Lost, Prison Break, Heroes... αμάν πια !!!

Βλέπω αμερικάνικες σειρές (χωρίς να χάνω επεισόδιο) από το 2001 όπου ξεκίνησε το 24, το Alias και το Scrubs. Μία νέα εποχή τηλεόρασης είχε αρχίσει. ούτε καν θα το φανταζόμουνα ότι θα έπαιρνε τόσο χρόνο από τη ζωή μου (μιλάμε για περίπου 15 ώρες την εβδομάδα).

Δεν είναι όπως παλιά. "Ωχ έχει Beverly, σ'αφήνω!" ή "Πες στον φίλο σου που μένει Λονδίνο να μας γράψει τα καινούρια Friends". Όχι. Τώρα είναι "Μα είναι δυνατόν; Το Episode 14 Season 03 του Lost έχει παιχτεί εδώ και 6 ώρες στην Αμερική, γιατί δεν έχει βρεθεί κανένας να το ανεβάσει ακόμα;;;;;;;".

Σημειωτέον να πω ότι βλέπω αμέσως μόλις βγούν τις παρακάτω σειρές:
Prison Break, Lost, Battlestar Galactica, 24 (αλλά 8α το κόψω μετά απο αυτό το season, πολλή κούραση), The Class, Big Love, Everybody Hates Chris, My Name Is Earl, The Office, Heroes, Robot Chicken, Scrubs, South Park, Sleeper Cell, Ugly Bett, Weeds, Studio 60, Jericho, ά και βέβαια μην ξεχάσω και τα shows της ψωροκώστενας Στο Παρά Πέντε, Λούφα και Παραλλαγή, Θέμο και So You Think You Can Dance.

Και contrary to popular belief...I (sort of) have a life as well :)

Αλλά σήμερα διάβασα στον Guardian το άρθρο που μίλησε επιτέλους κατ'ευθείαν στην ψυχή μου:

Daily Mirror TV critic Jim Shelley says there's just too many great US TV imports around right now in today's Guardian G2 section. How's the avid fan of American comedy and drama supposed to keep up?

"To be honest I was already struggling. The second series of Prison Break, the sixth series of The Sopranos, what feels like the 24th season of 24 ... even Lost - a habit I kicked some time around the appearance of the polar bear - had drawn me back in.

"I was watching so many American cop shows I had serial killers and paedophiles coming out of my ears (not an attractive image, I know). Three CSIs, three Law & Orders and The Shield was bad enough. Then along came Cold Case, Bones, Thief, Criminal Minds and The Wire. Hours and hours of slick, sick, witty, cop series. The Sky Plus couldn't cope.

"...Then, suddenly, in the last few weeks, the number of original, powerful, utterly enjoyable, American dramas went into overload. Entourage arrived, Heroes appeared, and the dizzyingly dazzling House was back.

"Last month four more popped up, all featuring high-class (Hollywood) actors: Ray Liotta in Smith, Stanley Tucci in 3lbs, Delroy Lindo in Kidnapped and James Woods in Shark. Meanwhile we're still getting ex-soap saps like Jessie Wallace and Ross Kemp or, even worse, Caroline Quentin.

"There aren't enough hours in the week. The networks need to cut us a break and bring back the days when the only American shows were tripe like The Brady Bunch or that garbage with The Fonz. Happy Days indeed."

...και σήμερα ξεκινάει και το The Apprentice UK.

Σκατά...

Polaroid

Ideal for:


* Proof of damaged goods for insurance claims
* Before and after shots for job verification or client approval
* Documentation for accurate estimations
* Health and safety evidence
* TV & film continuity
* Events and parties

Το site της Polaroid είναι το πιο ξενέρωτο από όλα τα site ηλεκτρονικών που έχω επισκεφθεί. Επίσης κάποιος πρέπει να τους ενημερώσει ότι για όλα τα παραπάνω υπάρχουν πλέον τα κινητά τηλέφωνα. (Health and safety evidence; wtf???)

Όπως και να έχει, εγώ θέλω εδώ και πολύ καιρό να αποκτήσω μία, μετά το Shortbus το πήρα απόφαση, και όλοι έπεσαν να με φάνε: "καλά έχεις λεφτά για πέταμα;", "στο ebay θα βρεις καμία σαβούρα", "έγω που είχα μία τη χάρισα γιατί τις έκαιγα συνεχώς στην εμφάνιση", "μετά απο 3 φορές θα σκονίζεται στο ντουλάπι" (αυτό το τελευταίο ήταν η φωνή της συνείδησης μου).

Τα λόγια είναι φτώχεια όμως, οπότε μικρή μου ίνσταντ πολαρόιντ, ven pa'ca




(και επειδή όταν λέω Polaroid το πρώτο πράγμα που μου έρχεται αυτόματα στο μυαλό είναι η τρομερή και φοβερή ταινία του Αγγ. Φραντζή, τσιμπήστε το παρακάτω άσμα που εγώ τουλάχιστον πρωτοέμαθα εκεί! αφιερωμένο σε κάποιον που του αρέσει πολύ. πότε θα το διασκευάσουμε;)

Laki Tziorntanelli - Agorazo Palia.mp3

B'day

Μια μέρα που θα ήταν λάθος να πάω στη δουλειά, σύμφωνα με τον John. "It would be wrong to work on your birthday". Η σχέση μας περνάει δύσκολες στιγμές τελευταία, σα γάτες με τα νύχια έξω, εγώ κυρίως σε άμυνα, αλλά για κάτι τέτοια που κάνει και λέει τον αγαπώ.

Σύντομη μέρα αλλά με σημαντική σοδειά: έμαθα τρία τραγούδια που μου άρεσαν πολύ. Αυτό, αυτό και αυτό:
Αν ποτέ καταφέρω να κατεβάσω και το άλμπουμ των Wolf Parade ίσως να γίνουν και αγαπημένοι μου.

Είδα επιπλέον μια καλή ταινία, το A Guide to Recognizing Your Saints. Του έβαλα 8 στο imdb. Πόσο μου αρέσει ο R Downey Jr;

Το βράδυ πήγα στο πάρτυ. Στην αρχή είχα λίγα νεύρα: βρήκα κίνηση στο δρόμο οπότε άργησα στο ίδιο μου το πάρτυ, είδα τραπέζια reserved ενώ μου είχαν πει πως δεν κάνουν κρατήσεις τις παρασκευές, το μπαρ δε δεχόταν πιστωτικές αλλά ούτε άνοιγε tab οπότε για κάθε ποτό έπρεπε να πηγαινοέρχεσαι και να πληρώνεις ξεχωριστά… για λίγο αισθάνθηκα: nag nag nag. Αλλά κατά βάθος ήξερα τον πραγματικό λόγο του εκνευρισμού μου. Κάποιος που θα ήθελα να με είχε θυμηθεί, με ξέχασε. Και ήξερα εκ των προτέρων πως θα γίνει αυτό. Κατά κάποιο τρόπο, με το θυμό τιμωρούσα τον εαυτό μου που είχε δίκιο. Συνειδητοποιώντας το, ένιωσα αμέσως καλύτερα. Μετά από λίγο το είχα εντελώς ξεχάσει, περιτριγυρισμένη από οικεία πρόσωπα, ένιωθα ευγνώμων για την μουσική. Ένα καταπληκτικό dj set με το αστείο όνομα I’m with stupid (όχι, κανείς μας δεν το πήρε προσωπικά), έπαιξε από Dev. Banhart έως Kate Bush, μέχρι και το πλέον αγαπημένο μου τραγούδι από τα 90s που πέρυσι τέτοια έποχη είχα χαλάσει τον κόσμο προκειμένου να το βρω και να το βάλω στην playlist του πάρτυ μου. Όλοι φαίνεται να πέρασαν καλά, σίγουρα χόρεψαν, τα δώρα μου ήταν ένα και ένα και όταν πια αργά μέσα στη νύχτα είχα μείνει με τα λίγα μέλη της δεύτερης μου πια οικογένειας, it all felt right. Σε αυτό το κλίμα έκανα δύο ακόμα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει ποτέ και που με έφεραν κοντύτερα στο να αποκτήσω british citizenship.

Μετά τον αντίστοιχο "πατσά" (δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν εστιατόρια στην China Town ανοιχτά τόσο αργά…) πήραμε ένα ταξί όπου όλοι σε ημιμέθη αποφασίσαμε να ξεσκονίσουμε τα γαλλικά μας (mais les grecs sont vraiment des connards, hein?). Ο οδηγός από το Côte d’Ivoire έκανε ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για τη ζωή στη Γαλλία που μετά από λίγο έπαψα να παρακολουθώ. Κοίταγα αντ’ αυτού τα φώτα από το παράθυρο του πίσω καθίσματος και σκεφτόμουν πως δεν μπορεί, there must be something for me just around the corner. H επόμενη στροφή όμως δεν έκρυβε εκπλήξεις. Μόνο κάτι δημοτικά έργα και μια λακκούβα που δεν την είδα και με τράνταξε πολύ.

Σίγουρα θα είναι σε μία από τις επόμενες.

I can make u ice cream

http://www.myspace.com/newyoungponyclub

cut short by fire

BORKMAN.

  [angrily]  Oh, women!  They wreck and ruin our lives!  Tamper with our destinies!
Rob us of our victories! 

FOLDAL.

  Not all women!

BORKMAN.

  Oh?  Name me a single one who is worth anything!

FOLDAL.

  That’s very true. None of the few I know are worth much.

BORKMAN.

  [snorts scornfully]  So what’s the use of that? That such women do exist somewhere
if you never meet any?

FOLDAL.

  [Warmly]  Yes, John Gabriel, it does matter, I assure you.

It is such a noble and uplifting thought that here or there in the world, somewhere,
far away perhaps - the true woman exists after all.

BORKMAN.

  [Moving impatiently on the sofa]  Oh, do spare me that poetic nonsense.

(according to Wikipedia’s trivia, there is only one known picture in which Ibsen smiles)

story overdue

Ποτέ δεν κατάλαβα το hype γύρω από τους Franz Ferdinand. Δε μου αρέσουν ιδιαίτερα και άμα ξανακούσω σε ελληνικά ΜΜΕ για τον γκρήκ σίνγκερ – γκήταριστ Alex Capranos ίσως να βάλω και τις φωνες! Θα έλεγα μάλιστα πως με εκνευρίζουν εξίσου με το Ruby των Kaiser Chiefs που ο xfm το βάζει ανά 15λεπτο. Και αυτή είναι μια βαριά προσβολή. Βέβαια το θέμα παρόμοιων αγγλικών γκρουπ και της προβολής τους είναι επουσιώδες.[1] Η ουσία είναι πως σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του χειμώνα, του πιο άνυδρου εδώ και αιώνες χειμώνα της πόλης που ζω. Συνάμα αυτή η τελευταία βδομάδα του χειμώνα ήταν και η πιο κρύα του χρόνου. Ένας περίεργος τρόπος να καλωσορίζεις την άνοιξη. Σκεφτόμουν πάλι το πρωί τι θα απογίνουν όλα αυτά τα πάρκα με τον τρελό μας καιρό. Η σκέψη με οδήγησε στο μπαλκόνι και τα ξεχασμένα ζουμπούλια, βαθύ μπλε και με δυνατή μυρωδιά είχαν αρχίσει να μαυρίζουν από τον πάγο. Τα έφερα μέσα κακιώνοντας με για την αφηρημάδα μου, τα έβαλα πάνω στον καταψύκτη να έχουν θέα έξω από το παράθυρο της κουζίνας, οπού και εκεί βέβαια θα πεθάνουν αλλά τουλάχιστον με κάποια αξιοπρέπεια…

Αναρωτιέμαι πόσο πιο υγρή θα είναι η άνοιξη. Όχι από συναισθήματα, γιατί εκεί από υγρασία είμαστε πλήρεις. Δεν προλαβαίνουμε τους κουβάδες. Αναρωτιέμαι ακόμα αν όντως σηματοδοτήσει το τέλος εποχής, αρχή μιας νέας που μόλις τώρα καταλαβαίνω ότι τόσο καιρό υποσυνείδητα ονειρεύομαι. Να δω τον εαυτό μου να μεγαλώνει και να παίρνει στα χέρια του αποφασιστικά θέματα που εκκρεμούν εδώ και καιρό. Να μεγαλώνω. Σε τυχαίο μάλλον συγχρονισμό εδώ και λίγες μέρες δύο από τους φρονιμίτες μου είναι πάλι σε εξέγερση. Χρόνια τώρα μια βδομάδα κάθε χρόνο κάποιοι από τους φρονιμίτες πρήζονται, μου ανεβάζουν πυρετό και λίγο μετά ξεχνιούνται, πάνε να παίξουν αλλού, το αγγεία αρχίζουν να αιματώνονται πάλι κανονικά. Σε μία από αυτές τις εξεγέρσεις έβγαλα μια ακτινογραφία, «βγαίνουν ίσια» με διαβεβαίωσε ο γιατρός, «δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, θέλουν τον καιρό τους». Αναρωτιέμαι πόσο καιρό να θέλουν/ω ακόμα.

Η δυσφορία που μου προκαλούν οι φρονιμίτες μου θυμίζει το μοναδικό μου σφράγισμα κάπου στο δημοτικό. Χαλασμένο δόντι και εγώ σε διακοπές, να μην ξέρουν τι να με κάνουν και μια μεγάλη γυναίκα (θεία, γιαγιά;) να μου δίνει να μασήσω γαρύφαλλο μπαχάρι. Ή μήπως να κάνω γαργάρα με ούζο το οποίο κατά λάθος κατάπια και για αυτό δεν θυμάμαι αν αυτά συνέβησαν σε μένα ή κάποιον άλλο; Χμ…δεν ξέρω.

θυμάμαι πάντως μια αρωματική πικρία στο στόμα να μουδιάζει τα ούλα και εγώ να χαμογελώ χαζά.

---

[1] αλλά με βοήθησε να ξεμπερδέψω με δύο από τις πέντε λέξεις της Ιφιμέδειας, η πρόσκληση της οποίας περιελάμβανε τις εξής:

Franz Ferdinand, επουσιώδες, πικρία, γαρύφαλλο, άνυδρος.

The Blair Witch Fanning

Σίγουρα από τις πιο καλές μίνι ηθοποιούς του Hollywood σήμερα.

Έχει παίξει σε πολλές ταινίες, οι πιο πολλές από αυτές ενοχλητικές (αλλά λόγω σεναρίου κυρίως), και σίγουρα έχει μέλλον.

Dakota Fanning by Juergen Teller

Ο Teller μου αρέσει γιατί χρησιμοποιεί compact κάμερες, χωρίς πολύπλοκους φακούς και φωτισμούς (αλλά και πάλι όχι πάντα :) )

Στη γωνία σου τώρα και σιωπή...

σελ. 287

Σε αυτή τη σελίδα ο Άρθουρ και ο Τζωρτζ επιτέλους γνωρίζονται! Όχι πως το βιβλίο δεν είχε ενδιαφέρον ως εδώ αλλά μην έχοντας ιδέα για την υπόθεσή του, περίμενα εναγωνίως να δω πού στα κομμάτια θα συναντηθούν οι ιστορίες τους. Αυτό το βιβλίο το ταλάνισα πολύ: το ξεκίνησα, το σταμάτησα γιατί ήταν μεγάλο και δεν ήθελα να το κουβαλάω μαζί μου, μετά άρχισα να το παίρνω και μετά λύπης μου να στραπατσάρεται. Τόσα συνέβησαν αυτό το μήνα που δεν του ήμουν πιστή: ενδιάμεσα διάβασα αυτό, αυτό και αυτό. Για το τελευταίο εννοείται πως κάνω πλάκα, εκτός από τον Ρακάσα, αμφιβάλλω αν έκατσε κανείς να το διαβάσει προσεκτικά μέχρι τέλους, ακόμα και οι συνάδελφοι που ισχυρίζονται το αντίθετο, είναι σίγουρο πως ψεύδονται. Αν ήξεραν να διαβάζουν προσεκτικά αντί απλώς να ξεφυλλίζουν δε θα βρίσκονταν στις Πολιτικές επιστήμες. Και δεν αφήνω τον εαυτό μου απέξω...

Γνωρίζονται λοιπόν και τώρα στη σελ. 336 ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ καταστρώνει τα σχέδια του. Μου αρέσει ο αστυνομικός χαρακτήρας που αποκτά το βιβλίο, είναι κάτι στο οποίο δεν είμαι συνηθισμένη. Λίγο νωρίτερα, στο μεγάλο κεφάλαιο για τον Άρθουρ είχα αρχίσει να βαριέμαι. Σκέφτηκα για λίγο πως ήταν σαν να διάβαζα κάτι βικτωριανό, Wilkie collins ας πούμε, και ευχήθηκα να σταματήσουν οι βαρετές περιγραφές του τσαγιού στα drawing rooms. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Κοναν Ντόυλ εκσπερματώσε μέσα στα εσώρουχα του μπροστά την παρουσία μιας γοητευτικής νεαρής κυρίας. Definitely a modern book.

CocoRosie

ακούω στο repeat το πρώτο single από το νέο τους άλμπουμ, το κατεβάζετε από εδώ. πολύ αργά και πολλή κούραση για να αποφασίσω πόσο μου αρέσει. παίζουν στο shepherd’s bush στις 15/04, εισιτήρια από το wegottickets.com, μπαίνεις στην συναυλία με ένα κωδικό και proof of ID, ούτε σπατάλη χαρτιού, ούτε άσκοπα ταχυδρομεία, κυρίως τέρμα τα νταβατζιλίκια του seetickets και του ticketmaster όπου ταχυδρομικά και booking fee σου στοίχιζαν το μισό εισιτήριο. τα εισιτήρια δε μεταπωλούνται, οπότε ούτε ebay, ούτε touts. αν δεν μπορείς, επιστροφή και ο επόμενος. ένας φίλος λέει πως αν τις άκουγε ζωντανά, δεν νομίζει πως θα του έκανε πια το ίδιο εφέ. ή μήπως αναφερόταν στο νέο άλμπουμ; δε θυμάμαι. εγώ πάλι αισθάνομαι πως όταν ακούσω το Good Friday μπορεί να βάλω και τα κλάματα. βέβαια με λίγη τύχη μέχρι τις 15/04 μπορεί να μη χρειάζεται να βάζω τα κλάματα πια για τίποτα.

UPDATE: στου M.Hulot για τα υπόλοιπα. Hurry!

interpretations...

Χθες έστειλα μέσω e-mail σε διαφόρους γνωστούς αυτό το άρθρο που διάβασα στον Guardian σχετικά με την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Δε με έβρισκε απόλυτα σύμφωνη αλλά ήταν από τη Zoe Williams, που μου είναι γενικά συμπαθής. Στο άρθρο "τα χώνει" ως συνήθως, αυτή τη φορά ίσως λίγο περισσότερο γιατί το άρθρο της είναι ανοιχτό σε σχόλια από τους αναγνώστες οπότε θέλει να προκαλέσει. Πιο συγκεκριμένα "κράζει" το Greater London Authority και άλλους οργανισμούς που για να γιορτάσουν την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας οργάνωσαν εκδηλώσεις φαινομενικά άσχετες με την ημέρα αλλά σχετικές με μόδα, γιόγκα, μαγειρική με περίεργα μπαχαρικά ακόμα και διαλέξεις για τη θέση στων ζώων στην τέχνη. Εν συντομία, το επιχείρημα της είναι πως με τέτοιου είδους εκδηλώσεις, οι οποίες μπορούν τελικά να περιλαμβάνουν οτιδήποτε, επιτείνεται η κοινή αντίληψη πως ο φεμινισμός έχει να κάνει αποκλειστικά με αξύριστα πόδια, κάψιμο των σουτιέν (και αγαμία ή κακό σεξ θα προσέθετα εγώ) ενώ ταυτόχρονα χάνεται η ευκαιρία να γίνει μία ευρεία συζήτηση για τα θέματα που εκκρεμούν και κανείς δε συζητά σοβαρά: τις διαφορές στους μισθούς, την ισότιμη παρουσία στον πολιτικό και ακαδημαϊκό χώρο, τη βία στο σπίτι και αλλού κλπ κλπ.

Ένας φίλος είχε την καλοσύνη να μου απαντήσει πληροφορώντας με πώς θα εορτασθεί η ίδια μέρα στην ελληνική επαρχιακή πόλη που μένει: το ντόπιο ελληνάδικο οργανώνει βραδιά (γυναικείου) στριπτίζ.

«Είναι τόσο θλιβερό, προσθέτει, που όταν το άκουσα με έπιασαν τα γέλια!» Όντως, αν και μεταξύ γιόγκα και στριπτίζ, και εγώ το δεύτερο θα διάλεγα…

books to let

Σε μικρότερη ηλικία ο πιο αγαπημένος μου από τους Γάλλους διαφωτιστές / εγκυκλοπαιδιστές (ναι, μιλάμε για τόσο geek) ήταν ο Diderot. Ήμουν σχεδόν ερωτευμένη μαζί του. Αφενός γιατί ο Neveu de Rameau μου φάνταζε ως ένα από τα πιο έξυπνα βιβλία που είχα διαβάσει μέχρι τότε, αφετέρου γιατί την απλοϊκή μου ευαισθησία τάραζε το γεγονός ότι οι υπόλοιποι, παρά τις όποιες δυσκολίες, ζούσαν εύπορα, σε κάστρα στη Γενεύη ή στη μισθοδοσία του ενός ή του άλλου πρίγκιπα ενώ ο Diderot, που είχε φάει όλη του τη ζωή γράφοντας, αναγκάστηκε προς το τέλος της να πουλήσει τη βιβλιοθήκη του στη Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας η οποία του την παραχώρησε ευγενικά μέχρι το θάνατό του.

Λοιπόν, μου λείπουν περί τις 4,000 λίρες για να έρθω στα ίσια μου. Δεχόμεθα προσφορές.

for those in london...

7, 8, 9 /03 at Shunt Vaults

bad milk

Σκεφτόμουν πάλι εκείνους τους ανθρώπους που σου απορροφούν ενίοτε όλη την ενέργεια. Δεν το θέλουν και δεν το θέλεις ούτε και εσύ αλλά κάτι οι συνθήκες, κάτι η μεγάλη αδυναμία που τους έχεις, μετά από λίγη συναναστροφή μαζί τους, αισθάνεσαι εξαντλημένος και κενός. Ίσως φταίει πως προσπαθείς πάρα πολύ να τους ακούσεις με προσοχή, ίσως το ότι ζητούν συνεχώς κάτι, το σίγουρο είναι πως μετά από οποιαδήποτε συναλλαγή μαζί τους θες να πέσεις σε βαθύ ύπνο ή στον καναπέ του ψυχαναλυτή. Ή και στα δύο ταυτόχρονα.

Οι "εξαντλητικοί" άνθρωποι δεν είναι εκείνοι που σου αφήνουν το άδειο μπουκάλι στο ψυγείο (το έχουμε δει και αυτό) αλλά αυτοί που ανοίγουν το δεύτερο σου μπουκάλι χωρίς να έχουν τελειώσει το πρώτο. Συχνά νομίζω πως το κάνουν από αφηρημάδα. Αλλά τείνω να πιστέψω πως δεν είναι αυτός ο λόγος. Μάλλον είναι από την όρεξη τους για το καινούριο. Και το φόβο του αλλοιωμένου. Αλλά πόσο πια να έχει χαλάσει ένα γάλα 3 ημερών; Στην εποχή μας η παστερίωση κάνει θαύματα.

words even fail

My hair!
Did I brush and comb my hair? I may have done. Normally I do.

There is so little one can do. One does it all. All one can. 'Tis only human.
Human nature. Human weakness. Natural weakness.

only echos

Some people hate words. So they barely use them. Some people talk too much, but essentially they detest words, too. Talking a lot doesn't mean loving words. It usually means manipulating words. Manipulating them to fill/feel a vacuum; to say nothing; to forget your thoughts; to pretend you keep trying.

Devil’s advocate would say that the same goes for silence. Often confused with inner peace, silence makes you seem thoughtful, considerate, even endearing. When in reality, you couldn't care less. But who really cares about silence? It’s for other kinds of animals. And the dead.

Words. Clear, tactical, fragile. Rhyming, forbidden. Big, foul, coined. Words are responsible for the best games. Play with, make up, link, re-arrange, translate, delete, put down, repeat. Words. Familiar, now strange.

Words often make up for lost time, for tears never shed, for love not yet made, for bodies dearly missed. For bodies.

I don't know what it is about me and words. Sometimes it feels that by using them, I don't give up. And by not giving up, I never fail. Foolish. Other times, they just feel right. They help express a part of something that always remains reluctantly hidden. This is not easy. It always demands for someone willing to hear. And listen. And there is no one. Not even me.