα αλλά με τόση ζέστη και φασαρία και σκόνη, σίγουρα θα χάσω κάθε διάθεση. Ας το ακούω μόνο στο Λονδίνο και να αναπολώ.
Εκεί στην Πασπαλά ήρθε και έκατσε δίπλα μου ένα μικρό κορίτσι, 9 ή 10 χρονών που μάλλον γυρνούσε από το σχολείο. Για λίγο έκανα να φανταστώ πως ήταν εγώ μικρή αλλά ξανακοιτώντας το συνειδητοποίησα πως ήταν μάλλον απίθανο. Δεν ήταν αρκετά ξανθό και παραήταν φρόνιμο, ήρεμο και με μία κοτσίδα τόσο καλοχτενισμένη. Εγώ πάλι μικρή, γυρνούσα σπίτι τα μεσημέρια σκοτωμένη και με τα κοτσίδια μου ανάκατα, μου ήταν αδύνατο μετά τα παιχνίδια να φορέσω το κοκκαλάκι μου έστω και μια φορά σωστά, πάντα ανάποδα. Σε 2 λεπτά η μικρή δίπλα μου είχε βγάλει και το δικό της walkman, μικρό και πολύ σινιέ, σαφώς καλύτερο από το δικό μου … πώς θα μπορούσε να'ναι αλλιώς άλλωστε; Βέβαια το λεωφορείο έκανε 3 στάσεις μέχρι να ξεμπλέξει το κουβαράκι με το καλώδιο των ακουστικών της θυμίζοντας μου έτσι αυτό το ποστ του Thas. Όταν πια τα κατάφερε, δεν ξέρω τι άκουγε, σε όλη όμως την υπόλοιπη διαδρομή κουνούσε το κεφάλι της ρυθμικά και ψέλλιζε κάτι λόγια.
I wasn't much thrilled by Empire or anything by him but I find it extremely annoying that you can never find tickets for anything in this bloody country and I would like to see this.
(yes, I know: I should read their newsletters more carefully and yes, if i go there half an hour in advance, I would probably sneak in but... aaargh!)
ψιχάλιζε σε όλο το δρόμο, ίσα που πρόλαβα να περάσω την πόρτα του σπιτιού μου προτού μουσκευτεί η εφημερίδα και το πακέτο από το ταχυδρομείο. μετά μεγάλο μπουμπουνητό και η καταιγίδα άρχισε, έτρεξα και κατέβασα τα παράθυρα, τα κεριά, το router στο περβάζι είχαν ήδη βραχεί.
jamie stewart, of xiu xiu, keeps a kind of blog here. the other day i couldn't help but smile while reading his...
hotline cat poems
when cats meow they say , i dont care for hello or men that are perfect are they liars? its not relly poem but its totally ok beacuse i don't give a fuck ooooooooooooooooooooooooooooooooooooh
= cats are very east to pet if they like you alot but if they dint you cant pet them cat =
screaming really loud screaming so much screaming amd meowing so loud loud screams and meowsput you in fucking cat handcuffs! = shannon says cats are pretty nice. dont let your life be governed by what disturbs you. = will feral cats abound wandering in my back yard i fear for their lives
a day later he wrote:
I CANT STAND TO EVEN WALK IN A StraIGHT LINE FROM ONE WORRY TO ANOTHER LINE #16 FUCK YOU MYSELF!!!!!!!!!!!!!!
ξάπλωσα νωρίς, ήθελα να κοιμηθώ όσο πιο πολύ θα άντεχε η πλάτη μου στο μέτριο στρώμα. Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο όμως, κατά τις 4.30 με ξύπνησαν οι πόνοι της περιόδου… με αυτόν τον πόνο που δε σου επιτρέπει να συγκεντρωθείς σε τίποτα και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου παρέμεινα στο κρεβάτι να στριφογυρίζω σε αναζήτηση ανακούφισης μέχρι που ξανακοιμήθηκα δύο ώρες αργότερα. Σε αυτές τις δύο ώρες, σκόρπιες σκέψεις και ασύνδετες στο μυαλό αντιστέκονταν σε συνειρμούς, στην αρχή είχαν μόνο εικόνες, καθόλου λόγια: ένα σπίτι γεμάτο βιβλία και ένα πολύ παλιό πλυντήριο στη Νικηφόρου Ουρανού, με το οποίο θα γειτνίαζα αν μπορούσα να νοικιάσω εκεί ένα δυάρι να μένω όποτε είμαι Αθήνα. Άλλο ένα άδειο, μια τρύπα ουσιαστικά από αυτά που νομίζεις πως υπάρχουν μόνο στο εξωτερικό (το μπέντ σιτ στο χόλογουεη ρόουντ ας πούμε), κατεβαίνοντας το Λυκαβηττό προς την Αλεξάνδρας για αστυνομικούς ή για φοιτητές ή για παιδιά της επαρχίας που ψάχνουν την τύχη τους. Το είχα ξεχάσει εντελώς, όχι πως είχε και τίποτα να θυμάσαι, μόνο έναν ανεμιστήρα οροφής που είχε ματσακέψει ένα από τα ντουλάπια – ή θα άνοιγες το ντουλάπι ή θα δροσιζόσουν, στο μυαλό της κατά τ’ άλλα μοδάτης ιδιοκτήτριας αυτές δεν ήταν δύο πράξεις που θα μπορούσαν να συμπίπτουν. Μου ήρθε ακόμα η εικόνα πως γυρνάγαμε γύρω-γύρω στα 20 του τετραγωνικά, λες και πως όσα περισσότερα βήματα κάναμε, τόσο θα το τεντώναμε να μεγαλώσει. Ίσως να γινόταν και μία ερωτική φωλιά αν ήσουν μόλις 18 ή αν αυτή η πόλη ήταν λίγο πιο μικρή. Μετά θυμήθηκα και την άλλη γκαρσονιέρα, σε μία πανέμορφη πολυκατοικία πίσω από το έλενα το νοσοκομείο. Με κάτι ξεφτισμένες πόρτες παλιού ξενοδοχείου και μία (γυναίκα θα’ ταν;) παραδίπλα να έχει βανδή στο τέρμα. Και έξω σκόνη και πολλή ζέστη και να κολλάς και να είσαι ακόμα ηλιοκαμένος από τις διακοπές και να αισθάνεσαι κάτι που προσομοιάζει την ευτυχία αλλά δεν είναι και ένα δανεικό κόκκινο αμάξι παρκαρισμένο αλλού για αλλού. Μα για ποιο απίθανο λόγο το μυαλό μου ταξίδευε στο αθηναϊκό ρήαλ εστέητ ενώ είμαι στο λονδίνο και αυτά είναι πια τόσο παλιά που μοιάζουν να έχουν συμβεί σε άλλον; Μάλλον η αφύσικη ζέστη, και τα δέκατα της περιόδου και αυτό το χειμερινό πουπουλένιο πάπλωμα που πρέπει πλέον, επιτέλους να μαζέψω.
Μετά οι εικόνες έγιναν λόγια, λόγια διαφορετικών ανθρώπων που άκουσα την ίδια μέρα και που τυχαία ταυτίζονται: when i leave london, you haveto come and visit meμε χαμόγελο αλλά βλέμμα που να εκλιπαρεί pls, don't show u r sad καιπρέπει να έρθεις να μας δεις στην Κοπεγχάγη, κλέψε ένα σαβ/κο και έλα. Στα δεύτερα λόγια δεν είχα εικόνα αλλά μπορούσα να τη φανταστώ. Εντάξει, σημασία έχει πως ο κόσμος προχωρεί και θα τους ξαναδείς σε άλλους χώρους και ίσως χώρες, θα τους μάθεις σε άλλα σπίτια (όπου θα κοιμηθείς σε ξένα κρεβάτια και μετά από χρόνια θα σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς τη διαρρύθμιση των σπιτιών αυτών και πού έπεφτε η πόρτα). και μερικούς από τους ανθρώπους δε θα τους δεις, ούτε αυτούς, ούτε το σπίτι τους, ποτέ ξανά.
Όπως προστάζει ο νόμος του μέρφυ και η δράση των παυσίπονων ένας γλυκός ύπνος με πήρε 20’ πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Εκεί πρόλαβα να δω πως τρέχω να κάνω κάτι που δεν προλαβαίνω ποτέ.
To Cinzano Bianco μου θύμισε αυτό (δεν ήξερα τι εστί Cinzano πριν από αυτό το ποστ-ορόσημο :-) και όλο το ποστ του δυστροποπ είναι ό,τι καλύτερο διάβασα σχετικά/ άσχετα με το θέμα του προχθεσινού ποστ.
Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time? Are you really gonna do it this time?
δεν ξέρω αν ήταν όλη η ξένη μουσική που ακούγαμε από το μεσημέρι ή η ποσότητα βότκας στο αίμα αλλά για αρκετή ώρα δεν ήξερα αν όντως δεν είχα ξανακούσει αυτό το κομμάτι ή απλώς είχε περάσει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που το είχα σχεδόν ξεχάσει...
βάζοντας το στην πραγματικότητα μου, σήμερα, θα έλεγα πως ηχηρή είναι η μουσική και σιωπηλή η μοναξιά.
Ωχ αμάν, αμάν Και ως πότε τούτη η άμυνα και ως που θα μας βγάλει Ακούω μόνο το mp3 player....
Σκέφτομαι πως θα ήθελα να τους ξαναδώ – αγγίζοντας υψηλά επίπεδα μαζοχισμού σύμφωνα με τους φίλτατους εδώ. Αλλά γαμώτο, ναι, ήθελα κι άλλο τον περασμένο μήνα στο Empire και τώρα ξέρω ποια ακριβώς κομμάτια μου αρέσουν από τον καινούριο δίσκο, ποιοι στίχοι μου λένε τι. Ίσως στην Αθήνα το κοινό να είναι και πιο συντονισμένο – εδώ μιλούσαν όλοι μεταξύ τους, ο δε μπαρμαν δίπλα μας δεν κρατιόταν από το να γυρίσει στο βιβλίο του, άσε που δε θα υπάρχει η πιθανότητα να μας αποσπούν τα celebrity spottings. Στο Λονδίνο είδαμε διαφόρους με “αποκορύφωμα” τους Kooks(χαχα!) που στάθηκαν για λίγα λεπτά μπροστά μας… αλήθεια, δεν ξέρω τι είναι πιο θλιβερό: το ότι τους αναγνώρισα, το ότι τους έβγαλα μία photo στα κλεφτά μετά από προτροπή του N. ή το ότι αναπήδησα στα πόδια μου από τη χαρά μου σαν την χαζή groupie…. Sadsadsad! :-)
Στην Αθήνα βέβαια δεν θα τα καταφέρω… Αν ήμουν όμως, θα ήθελα να φέρουν τον ΤΕΖ, τον geeky γαλλάκο μαζί τους, ίσως το πιο πετυχημένο humanbeatboxπου έχω δει ποτέ. Να ήταν ακόμα και οι bunnyrabbit που αν και στην αρχή μου φάνηκαν λίγο σούργελα,είχαν πλάκα τελικά και για ένα απροσδιόριστο λόγο μου θύμισαν τις salt-n-pepa. Fuck I’m old!
Τελικά το δίλημμα του προηγούμενου ποστ απεφεύχθη μιας και δεν έπαιξαν το GoodFriday, ικανοποίησαν όμως μία άλλη μου επιθυμία: να τραγουδήσουν το τραγούδι άλλου καλλιτέχνη. Προς το τέλος και αφού είχα πρήξει τον Ν. δίπλα μου για το αν θα το κάνουν αυτό το ρημαδο-cover ακούστηκαν οι πρώτες νότες ενός άγνωστου κομματιού (;) Μας πήρε ένα ολόκληρο κουπλέ για να καταλάβουμε πως επρόκειτο για αυτό το κομμάτι. Σούπερ! Η πιο καλή διασκευή όλων των εποχών…
Εδώ ένα μικρό απόσπασμα, για τη fullversion κάτι υπάρχει στο youtube.
βέβαια για να είμαστε δίκαιοι και να αποδίδουμε τις τιμές εκεί που πρέπει, πρώτος είχε την ιδέα αυτής της διασκευής ένας εκλεκτός έλληνας βάρδος...
